Kandemir Ailesi | Klasik Bir Aile Hikâyesi
Abi kitabı kıtlığı yaşıyorsanız bu kitap tam size göre. Buyursunlar efendim!♡
Alâ Eva'nın bir kazayla değişen hayatına şahit olacaksınız.
•| 28.11.2021
Kitabıma şans verip okuyan, yorumlarıyla ve oylarıyla destekleyen herkese çok teşekkür ederim!🤍
Şöyle satır arası yorumlar yapsanız, bölüme oy-vote verseniz hiç fena olmaz.🧸
Önceki bölümlere oy vermediyseniz, lütfen geri dönüp oy verir misiniz?🐣
Diğer kitabım "𝐁𝐞𝐥𝐲𝐚𝐞𝐯𝐚𝐥𝐚𝐫 | 𝐀𝐢𝐥𝐞𝐦" e de bakabilirsiniz!🥂
E hadi o zaman bölüme geçelim. Keyifli okumalar balım! 🤍🧸
• • •
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
T E M S İ L İ
•Alâ Eva ve Pars Deha Kandemir•
🖤🧸
Evet, şuan ne mi oluyordu? Hemen söyleyeyim.
Evde şuan minik bir kıyamet kopuyordu. Allahtan abimin uçağı rötar yapmıştı da bu manzaraya şahit olmayacaklardı. Yoksa Barlas abim, babam ve Baybora abimden sıkı bir dayak yiyecek annemden ise sağlam bir azar işitecekti.
Barlas abimin Deha'ya söylediği sözler sonucu Deha'nın gözlerinden akmaya hazır olan yaşlar kendini bırakmıştı.
O konuşmadan sonra ağlamaya başlayan Deha'yı hızla kucağıma alıp aşağıya, salona inmiştim.
Deha'nın ağladığını duyan herkes salona toplanmıştı. Baybars abim, Barlas abim, Bars, Pamir, ben ve kucağımda bana koala gibi yapışık ağlayan Deha. Bu kadar sesi tabi ki Ayşe Sultan da duymuştu ve olanları öğrenince meşhur merdanesiyle abimin poposuna bir şaplak geçirip bir ton azarlamıştı. Tabii Baybars abimin biraz dayağına ve müthiş yaratıcı küfürlerine maruz kalmıştı.
Şuan hepimiz salonda oturuyorduk ve Deha'yı sakinleştirmeye çalışıyorduk. Abimler, ikizim ve kardeşim hatta Ayşe Sultan bile konuşmaya çalışmıştı ama onu sakinleştirmeye çalıştıkça daha çok ağlıyordu. Şuan kucağımda bana bir koala gibi sıkı sıkı sarılmıştı. Bende ona tek kolumla sarılmış, saçını yavaşça okşuyordum. Saçını okşadıkça sakinleşiyor, ağlaması iç çekişlere dönüyordu. Kıyamam ki ben sana bebeğim. En sonunda konuşmanın vakti gelmişti. Salondakiler konuşacağımı anlamıştı ki konuşmalarını bırakıp bize odaklanmışlardı.
"Deha'm." dedim yumuşak sesimle. Yüzüne bakmak için kendimden uzaklaştıracaktım ki daha çok sarıldı. Biraz daha sarılsa organlarım kaburgalarıma dizilecekti. Hayır anlamıyorum bu yaşta bu nasıl bir güç? Evde ki herkes benden güçlü olmak zorunda mı?
