"අපි යාලුවෝ" -කියලා හිතාගෙන ඉන්නවා

තේ කෝපි

සුපුරුදු උදෑසන කලබලය අතරේ විහග සහ සදරුව ඔවුන්ගේ කාර්යාල වෙත පිටත් කල පසු සදරුගේ කැඩුණු පිංතූරය අලුත්වැඩියා කරගෙන එන්නැයි හෝටලයේ කොලුවෙකුට බාරදුන් මම හැකි උපරිම වේගයෙන් මගේ කාර්යාලය වෙත ඉගිලෙමින් සිටියෙමි .

"අලුත් ලමයා අද එනවා කිඋවද දන්නෑ" මම මටම මුමුනා ගත්තේ කාර්යාල කාමරයේ දොර තල්ලු කරන ගමන්‍ ය.

කාර්යාලයට පිවිසුනු මට දැකගත හැකි වූයේ අලු පැහැ කලිසමට ලා රෝස පැහැ කමිසයක් හැද මගේ මේසය මත ඇති ලිපි වගයක් ෆයිල් කවර වල අඩුක් කරන තරුණයාගේ රුවයි. තිරරෙදි මෑත් කර තිබූ අතර උදෑසන හිරු කිරණ ඔහුගේ මුහුනේ පසෙකට වැටී එය ආලෝකමත් කලේ මේ දැං දෙව්ලොව සිට පාර වැරදී මගේ කාර්යාලයට කඩාපත්වුනු කුඩා දේව පැටියෙකු සිහි ගන්වමිනි.

"ආහ්! උදේම වැඩ පටන් අරං තියෙන්නෙ...!!" මම කීවේ කෙලවරේ තිබූ සෝපාව මතට මගේ බෑගය අතහරිමිනි.

මගේ කඩහඩ ඇසුනු සැනින් හෙතෙම ගැස්සී ගිය අතර අතින් කොල දෙක තුනක්ම ගිලිහී බිම පතිත වූයේ හේමන්තයේ පත්‍ර පතනය සිහි ගන්වමිනි.

"හපෝයි, මං ඔයාව බය කලා නේද!" කියමින් මම මගේ කැරකෙන පුටුවේ වාඩි ගත්තෙමි.

"අහ්! ගු-ගුඩ් මෝනින් සර්! මම මේ... මේ සර් ගේ මේසෙ චුට්ටක් අස් කරලා දැම්මා" ඔහු කීවේ වහා මේසයෙන් ඈත්ව මගේ ඉදිරියෙන් සිටගනිමිනි.

"ආ... බොහොම හොදයි බොහොම හොදයි... දැං කරන්න ඕනේ වැඩ ගැන එහෙම දන්නවද?" මම ඇසුවේ අත්සන් කිරීමට කියා මට එවා තිබූ ෆයිල් කවර කිහිපක් පෙරලා කියවමිනි.

"ඔවු සර්... මම අද උදේම ආව. මිසිස් සමරසිංහ මට ඔක්කොම කියලා දුන්නා..." පියකරු සිනහවක් සමග ඔහු කීය. මිසිස් සමරසිංහ යනු කවුරුදැයි මට මතක තිබ්බා නම් කොච්චර හොද දැයි සිතුනි. චැක්... මට නම් මතක තියාගැනීම සම්බන්ධයෙන් ඇත්තේ හරිම දුක්ඛිත පසුබිමකි. වරක් මම ඉතිහාසයට 'පොළොන්නරුවේ රජකල දුටුගැමුණු රජතුමා' යැයි ලියා තිබී හමුවූ උත්තර පත්තරය පංතියම ඉදිරියේ මගේ ඉතිහාසය ගුරුතුමා විසින් කියවූ හැටි තවම මතකය.

"ආහ්, එහෙමද..." මම කීවමි.

ඉන් පසු මද නිහැඩියාවක් පැවති අතර මම නිහඬව මා ඉදිරියේ ඇති ලිපි කියවාගෙන ගියෙමි.