4

317 53 3
                                    

¿Alguna vez les tocó vivir algo emocionante en su vida, pero tienen que esperar cierto límite de tiempo para que esto ocurra?

Como un regalo, una fiesta, incluso un cumpleaños.

Bueno, ese sentimiento era el que Jeongin tenía en ese momento mientras balanceaba sus pies debajo de la mesa, rogándole al reloj que fuera más rápido para poder salir lo antes posible e irse con Hyunjin.

Ya lo tenía todo planeado, incluso había colocado algo de maquillaje, aunque solo era una cita el pequeño protagonista sentía que se iba a casar.

— cinco minutos — murmuró Changbin a su lado mientras miraba al reloj, sintiendo la frustración de Jeongin que era tan visible.

—¡Ya lo sé, no me lo repitas! — Gritó en voz baja dándole un golpe en la cabeza a su amigo, aunque no le hizo demasiado daño por la poca fuerza del pequeño.

Cuatro minutos, oh dios, había quedado con Hyunjin en que este lo recogería en su salón, esperaba que se acordará de él.

Tres.

Dos.

Dos y medio.

Dos y cuarto.

Uno y cinco octavos.

Uno y un quinto.

Bueno, ya.

—¡FELIZ AÑO NUEVO! — Gritó cuando el reloj marcó su salida, asustando a sus compañeros de paso, pero mucho no le importaba en ese momento.

— suerte — murmuró Changbin antes de abandonar el salón como el resto, dejándolo solo, para que este esperase a Hyunjin.

Decir que aquellos minutos fueron eternos para el pequeño Yang Jeongin no era una exageración.

Menos cuando ya habían pasado 20 minutos y su lindo crush no había llegado.

Suspiró cansado con el sonido del reloj de fondo, sintiendo que quizá Hyunjin lo había olvidado. Pero la puerta fué rápidamente golpeada y abierta de sopetón, asustandolo.

Pero realmente no era de gran importancia su susto cuando su lindo sol apareció riendo mientras hablaba con otra persona.

— ¡Lo siento por tardar! — casi gritó Hyunjin mientras entraba al aula junto a otra chica de la que Jeongin desconocía — Ryujin me pidió ayuda con algo.

Ahí había alguien sintiendo envidia por Ryujin y Jeongin no iba a decir que es él.

—Igualmente no esperaba demasiado de ti — escupió con una molestia usual. (provocada por la simple existencia de Hyunjin) mientras se ponía de pie, sintiéndose algo humillado por que su altura era más baja que la de aquella chica llamada Ryujin — ¿Ya nos vamos a ir?

—Supongo que si — Dijo finalmente, y la chica se despidió dándole un beso en la mejilla que hizo al más pequeño enojar.

Jeongin quería explicarle el porqué aquel chico era su novio sin que él lo supiera, y que no debía meterse con su bonito sol o se metería en serios problemas con aquél adolescente de apenas 1.60.

Lo normal.

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
🌻𝑮-𝑮𝒐 𝑨𝒘𝒂𝒚 || 𝑯𝒚𝒖𝒏𝒊𝒏Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon