Το 10 προφυλακτικό

Μυρίζομαι κι άλλες φουρτούνες

- Μιλάμε πολύ πρωτότυπος τίτλος για παιχνίδι.
- Πρωτότυπος ξεπρωτότυπος, θα κάτσεις να το παίξεις.
- Βαρετό μου ακούγεται. Λογικά θα κάνουμε ερωτήσεις ο ένας στον άλλον. Άμα είναι έτσι θα πήγαινα να μου πάρουν συνέντευξη.
- Ωραία τότε έξυπνη για πρότεινε εσύ κάτι.
- Προτείνω... Να με αφήσεις να κοιμηθώ.
- Εκτός από αυτό.
- Να με αφήσεις ήσυχη;
- Εκτός από αυτό...
- Εε τότε... Αα έχω μια ιδέα. Το παιχνίδι λέγεται Πες ή Πιες και το παίζαμε κάθε καλοκαίρι με την παρέα μου στον Αγιόκαμπο. Ουσιαστικά ρωτάμε κάποιες ερωτήσεις ο ένας στον άλλον και είτε πρέπει να απαντήσουμε ειλικρινά, είτε άμα δε θέλουμε να απαντήσουμε, πρέπει να πιούμε ένα ποτηράκι ποτό.
- Οο πολύ καλό ακούγεται. Έχετε ποτά στο σπίτι;
- Εεε... Έχουμε μια βότκα στο πάνω πάνω ντουλάπι.
- Έφτασεε...
Πετάχτηκε από το κρεβάτι και πήγε να φέρει τη βότκα μαζί με δύο μικρά ποτήρια.
- Για να δούμε τι θα ζήσω και σήμερα;
- Να ξεκινήσω;
- Όχι να μη ξεκινήσεις. Εγώ θα ξεκινήσω. Λοιπόν Άρη... Έχεις διανοητικό πρόβλημα;
- Εε... Όχι φυσικά. Ρώτα κάτι σοβαρό.
- Καλά καλά. Αυτό που θα σε ρωτήσω πράγματι το είχα από πάντα απορία. Πόσες... εμ... με πόσες γκόμενες είχες κάνει κάτι; Το... οτιδήποτε.
- Οο... Ώστε ενδιαφέρεσαι να μάθεις αν υπάρχει χώρος στην καρδιά μου για σένα...
- ΑΠΑΝΤΑ
- Καλα ντε. Για να σκεφτώ... 35.
- ΠΟΣΕΣ; Έλα Χριστέ και Παναγία. Ούτε ο Σπαλιάρας να ήσουν!
- Χαχα μπα... Ο Σπαλιάρας έχει φτάσει το χιλιάρι, κανείς δεν τον φτάνει.
- Κι εσύ θες να τον φτάσεις ε;
- Τώρα πια όχι.
- Γιατί;
- Λοιπόν ρωτάω. Κλαίρη... Έχεις κάνει ποτέ σου σχέση;
- Ναι.
- ΤΙ;
- Ναι ρε παράξενο σου φαίνεται;
- Εε λίγο... Βασικά πώς άντεξε τις αγριοφωνάρες σου και την γκρίνια σου;
- Εε δε τις άντεξε γι' αυτό χωρίσαμε. Αλλά κι εγώ δε γκρίνιαζα χωρίς λόγο... Όλη την ώρα μαζί με τους φίλους του ήταν! Καμία σημασία δεν έδινε σε εμένα.
- Μα είναι κανείς να μη σου δώσει σημασία; Εσύ είσαι το επίκεντρο της προσοχής.
Ένιωσα πάλι να κοκκινίζω.
- Λοιπόν επόμενη ερώτηση. Πού θες να περάσεις;
- Πολυτεχνείο.
- Αα ώστε διαβάζεις δηλαδή...
- Εε κάτι ψιλά.
- Τι εννοείς κάτι ψιλά;
- Εννοώ ότι διαβάζω μόνο τα μαθήματα της κατεύθυνσης μου, τα άλλα τα έχω γραμμένα, βιβλίο δεν έχω ανοίξει.
- Κοιτά δεν είναι και τόσο λάθος μέθοδος αλλά κάποια πράγματα γενικής παιδείας πρέπει να τα ξέρεις.
- Ε καλά βλέπουμε. Σειρά μου τώρα. Για να σκεφτώ...
Τον παρακολουθούσα που σκεφτόταν στηρίζοντας το πηγούνι του στα δάχτυλα του...
- Το βρήκα! Τι σκέφτηκες την πρώτη φορά που με γνώρισες;
- Αξέχαστη θα μου μείνει. Εγώ δεμένη σε ένα σπίτι κι εσύ με το μαχαίρι να με πλησιάζεις επικίνδυνα.
- Δεν απαντάς στην ερώτηση...
- Ε καλά περίμενε. Να σκεφτώ...
Αντί όμως να απαντήσω, κατέβασα ένα ολόκληρο ποτηράκι βότκα.
- Αυτή είναι η απάντηση μου.
- Οο έλα, θέλω να μάθω...
- Αα τι να κάνουμε έτσι είναι οι κανόνες. Άμα δε θες να πεις κάτι, πίνεις.
- Γιατί απέφυγες την ερώτηση Κλαιράκι;
- Γιατί... Γιατί έτσι γούσταρα.
- Καλά...
- Λοιπόν εγώ τώρα. Μπορεί να ακουστεί λιγάκι κλισέ αυτό που θα πω αλλά δε βρίσκω κάτι άλλο. Πιστεύεις... στην αγάπη;
- Όχι...
...
- Πιστεύω στον έρωτα.
- Τι διαφορά έχει η αγάπη με τον έρωτα;
- Ο έρωτας είναι κάτι πιο έντονο, πιο παθιασμένο. Ένα συναίσθημα φορτισμένο από κάθε λογιόν άλλα συναισθήματα. Χαρά, λύπη, θυμός... Όταν λες ότι αγαπάς κάποιον... Εννοείς ότι τον νοιάζεσαι, τον φροντίζεις, θέλεις να είναι πάντα καλά και χαίρεσαι κάθε φορά που τον βλέπεις. Έρωτας όμως είναι... είναι να είσαι εξαρτημένος από τον άλλον. Να τον σκέφτεσαι κάθε στιγμή, να σου λείπει, να θέλεις να περνάς όλη τη μέρα μαζί του. Να χαίρεσαι με τις χαρές του και να λυπάσαι με τις λύπες του. Να τον υποστηρίζεις, να τον βοηθάς, να τον συμπονείς... Έρωτας είναι πάθος, φλόγα, τρέμουλο... Στον έρωτα δύο άνθρωποι δεν αγαπιούνται μόνο... γίνονται ένα.
Όλη αυτή την ώρα που ξεστόμιζε αυτά τα σαγηνευτικά λόγια που για μια στιγμή με στιγμάτισαν και με μάγεψαν... Όλη αυτήν την ώρα, δεν είχε πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Ξαναπετύχαμε οπτική επαφή πολύ πιο έντονη... Αλλά ξαφνικά... εκεί που δε το περίμενε κανείς... το βλέμμα του σα να σκοτείνιασε. Ήταν σαν ο ήλιος που πριν έλαμπε το πρόσωπο του να κρύφτηκε πίσω από δύο μεγάλα, γκρι σύννεφα και ο ουρανός να έγινε μουντός και σκοτεινός. Τι έπαθε; Από τη μία τα μάτια του έλαμπαν, λαμπυρίζαν από έξαψη και ενθουσιασμό και από την άλλη... τα μάτια του έγιναν μελαγχολικά, διστακτικά και πλέον κοιτούσαν το έδαφος και δε συναντιόντουσαν με τα δικά μου. Δεν ένιωσα την ένωση αυτή. Τον άγγιξα στον ώμο. Εκείνος αποτραβήχτηκε.
- Άρη... Είσαι καλά;
- Εγώ... πρέπει να φύγω. Δε μπορώ άλλο να μείνω εδώ και... με περιμένει και ο Στέφανος. Αντίο.
Με γρήγορες κινήσεις σηκώθηκε από το κρεβάτι, άνοιξε την πόρτα και... εξαφανίστηκε. Δε μπορώ να εξηγήσω την συμπεριφορά του. Μου φάνηκε όμως ανήσυχος, προβληματισμένος και σκεπτικός. Ελπίζω αύριο να είναι καλύτερα. Θέλω... θέλω να τον ξαναδώ.
...
Δ- Γυρίσαμεε.
Κλ- Πώς είσαι Κλαίρη;
Κ- Μια χαρά. Πώς τα περάσατε;
Κλ- Πολύ ωραία. Πήγαμε συναντήσαμε τα παιδιά, φάγαμε και μετά στον γυρισμό αγοράσαμε λουκουμάδες!
Δ- Ναιιι.
Κ- Αλίμονο, κι είχα αρχίσει να ανησυχώ.
Κλ- Χαχα.
Κ- Ο Νίκος; Δεν είναι μαζί σας;
Δ- Μπα... πήγε μαζί με τον Μένιο στο σπίτι του Άρη και του Στέφανου για να παίξουν χαρτιά.
Κ- Αα μάλιστα και την Χλόη την άφησαν απ' την απέξω;
Δ- Εε δε ξέρω για την Χλόη... Δε θυμάμαι αν πήγε μαζί τους στο σπίτι ή όχι.
Κ- Καλά εντάξει. Τι ώρα είναι;
Κλ- 10 ακριβώς.
Κ- 10; Και τι θα κάνουμε εμείς τόση ώρα εδώ πέρα;
Δ- Μα δε θα κάτσουμε εδώ πέρα.
Κ- Και πού θα πάμε;
Δ- Για χαρτιαα...
Κ- Αα μάλιστα το έπιασα.
Δ- Ναι και ήρθαμε να σε μαζέψουμε να πάμε μαζί, οπότε ντύσου!
Κ- Καλά, καλά
...
Μετά από 10 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στο σπίτι του Άρη και του Στέφανου. Λογικά εδώ θα μένει και η Χλόη, αφού ο Άρης είναι αδερφός της. Πάντως είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο σπίτι έχουν. Είναι ένα μοντέρνο λευκό και εκσυγχρονισμένο κτίριο, με έναν πελώριο καταπράσινο κήπο και μια τεράστια πισίνα. Απλά φυλακίσετε με εδώ, για όλη μου τη ζωή και δε θα βγάλω κιχ. Προχωρήσαμε λοιπόν προς την πόρτα και χτυπήσαμε το κουδούνι. Ακούσαμε βήματα και στη στιγμή μια γυναικεία φιγούρα μας άνοιξε την πόρτα, καλωσορίζοντας μας. Μα... ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΗ ΕΔΩ;

Και κααααααααατ! Ποια να είναι αυτή που άνοιξε την πόρτα και εξόργισε την Κλαίρη άραγε; Εύκολα γρίφος, νομίζω καταλάβατε ποια εννοεί ο ποιητής. Μάλλον το επόμενο κεφάλαιο θα περιέχει πολυυυ ζουμί. Οπότε μείνετε συντονισμένοι!
-Μ💕