Το 10 προφυλακτικό

Συμφιλίωση

Flashback...
Κατεβαίνω τις σκάλες και πηγαίνω στο σαλόνι όπου ήτανε μαζεμένα όλα τα παιδιά. Ο Άρης είχε γυρισμένη την πλάτη του προς το πρόσωπο μου και φαινότανε θυμωμένος και στεναχωρημένος ταυτόχρονα. Όλα αυτά βέβαια τα κατάλαβα από τη γλώσσα του σώματός του καθώς δεν έβλεπα το πρόσωπο του. Σε μια στιγμή γυρνάει την πλάτη του και με κοίταξε... εξαγριωμένος. Πλησίασε επιθετικά προς το μέρος μου.
Α- Γιατί κατέβηκες; Γιατί δεν έμεινες κλειδωμένη εκεί μέσα μέχρι αύριο; Τι θες απ' τη ζωή μου; Και βασικά... γιατί μπήκες στη ζωή μου;
Ένιωθα τα βλέμματα όλων καρφωμένα με προσήλωση επάνω μας. Η όποια προσπάθεια από μέρος του Στέφανου να τον ηρεμήσει, πήγαινε χαμένη.
Κ- Εγώ...
Α- Εσύ τι;
Άρχισα να βουρκώνω πάλι και... εν τέλει ξαναέκλαψα χωρίς να το κρύβω.
Α- Αα τώρα ξανακλαίμε; Σταμάτα το θέατρο πια Κλαίρη και βάλε λίγο μυαλό!
Κ- Εσύ... εσύ να βάλεις μυαλό που συμπεριφέρεσαι σαν κάφρος!
Α- Αα έτσι λες; Σήκω και φύγε τότε!
Κ- Τ.. τι;
Η φωνή μου ήτανε σπαστή και με διακοπές από το κλάμα.
Α- Δε με άκουσες; Έξω!
Κ- Εντάξει Άρη, θα φύγω! Αντίο και σε σένα λοιπόν... Κάφρε!
Έφυγα και έσπρωξα δυνατά την πόρτα πίσω μου. Ρε δε πάει να πνιγεί; Ότι ένιωθα για εκείνον είναι σαν να... εξαφανίστηκε, χάθηκε, έσβησε... Το ίδιο φάνηκε και για εκείνον. Αν είχε ποτέ αισθήματα για εμένα... Θα φύγω λοιπόν όπως θέλει αυτός, και δε θα τον ξαναδώ ποτέ!
...
Back to present
Οι μέρες περνούσαν και περνούσαν... Μια ολόκληρη εβδομάδα είχε περάσει όπου δεν είχα κάνει εντελώς τίποτα. Δεν πήγαινα για μπάνιο, δεν έτρωγα σωστά, δε πλενόμουν... Απλά καθόμουνα στο κρεβάτι μου όλη μέρα και είτε έτρωγα σνακς, είτε έβλεπα σειρές στο νετφλιξ, είτε διάβαζα κανά βιβλίο. Όταν επιτέλους πήρα το βλέμμα μου από το βιβλίο, παρατήρησα τον Δημήτρη να κάθεται στο κρεβάτι.
Δ- Κλαίρη... Τι έχεις; Δε φαίνεσαι καλά.
Σε λίγο πλησίασε και η Κλειώ.
Κλ- Κλαιράκι τι έπαθες; Δεν είσαι ο εαυτός σου τελευταία...
Κ- Εε απλά περνάω μια φάση και δεν είμαι πολύ καλά. Θέλω την ηρεμία μου.
Δ- Εε ναι αλλά δεν είναι κατάσταση αυτή... Όλη μέρα τρως, πίνεις και κάθεσαι. Σε λίγο θα πέσεις και σε κατάθλιψη.
Κ- Μπα δεν είναι τόσο σοβαρό...
Κλ- Τότε τι έχεις Κλαίρη;
Κ- Δε ξέρω... Μάλλον... μου λείπει...
Δ- Ποιος;
Κ- Η... ζωή;
Δ- Ποια ζωή και μαλακίες; Πες την αλήθεια!
Κ- Καλά... Αλλά υποσχεθείτε μου ότι δε θα το πείτε σε κανέναν. Θα γίνω ρόμπα...
Κλ- Ναι το υποσχόμαστε.
Κ- Ωραία λοιπόν...
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήμουνα έτοιμη να ομολογήσω στον Δημήτρη και την Κλειώ. Δύο άτομα που θεωρώ ότι είναι έμπιστα.
Κ- Εγώ... βασικά εμένα... μουλείπειοΆρησπάραπολύαλλάέκαναμαλακίακαιτώραδεθέλειναμεβλέπειμπροστάτουααα.
Δ- Εμ... μετάφραση;
Κ- Μου λείπει ο Άρης...
Και οι 2 μαζί
- ΤΙ;
Κ- Είναι αλήθεια.
Δ- Εσείς ξέρω γω ήσασταν σαν τον σκύλο με τη γάτα!
Κλ- Αυτό που λέμε μαζί δε κάνουν και χώρια δε μπορούν... εε στη δικιά μας περίπτωση, ισχύει κατά πολύ!
Κ- Ναι...
Δ- Εγώ πάντως την τελευταία φορά που σας είδα μαζί ήτανε όταν πλακωθείτε πριν μια εβδομάδα σπίτι του.
Κ- Ναι... Τον πλήγωσα η ηλίθια.
Δ- Πάντως εμένα μου φαίνεται εντάξει...
Κ- Γιατί, τον είδες;
Δ- Εε ναι αφού βγαίνουμε μαζί και με την υπόλοιπη παρέα.
Κ- Αα μάλιστα...
Δ- Εε ναι τι είναι Κλαίρη, να κλείνεται στο σπίτι του για χρόνια;
Κ- Μήπως... ρώτησε για εμένα;
Δ- Απ' ότι θυμάμαι όχι...
Κ- Αα μάλιστα... Καλά κατάλαβα... Κατεβείτε τώρα κι εσείς στην παραλία.
Κλ- Πάλι μόνη σου θα μείνεις;
Κ- Ναι φύγετε.
Κλ- Καλά...
Η Κλειώ και ο Δημήτρης έφυγαν από το διαμέρισμα μας με προορισμό την μαγευτική παραλία. Πόσο μου είχε λείψει η θάλασσα. Αλλά... δεν έβρισκα την δύναμη, μήτε το κουράγιο να σηκωθώ να την επισκεφτώ. Σαν ένα αόρατο χέρι, μια περίεργη μαγνητική δύναμη να με σπρώχνει προς τα πίσω. Οπότε κι εγώ άρπαξα το βιβλίο μου και συνέχισα το διάβασμα.