𝐱𝐯. Chapter fifteen.

2.5K 400 60
                                    

Joder, eso duele

Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.

Joder, eso duele. Ha pasado un tiempo desde que alguien realmente le dio un golpe. Especialmente por detrás. ¿Cómo es posible que se haya distraído tanto que no se haya dado cuenta de una intención asesina tan cruda?

Sin embargo, ese fue un golpe sólido, él le dará eso al chico.

"¡Sabo para!" Gracias a los mares por Ace porque Buggy sigue demasiado aturdido para evitar el siguiente golpe. Y ese maldito tubo de metal duele .

"Pero estabas llorando", protesta Sabo y su voz delata lo asustado que está. Sí, una mirada a su haki lo confirma, bajo las capas de rabia y odio puro hay un núcleo que es sólo preocupación. "¡Nunca llores! Lo mataré. Haré que se arrepienta de haber hablado con nosotros. Lo juro, Ace. Se arrepentirá".

El haki de Ace se enciende de vergüenza. "¡No estaba llorando! Los hombres no lloran".

"Mentira". Buggy vuelve a sentarse lentamente, todavía un poco desorientado. Y empieza a quitarse el polvo. "Los hombres sí lloran. He visto llorar a algunos de los piratas y marines más duros del mundo. ¿Quieres saber quién no llora? Los débiles que quieren parecer fuertes y temen que si muestran alguna vulnerabilidad al mundo perderán la cara".

¿Cuándo fue la última vez que lloró en público? ¿Fue realmente en Loguetown?

Sabo se interpone entre Ace y él, con la pipa preparada y casi echando espuma por la boca. "Aléjate de mi hermano". Le tiemblan un poco las manos, pero Buggy está bastante seguro de que no se debe al miedo.

Ace todavía parece un poco aturdido. Con sus mejillas llenas de lágrimas y sus ojos rojos, parece tan perdido que Buggy quiere volver a abrazarlo. No lo hace, ya que la mano que agarra el brazo de Sabo está lo suficientemente suelta como para que el chico pueda liberarse sin ningún problema. "Sabo, está bien", intenta. "Estoy bien".

"¡Pero estabas llorando! Me desperté y no estabas y cuando te encontré, estabas llorando". Joder, ahora él otro chico parece al borde de las lágrimas. Eso o el asesinato. Es difícil saber con estos pequeños gremlins feroces a veces.

"Acabamos de tener una charla", le dice Buggy. No quiere entrar en detalles, no sin el consentimiento de Ace. "Y puede que se haya puesto un poco emocional. Eso es todo".

"Sí, claro". Sabo le envía una mirada que es puro desprecio.

"Hablamos de mi... de Roger", confiesa Ace en voz baja. "Era él capitán de Buggy cuando tenía nuestra edad".

Algo parece caer en la cuenta de Sabo, pero sea lo que sea, sólo lo hace más asesino. "Ace es Ace. No me importa lo que hayas pensado de Roger o el rencor que le tengas, Ace no tiene nada que ver con él".

Ace sacude la cabeza. "No es eso 'Bo, él no le guarda rencor a Roger".

Eso es mentira, Buggy le guarda mucho rencor. El muy cabrón decidió suicidarse de forma asistida sin decirles nada, después de todo.

"Bueno, aún no eres él, así que si quiere recrear sus días de gloria puede ir a buscar a otro lado".

Y eso es simplemente ofensivo. "Mis días de gloria son ahora mismo, muchas gracias. Ser un capitán del East Blue es mejor que tener que estar deprimido en el suelo por las leyendas siempre. Y no quiero que Ace sea nada más que lo que es. Lo prometo".

"Dijo que era bueno que yo existiera", Ace parece dolido por tener que admitir esto. "Que mamá y él viejo hicieron todo lo posible para que eso sucediera. Y que Luffy y tú están contentos de que esté vivo".

Ante esto Sabo finalmente se ablanda un poco. "Duh, te he estado diciendo eso por años".

"Sí, bueno, eres mi hermano, no cuentas". Ace cruza los brazos frente a su pecho pero no puede ocultar el rubor de sus mejillas.

"Soy tu hermano, así que soy él único que cuenta", protesta Sabo. Se vuelve hacia Buggy con cara de vergüenza. "Lo siento, supongo".

"¿Supones?" Buggy no puede creer el descaro de este chico. "¡Has sacado sangre!"

Sabo se encoge de hombros. "No es culpa mía que te hayas dejado la espalda abierta". Tira de los brazos de Ace. "Si has terminado con tu pequeña charla deberíamos volver a dormir. Hemos dejado a Luffy solo ahí arriba".

Ace hace una mueca antes de asentirle. "De acuerdo". Juguetea con su camiseta un segundo antes de volverse hacia Buggy. "Gracias".

Y con eso se va, casi corriendo hacia la casa del árbol.

Buggy siente que una suave sonrisa se dibuja en su labio. Maldito sea, pero el niño es demasiado adorable. Nunca entenderá cómo él capitán logró hacer un niño tan lindo.

Sabo le mira con los ojos entrecerrados. "Sigo sin confiar en ti", le informa.

"Bien", le dice Buggy, asintiendo con aprobación. Los mares le perdonan, en realidad le gusta este chico. "Eso es inteligente, me conoces desde hace menos de un día y ya he descubierto tu secreto y el de tu hermano, confiar en mí sería una estupidez". Sabo parece sorprendido por su respuesta. "Aun así, ya que no puedes deshacerte de mí a pesar de tus esfuerzos", Buggy se frota la parte posterior de su cabeza, que sigue palpitando. "¿Por qué no me utilizas? Sabes que aprender de mí sólo te ayudará a ti y a tus hermanos".

Sabo duda un poco.

"Oye Sabo, ¿Vienes?" Ace llama desde la base del árbol.

"Ya voy, ya voy". Él niño corre a reunirse con su hermano sin siquiera despedirse.

Mocoso.

Mocoso

Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.
𝐅𝐋𝐀𝐒𝐇𝐘 𝐁𝐑𝐎𝐓𝐇𝐄𝐑𝐇𝐎𝐎𝐃 ━━━ One PieceUnde poveștirile trăiesc. Descoperă acum