រាជនីម៉ាហ្វៀ រដូវកាលទី១

ភាគ23+24

ភាគទី23+24
សម្លេងស្រែកយំរបស់នាងតូចម៉ូរីធ្វើឲ្យអ្នកខាងនេះកាន់តែស្លន់ស្លោលើសដើម តើពួកវាកំពុងធ្វើអីបានឮសម្លេងស្រែកយំគ្រហឹងយ៉ាងនេះ?!
« បើកលឿនជាងនេះបានទេអាគុក» ណាមជុនពិតជាស្លន់ខ្លាំងមែនទែនគេញ័រដៃតតាត់ទៅហើយ
« អាសេសាចាំបងណាកុំកើតអីឲ្យសោះ..»
« បងឲ្យខ្ញុំបើកលឿនយ៉ាងម៉េច ចេះមើលឡានគេផងបុកងាប់ទាំងពូជអាលូវ..»ជុងហ្គុក បើកៗមិនមែនចេះតែបើកនោះទេត្រូវមើលមុខក្រោយផងត្រូវគេនឹងមានរឿងស្មុគស្មាញមិនខាន?!
« ខ្ញុំបានទាក់ទងទៅហូស៊ុកហើយគាត់កំពុងតាមពីក្រោយពួកយើង»ជីមីននិយាយប្រាប់អ្នកជាបងបណ្ដើរដៃមមាញឹកជាកុំព្យូទ័រចុចភ្ជាប់នឹងសញ្ញាដែលម៉ូរីបញ្ជូនមកបណ្ដើរ..
« យើងឮនាងច្រម៉ក់យើងយំច្រើនណាស់ហឹុក..» នាងច្រម៉ក់យើង?យំ?! យ៉ុនហ្គីគេកំពុងគិតអ្វី?
« មើលមុខធ្វើអីយើងនិយាយខុសក្បួនឬ» យ៉ុនហ្គី
« បងដូចចូលតួសម្បើមណាស់»ជុងហ្គុក
« ចេញមកអាគុកយើងអ្នកបើកវិញប្រសើរជាង»
«អាយ៎..យើងមិនទាន់ចង់ស្លាប់ទេ»គ្រប់គ្នាទប់ខ្លួនព្រោះតែពេលនេះឡានរ៉េចង្កូតដោយណាមជុនដូរទៅជាអ្នកបើកវិញពិតជាលឿនណាស់មនុស្សក្នុងឡានចង់ហោះទៅហើយ៕
« នៅឆ្ងាយទៀតទេអាមីន..»ណាមជុន
« ជិតដល់ហើយបងតែសញ្ញាចាប់ខ្សោយណាស់..»

#ឃ្លាំងចាស់..
« បងសាន់អាយ៎..លែងយើង»អង្គុយយំសុខៗត្រូវស្រែកចាចមួយរំពេចពេលក្បាលនាងត្រូវដៃមាំក្ដោបសឹងរបូត..
« ចង់ធ្វើអីយើង..» នាងចាប់ផ្ដើមស្លេកមុខពេលឃើញអ្វីនៅពីមុខ...
« យើងចង់ដឹងថាពេលរាងកាយនាងគគ្រេចតើអាយ៉ុនហ្គីវាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា»
« កុំ..កុំអីអាយ៎..ក្ដៅហឹុកក្ដៅណាស់» រាងកាយទាំងមូលស្រោចស្របដោយទឹកក្ដៅហុយផ្សែងជុកដៃជើងមុខមាត់ចាប់ផ្ដើមចេញកន្ទួលក្រហមៗភ្លាម នាងស្រេចយំឈឺផ្សាពេញខ្លួន..តែនាងរើបម្រាស់មិនបានបើពេលនេះដៃជើងជាប់ចំណងមានតែទឹកភ្នែកទេដែលអាចជួយការឈឺចាប់បានខ្លះ..
« ឈឺមែនទេស្រីស្រស់..ហឹសហាសហា»
ឈូ!!
«ផ្សាណាស់! ឈប់ទៅហឹុក..»រាងកាយនាងតូចដួលគ្រេងដៃជើងរមិចរមួលពេលត្រូវទឹកត្រជាក់ស្រឹបដូចទឹកកក..ក្ដៅត្រជាក់លាយឡំគ្នាធ្វើឲ្យសព្វសារពាង្គកាយដូចរង្គើកភ្លើងឆេះសន្ធោសន្ធៅ..
« វាត់នាងទៅ» ដេរ៉ូនស្កាយដ៍ជាមនុស្សឈាមត្រជាក់បំផុតសម្លាប់មនុស្សមិនញញើត ពេលនេះគេប្រៀបដូចបិសាចប្រែកាយច្នឹងបើអាចប្រហែលហ៊ានទាំងហុតឈាមមនុស្សផងក៏មិនដឹង!!
« សប្បាយចិត្តទេអូនសម្លាញ់?!»
« បងអស្ចារ្យណាស់ដេរ៉ូន ពួកវានិងវេទនាងខ្លាំងជាងនេះទៅទៀត» អ្នកស្រីអុីវ៉ុន
« ដើម្បីក្ដីសុខអូនបងធ្វើគ្រប់យ៉ាង»
ឆ្វាប់!ឆ្វាប់!!...
« ឈឺ! សូមអង្វរមេត្តាខ្ញុំផងហ្អឹក...» កាយតូចដង្ហក់ខ្យល់ក្ដៅត្រជាក់បូករួមជាមួយការវាត់លើរាងកាយទៀតវាឈឺលើការបរិយាយតាំងពីដឹងក្ដីគ្រួសារគីមផ្ដល់ក្ដីសុខច្រើនណាដល់រូបនាងតែពេលនេះជួបហើយភាពព្រៃផ្សៃផ្ទាល់...ភ្នែកចាប់ផ្ដើមបិទបន្ដិចម្ដងៗស្របពេលទ្វារបានបើកឃើញកាយមាំទាំង4មកជាមួយដោយកំហឹង...
«ម៉ូរី!!!»
« ដាក់អាវុធចុះបើមិនចង់ឲ្យពួកនាងស្លាប់»
« ដេរ៉ូនស្កាយដ៍ អាសុីនតូប្រេម៉ា»
« អូហូ! ផ្លាច់ៗៗ..យើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលលោកម៉ាហ្វៀគីមស្គាល់យើងបែបនេះ»ដេរ៉ូនទះដៃសាទរនិងកេរ្ដិ៍ឈ្មោះខ្លួនសូម្បីតែម៉ាហ្វៀលំដាប់ប្រទេសក៏ស្គាល់ខ្លួនដែរ..
« មនុស្សថោកទាបដូចឯងមិនសមប្រើត្រកូលនេះទេដេរ៉ូន» ណាមជុនចោលភ្នែកមើលរាងកាយនារីជាទីស្រឡាញ់នៅម្ខាងទៀតសឹងទឹកភ្នែករូបរាងមើលមិនយល់ប្រលាក់សុទ្ធតែឈាម សូម្បីតែក្មួយខ្លួនក៏វាសម្លាប់មិនលើកលែងដែរ..តិរច្ឆានសមណាស់!
« យើងមិនចង់ប្រើស្រាប់ហើយ កុំនិយាយច្រើនដាក់អាវុធពួកឯងចុះមិនច្នឹងទេជីវិតពីរនាក់នេះក៏មិនសង្ឃឹមដូចគ្នា..»
« ឯងសាកតែធ្វើអីល៍មើលយើងមិនប្រាកដជីវិតឯងឡើយទោះជាអង្គម្ចាស់ក៏ដោយ»ណាមជុនដើរចូលរហូតមិនខ្លាចជាមួយកូនចៅពួកវាមានច្រើនក៏ដោយ
«មួយជំហានទៀតពួកឯងនិងក្លាយជាផេះ»
« ហឺុយ! ក្រាបចុះគ្រាប់បែក»
ផាំង!!..
«អួយ! បាត់ពួកវាទៅណាហើយចាញ់បោកអាចង្រៃអង្គម្ចាស់ស្អីទាល់តែបាន»ជុងហ្គុកជូតម៉្សៅសៗចេញពីខ្លួនមើលមុនដំបូងស្មានគ្រាប់បែកផាវចិនអុចសែនសោះ?!
« អាសេសា/ម៉ូរី ដេរ៉ូននិងស្រីចង្រៃនោះពួកនាងទៅហើយ..»ណាមជុននិងយ៉ុនហ្គីនិយាយព្រមគ្នារករត់ចេញទៅតាមតែមានពួកស៊ុនចូស្ទាក់ផ្លូវ..
« អេ៎ទៅអាសម្លាញ់..»
« ជៀសផ្លូវទៅយើងមិនចង់មានបញ្ហាច្រើនជាមួយឯងទេ»ណាមជុនម៉ួលម៉ៅខ្លាំងណាស់កំពុងតែប្រញាប់មករារាំងស្អី..
« ពួកបងឆាប់ទៅជួយសាន់នីនិងម៉ូរីទៅទីនេះទុកឲ្យពួកយើងចាត់ការ»ជីមីន
« កុំសង្ឃឹមឲ្យសោះពួកឯង..»ស៊ុនចូសុីញ៉ូភ្នែកដាក់កូនចៅខ្លួន គ្នីគ្នា4-5នាក់ដើរចូលមកទាំងញញឹម
ដឹប!!
« អួយឈឺអាធ្មេញកាហុប..»កូនចៅស៊ុនចូម្នាក់ស្រែកជេរជុងហ្គុកព្រោះតែនាយវៃចំភ្នែកគេ..
« អូសុំទោសចាំយើងវៃសាថ្មីអានេះបានយកជាការបាន»នាយលួចឆ្មក់ដាល់ចំប្រដាប់ភេទនាំឲ្យចុកឆ្អល់..
« រត់គេចហេ៎..»ស៊ុនចូឃើញសភាពការមិនស្រួលក៏ព្យាយាមរកកន្លែងរត់តែមិនអាចព្រោះត្រូវណាមជុនបាញ់ចំភ្លៅខាងធ្វេង..
« អាណាមជុន,..ឯងអឹក...»គេត្រដាប់ត្រដូសបាញ់ទៅគេវិញតែចៃដន្យអីអស់គ្រាប់ទើបត្រូវណាមជុនវាយប្រហារបានសម្រេច..
« យ៉ាងម៉េចហើយជីមីន»យ៉ុនហ្គី
« ដាច់ខ្យល់ហើយ..»
« ណាមជុន! ពួកវាកំពុងទៅរកកំពង់ផែហើយ»គ្រាន់តែឮហូស៊ុករាយការណ៍មកភ្លាមពួកនាយប្រញាប់តម្រង់ទៅរកផែនៅខាងមុខ..ទុកកូនចៅទាំងប៉ុន្មាននៅតតាំងជាមួយគ្នីគ្នាស៊ុនចូ។

#កំពង់ផែ
« អាសេសា/ម៉ូរី...»ពួកគេមកយឺតមួយជំហានទៅហើយ កប៉ាល់បានបើកចេញទៅជិតដល់កណ្ដាលសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយសឹងតែដាច់កន្ទុយភ្នែកទៅហើយ៕
« ឆាប់ឡើងមក..»ហូស៊ុកបើកអូប័រមកដោយមានកូនចៅក្រោយបញ្ជាមកពីក្រោយ..
« ស៊ូ!!!លោកនៅឯណា?!..»ម៉ូរីបើកត្របក់ភ្នែកតិចៗចាប់ដឹងថាខ្លួននៅក្នុងបន្ទប់ដាក់អីវ៉ាន់លើកប៉ាល់..ទឹករលកបក់គ្រាំងប៉ះចំផ្ទៃមុខធ្វើឲ្យចង់សន្លប់ម្ដងទៀត។
« ខិខិទឹក...ខ្ញុំស្រែកទឹកណាស់»ម៉ូរីព្យាយាមនិយាយចេញមកមហបៗស្ដាប់សឹងមិនឮ!
« បងសាន់អ្ហឹក..ដឹងខ្លួនឡើងបងសាន់កុំកើតអីណា៎ចាហ្វាយប្រាកដជាមកជួយពួកយើងមិនខាន»
« ស្អី! ដឹងខ្លួនភ្លាមស្រែកយំភ្លាមហេ៎ស្រីតូច»
« ពួកឯងជានរណា?!»
« ជាអ្នកណាមិនសំខាន់អ្វីសំខាន់យើងអាចឲ្យនាងស្រួលបាន»
« អាយ៎..កុំចូលមកអីយើងខ្លាចហើយហ្អិក»ម៉ូរីគ្រវីក្បាលតតាត់ពេលឃើញមនុស្ស3-4នាក់ដោះអាវសម្ដៅមកនាងធ្វើដូចមនុស្សរោគចិត្តឆ្កួតនិងតណ្ហាអញ្ជឹង..
« ស្រែកឮច្នឹង..មានកម្លាំងហើយមើលទៅកំដរយើង3-4ទឹកសាកមើល»
« ទេ! ជួយផងស៊ូនៅឯណាមកជួយខ្ញុំផងហឹុកចេញទៅៗៗ»នាងកាន់តែយំពួកវាកាន់តែដើរចូលម្នាក់ឈ្មុលកញ្ជឹកកសខ្ចីនាងតូច ម្នាក់ទៀតចាប់ហែកអាវនាំឲ្យលេចដើមទ្រូងល្អឯក..ចំណែកឯពីរនាក់ទៀតអ្នកចាប់ដៃចាប់ជើងកុំឲ្យនាងតូចរើសបម្រាស់បាន!!
« កុំអី!! ឈប់ទៅអ្ហឹកអ្ហឹក...»ស្នាមស្នេហ៍ជាច្រើនបន្សល់ទុកលើចន្លោះកនាងតូចម៉ូរីបញ្ជាក់ថាជារបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះនរណាក៏លេបលែងចូលដែរ!! វាគួរឲ្យរអើមណាស់?!
« អាយ៎!! នាង....» អាស្រម៉ូមម្នាក់ស្រែកយ៉ូយពេលត្រូវនាងខាំស្លឹកត្រចៀកខ្លួនមនុស្សកំពុងចូលស្លុងនិងការស្រងក្លិនរសជាតិផ្អែមប្រៃនៃកញ្ជឹកកនាងផងឥលូវគ្មានអារម្មណ៍!( សាឡះសាធុ)។
« ដឹប!!អឹក...»
« ហឹសក្រែងពូកែហេ៎មិចមិនខាំទៀតមក» មនុស្សកំពុងខ្សោយផងឥលូវត្រូវរាប់ដៃចំចិងដង្ហើមទៀតសន្លប់បាត់ ធ្វើឲ្យពួកវាសប្បាយចិត្តលែងមានឆ្អឹងទទឹងកទៀតហើយ...ដៃសសៀរទាញអាវដៃតូចនាងមួយជាន់ទៀតចេញ។
« រូបរាងទាក់ទាញណាស់ វៃបូកទៅល្អទេពួកឯង..»ម្នាក់ដែលវាយម៉ូរីឲ្យសន្លប់នោះក៏លើកសំនួរឡើងធ្វើឲ្យគ្នីគ្នាវាហ៊ោដោយសប្បាយឥតគណនា អុកឲ្យណាណីម្ដង!!

ចង់យំ!! បងយ៉ុនហា៎មកទាន់អូនរួចខ្លួនតែបើបងមកយឺតអូនក្លាយជារបស់គេហើយ😣