🍒ალუბლის სიტკბო🍒

22

დეკემბრის სუსხი ეხეთქებოდა ფანჯრებს, ჩრდილოეთიდან მომავალ ქარბუქს თან მოჰქონდა თოვლის თეთრი ფანტელები.საცოდავად ჭრიალებდა სიძველისგან ქარშემოპარული დარაბების ჩარჩო, ათწლეულის წინ რომ თავისი ხელით გამოეთალა დიდ კვიციანს.საწოლის მეორე მხარეს შეირხა ახლადგამოღვიძებული და თვალების ფშვნეტას მოჰყვა, ოთახში შემოპარულ ცისფერ სინათლეს შეაჩვია მზერა და გვერდ მობრუნებული დააკვირდა ბალიშზე თავმისვენებულის მშვიდ ფშვინვას.ძილბურანში სახე დამშვიდებულს არეულად ეყარა თავისი ოქროსფერი თმები თვალებთან და ყოველ ამოსუნთქვაზე მოუსვენრად ხტოდნენ ღერები წამწამებზე. გაბადრულმა წაიღო საჩვენებელი თითის ბალიში და მეტისმეტი სიფრთხილით შეეცადა გაენთავისუფლებინა ამ სიცელქისგან.აწითლებულ ლოყებზე ეტყობოდა ღრმა ძილის კვალი და საბანში გახვეულს აღაჟღაჟებულ გამომტყველებაზე შეამჩნევდით სითბოთი ნებივრობას. ზანტად წამომართულს მთელ სხეულზე ეცა ყინვის შვილობელები, ჩემოდანთან ფეხაკრეფით მიპარულმა შეხსნა ელვა და ხელში მოიქცია ნაცრისფერი,შალის ძაფით ნაქსოვი მუხლებამდე კაბა, ჯინსის ფართე შარვალი მიუდო დაკეცილს გვერდით და ამჯერად თავისთვის აარჩია შესამოსელი. წითელ სვიტერსა და შავ ჯინსის შარვალში გამოწყობილმა, ფეხზე წინდები მოირგო და ხელის კანკალით შეაღო კარი.სივრციდან ღიღინის ხმა მოდიოდა, უცნაურ ჟღერადობას მიყოლილი სამზარეულოს სივრცეში აღმოჩნდა, სადაც ის ქალბატონი დაუხვდა ასე ხშირად რომ აკვირდებოდა ანასტასიას ტელეფონში და მხოლოდ გუშინ იხილა რეალურად.წინსაფარმორგებულმა ღიმილით გამოხედა ახლადშემოსწრებულს და ქართულად წარმოთქმული დილამშვიდობის ეფექტს რომ დააკვირდა სტუმრის სახეზე, მაშინვე საკუთარ თავს დასცინა დაუდევრობისთვის.აბუტბუტებულმა მიუთითა გაზქურაზე შემომდგარი ჩაიდნისკენ და ფრანჩესკამ ჟესტების ენით გაიგო,რომ ჩაის სთავაზობდა მასპინძელი. სამზარეულოს ზედაპირზე რომ ფინჯანი დაუდგეს, მაშინვე დასწვდა დაყენებულ ჩაის და უეცრად გონებაში გამკრთალმა აზრმა მოწონებაც დაიმსახურა.მობილური მოჩხრიკა ჯიბეში და იტალიურად წარმოთქმული სიტყვის შემდგომ მიუშვირა ქალს განათებული ეკრანი, საიდანაც ქართული სიტყვა გაისმა,გარკვევით.
-დილამშვიდობის...-გაკვირვებისგან სახტად დარჩენილი ქალის კმაყოფილებას რომ წააწყდა, მიხვდა ხერხმა გაამართლაო და კიდევ სცადა...-ანასთვისაც მინდა ჩაის დასხმა.
-ახლავე, ახლავე...-დაფაცურდა კვიციანის ქალი და გამოღებული კარადიდან ჩამოიღო მეორე ფინჯანი. ამასობაში თვალთახედვა მიისაკუთრა ზურაბმა, კარის გაღებისთანავე რომ თან მოიყოლა სუსხი და ძირს დაყრილი შეშის ხმა.ბუხარში თავით შემძვრალ მეუღლეს, ბავშვური აღტაცებით ამცნო...-ზურა ჩვენმა სტუმარმა გაიღვიძა და ველაპარაკები.
-რა ენაზე ელიკო?...-კარის ჩარჩოსთან ჩამომდგარმა აბურდულთმიანმა გაიღიმა და ბიძას გადახედა, თავისი ცოლის ანცობას რომ ხითხითით შეეგება...-დილამშვიდობის.
-დილამშვიდობის...-მეუღლის ხითხითით შეურაცხყოფილმა, მოჩვენებითი ჩაშოშმინებით უპასუხა და ხელის აქნევით მოიცილა შემაკავებელი სიდინჯე...-მაგიდასთან დასხედით და ქადებს მოგართმევთ, ჟოლოს მურაბით.
-ამ დილაადრიან როგორ ფუსფუსებ...-სულ არ მიუქცევია ყურადღება მისი მითითებისთვის, სულ ოდნავ მისკენ წაწეულმა, მოწყვეტით აკოცა ლოყაზე და თავშეკავების მოთხოვნა დაიჭირა ფრანჩესკას მზერაში.შეუმჩნევლად მოშორდა მონატრებული ქალის სითბოს და გვერდით აესვეტა გაფქვილულ წინსაფრიანს.
-მანოსთვის ვაცხობ ფუნთუშებს, ექიმმა ნაკლები შაქრით თუ იქნება მაშინ შეუძლია მაწონთან ერთად მიირთვასო და წასვლამდე მინდა მოვასწრო...-თავმომწონედ გაუმხილა დილას გამართული ჟრიამულის საიდუმლო და ფეხის წვერებზე აწევით გადახედა ზურაბს იმის შესამოწმებლად ბუხარი თუ დაანთო უკვეო...-ნეტავ ცოტა ადრე მოგვეფიქრებინა ცეცხლის დანთება, ცივა და გამიცივდებით.მიდი გაზქურა აანთე და შეთბება ოთახი.
გაზქურისკენ წასულს სახეში ეცა გამოღებული ღუმლიდან გამოვარდნილი სითბო და სხეულში დავლილმა შეგრძნებამ გაუბადრა სახე.ტკბილი ცომის სუნი ტყრიალებდა სახლში, სანამ გაზქურის აგიზგიზებით გართულმა არ შეამჩნია რომ ფეხზე მოედო უცნაური რაღაც, გველნაკბენივით სწრაფად წავლებულმა მზერამ დაიჭირა წითურ ბეწვიანი კატის ფიგურა, წელს რომ სწევდა ერთიანად და ფეხებს შორის გადი-გამოდიოდა მოკრუტუნე.ჯანაშიას გაახსენდა მეზობლისგან შემოჩვეული ფისუნიას მეგობრობა და ხარბად დასწვდა მკლავებში მოსაქცევად.მშვენივრად უხვდებოდა ეშმაკობას, ოთახში დატრიალებული სუნის გამო ელამუნებოდა და სიყვარულით იტყუებდა ფუნთუშეულის მოსაპარად. კვიციანის ქალმა დაიცაცხანა ოღონდ სამზარეულოში არაო და ანასტასიამ სიცილით მიაბრძანა ზურაბისკენ, თავხედურად მოკრუტუნე ფისუნია, თავის ენაზე რომ უპროტესტებდა დიასახლისს ამ გამოხტომას. სკამზე მოთავსებულმაღა შეამჩნია ფრანჩესკას გაქრობა, გუგები მოატარა სივრცეს, თუმცა ვერსად დალანდა სასურველი ობიექტი.სიჩუმისგან გულგაწვრილებულმა მოინდომა ბოლოსდაბოლოს ხმა ამოეღო და ის რასაც აქამდე მალავდა, ახლაღა გაემხილა ქალისთვის, იქნებ დაეტყუა კიდეც პირში წყალჩაგუბებულისთვის სასურველი ინფორმაცია. სიტყვის წარმოთქმისთვის რომ შეამზადა აჩქარებულის გულის ფეთქვა, მხრებზე გადმოდინებული სითბო შეიგრძნო და მაღლა ახედვისას დალანდა, როგორ მოხერხებულად მოახვია შალის მთელ სიგრძეზე გადაკეცილი შარფი მეგობარმა, მხრებთან შეკეცილი ჩამოუფარა მუცლამდე და ღიმილით დააკვირდა მადლობის ნიშნად წავლებულ თითებს.
-ელიკო სასტუმროს ამბებზე რა ხდება? ზამთარში მთლიანად შეაჩერეს რესტავრაცია?...-საიდანღაც ხომ უნდა დაეწყო დიალოგი.შორი გზით უვლიდა და ეგონა ასე გადავურჩებიო.
-ძირითადი ნაწილი დასრულებული აქვთ, მხოლოდ პირველი სართულიღაა და გაზაფხულზე ბაღის დარჩენილი ნაწილის შევსება...-უდარდელად კი ამოილაპარაკა ქალმა, თუმცა მშვენივრად უხვდებოდა ჩანაფიქრის არსს და არც თავად დააკლო ეშმაკობა...-შენ საერთოდ არ ეკონტაქტები ბიჭებიდან არცერთს?...-უარყოფოთი პასუხის მოსმენისას, გამოჭერილი დამნაშავესავით მოუბრუნდა და წინ დაუხვედრა თავისი სიტყვები...-შენ არ თქვი ეზოს პროექტში ცვლილებები შევიტანეო? ერთი თვის წინ მიყვებოდი ველობილიკის დაგებაზე და აბა ვის მოელაპარაკე?
-მე...-ენა დაება, მიხვდა რომ რაღაცაში წაიჭირეს და ახლა თავის დაძვრენის გეგმას ეძებდა განწირულივით.სახე დაიმშვიდა, ტონს ჩაუფიქრდა და ისე გასცა მტკიცე პასუხი...-რამდენჯერმე ვესაუბრე ბერაიას.
-დემეტრეს ელაპარაკე?...-ამჯერად დიალოგის ნაწილი გახდა ზურაბი, დოინჯშემოყრილი, წარბშეჭმუხვნით რომ მოუახლოვდა და მის გვერდით დაჯდა ხელებგადაჯვარედინებული...-მეგონა ერთმანეთთან საერთოდ გაწყვიტეთ კონტაქტი და აქ მისი შიშის გამო არ ბრუნდებოდი.
-შიში რა შუაშია?...-თავისი ჭკუით შეურყევი იყო ტონიც და გამოხედვაც.აბა გვერდით მჯდომისთვის გეკითხათ? გამომცდელად აკვირდებოდა გაბზარულ ხმას და ამღვრეულ თვალებს.თითებს რომ ათამაშებდა ეს გამტყდარი ფაუფური და აღარ იცოდა ნერვიული კანკალი სად დაემალა...-უბრალოდ სასიამოვნო არ იქნებოდა ჩემი აქ დარჩენა მას მერე, რაც მოხდა. თანაც დაზარალებული ხომ არ არის, მან უბრალოდ დამკვეთი შეიცვალა.
-ვერაფერი ვეღარ გავიგე...-სასოწარკვეთით მოუბრუნდა მეუღლეს ელიკო და ჩაშოშმინებულმა თავის დაკვრით დაიწყო თავისი ვერსიის ახსნა...-იმ დილით ჩვენ ოთახში იმალებოდი ბერაიას რომ არ დაენახე და აეროპორტამდეც რის ვაი ვაგლახით მიგიყვანეთ ჩუმად. ოთხი თვეა მილანში იმალები და ახლა ამბობ დემეტრე ჩემზე არ არის გაბრაზებულიო?
-მოიცა, მოიცა მე არსად ვიმალები...-თავადაც აბნეულმა აათამაშა ჰაერში ხელები.თითქოს არ უნდოდა დაბნეულიყო და რაღაც ცუდად ეთქვა.სიტყვების დამარცვლით და გამოკვეთილად წარმოთქმით სცადა ადრესატამდე მიეტანა სწორი ინფორმაცია...-მე არ მითქვამს რომ გაბრაზებული არ არის. მე ვთქვი - შიში არაფერ შუაშიათქო!
-ნუ სასიამოვნო ნამდვილად არ იქნებოდა, შეყვარებულ ბიჭს რომ წილის გამო თავზე ჩამოენგრა გეგმები,ამის შემდეგ ყოველდღიური კონტაქტი...-ვერც მიხვდა ისე წამოსცდა საყვედურნარევი პასუხი და ცომში მოფუთფითე ხელი გაუშეშდა, ქმრის მკაცრმა ხმამ რომ შეახსენა თავისი სახელი და ახლახანს ასე თამამად გამოთქმული გულისწყრომა...-არ გეწყინოს ძალიან გთხოვ, მე თვითონაც არ ვიცი რას ვამბობ...-გულმოწურული შემოუბრუნდა და შემბრალებლად გადახედა სკამზე გახევებულს.
თავი გააქნია ანასტასიამ და უხერხული ჩაღიმების დასამალად მოსვა შეგრილებული ჩაი.ფრანჩესკა მის სახეს აკვირდებოდა და ისე ხვდებოდა დიალოგის მსვლელობის ეტაპებს. სახე გადაფითრებულს რომ წააწყდა, მშვენივრად მიხვდა რაღაც ცუდი უთხრესო და ურჩია ბუხართან დავსხდეთო. ჯანაშია დათანხმდა შემოთავაზებას და კარისკენ უბიძგა გოგოს, მის ზურგს თვალებით აკრული ყოყმანით შეჩერდა კარის ჩარჩოსთან და ფრანჩესკა რომ ზურაბის გვერდით დაიგულა სავარძელში მოთავსებული, საინფორმაციოს დაბალ ხმაზე ჩაის სმით გართული, უჩუმრად მოუბრუნდა ელიკოს.ფრთხილი ნაბიჯით მიახლოვებული ამოუდგა გვერდით და ჩურჩული დაუწყო.
-ჩემზე ისევ გაბრაზებულები არიან?...-თავი დახარა და პასუხს დაელოდა.ახლა მიხვდებოდა ყველაფერს. მიხვდებოდა გეგმამ იმუშავა თუ არა, იქნებ ყველაფერი რაც გააკეთა ფუჭიც კი ყოფილიყო და ყველა ყველაფერს უხვდებოდა.
-მისმინე...-კვიციანის ქალი მიხვდა ვისზეც სურდა ყველაზე მეტად საუბარი ჯანაშიას და მის ცნობისწადილს აღარ დაუწყო გაღიზიანება...-დემეტრე აქ რამდენჯერმე იყო, შენი ამბავი არცერთხელ უკითხავს ტასო.ბიჭები გაბრაზებული არიან და თავიდან კი მკითხეს რამდენჯერმე, ხომ არ იცი სად არის ან ეს რატომ გააკეთაო, მაგრამ პასუხი მე თვითონაც არ მქონდა...-შინაგანი ბრაზისგან და მოიუთმენლობისგან დაიცალა. უყვარდა, ინსტიქტები ისე უძლიერადებოდა მის ხსენებაზე როგორც ყველა დედას, მაგრამ მარტო დაგულებულს პირში მიახლიდა სიმართლეს, რამდენად მახინჯადაც არ უნდა მოჩვენებოდა.
-ესეიგი ყველას შევზიზღდი, არა?...-დაბნეულმა ამოიბუტბუტა და სახე იბრუნა ფანჯრისკენ.
-ტასო...-წინსაფარზე შემშრალებული ხელები სუფთად დაიგულა და მის სახეს დასწვდა ხელისგულებით. ანთებულ თაფალთვალებში მოკიაფე აცრემლებამ დედა-შვილურად დაუყვავა კითხვის ნიშნებით სავსე გუგებს...-ასეთი გზა შენთვითონ აირჩიე.იცოდი, რომ გული ეტკინებოდა, მაგრამ არჩევანი გააკეთე და დროა შეეგუო. ცოდოა ის ბიჭიც.რამდენჯერაც გვესტუმრა, იმდენჯერ წაშლილი ქონდა ისედაც სულ მოღრუბლული სახე.
სახე აჭარხლებულს და აკანკალებულს რომ წააწყდა მიხვდა ზედმეტი მომივიდაო.საკუთარ თავზე გაბრაზებულმა დაუცაცხანა თავს ენაზე კბილის ვერ დაჭერისთვის, მისკენ წაიწია გაშლილი მკლავებით თუმცა ანასტასიამ გველნაკბენივით წადგა ნაბიჯი უკან და ეცადა დისტანცია დაეცვა. გაშეშებულ ელიკოს ფიგურას უხერხული ღიმილით გაშორდა, ფრანჩესკას გვერდით მოთავსებულმა მისი ხელისგული მოძებნა და თვალები მთელი ძალით დახუჭა. გარშემო ოთახი ტრიალებდა, თავის ქალას ეხეთქებოდა აჩქარებული სისხლის მოძრაობა და წამიერად მთელი სხეულით იგრძნო შეძრწუნება, სადაცაა გავსკდებიო.მეგობარმა შეუმჩნევლად მიიწია მისკენ და მხარზე დაადებინა თავი, ვიღაცის სიახლოვე უნდა ეგრძნო, რომ მიმხვდარიყო მარტო არ ვარო, ეს ყოველთვის ამშვიდებდა.
პირველი საათი სრულდებოდა, როცა კვიციანის ქალმა გამოაცხადა დროა უკვე წახვიდეთ, თორემ დაგაგვიანდებათო.როგორც აღმოჩნდა ელიკო არ აპირებდა მათთან ერთად წასვლას, პალატაში მხოლოდ ერთი ადამიანის შესვლა გახლდათ ნებადართული და ისიც ორი საათით.კარგა ხნიანი ორჭოფის შემდეგ გადაწყდა, რომ ფრანჩესკა სახლში, აგუზგუზებულ ბუხართან დარჩებოდა თავისი წიგნით ხელში, ელიკოსთან თანამედროვე ტექნოლოგიისა და აპლიკაციის საშუალებით იკონტაქტებდა, სანამ ზურაბი ანასტასიას მიიყვანდა მანოს სანახავად. საგზლით დატვირთულები გაისტუმრა ქალმა ავტომობილით და ღიმილით მიუჯდა სხვა ქვეყნის შვილს გვერდით, უცხოობა რომ ეგრძნო ახალ სტუმარს.
მანქანის წინა შუშას ეყრებოდა ხარბად თოვლის ფანტელები, ნისლი აწვა ავტობანს და ნელა მიმავალი ავტომობილიდან ჭირდა გზის გაკვლევა. ჯანაშიამ თავის სიმძიმე მიანდო ტყავის სავარძელს და მზერა გაუშტერა თოვლის ცეკვას ფანჯრის მინაზე. უნდოდა ჩუმად გაევლო გზა, ისე ჩუმად რომ სიტყვაც არ დასცდენოდა ბიძა-ძმიშვილს, თვალები მიელულა და სითბოთი განებივრებულმა იგრძნო,როგორ ძალიან ეძინებოდა. კვიციანმა თითქოს იგრძნო მისი დაღლილობაო, გზაზე თვალმიწებებულს არ დასცდენია სიტყვა, ისედაც გულში ხინჯად ჰქონდა დარჩენილი ცოლის თავშეუკავებლობა და არ სურდა დამძიმებულის კიდევ მეტად გაღიზიანება.მხოლოდ მაშინ შეაწუხა, როცა მანქანა სადგომზე გააჩერა და მოვედითო ამცნო.
მიმღებში ხალხი ირეოდა და ექთნები გარბი-გამორბოდნენ, დაცვასთან მისულმა ახსენა სახელი-გვარი, ხელში მიაჩეჩა ელიკოს გამოტნეული ჩანთა, მანოსთვის გამზადებული ულუფებით და აქ დაგელოდებიო დააიმედა. კორიდორში მიმავალს ეცა წამლების სუნი, ერთმანეთში აზელილი მჟავე სურნელის კომბინაციამ თავი აატკივა, წამდაუწუმ ჩურჩულებდა დაცვის მიერ მითითებულ რიცხვს და როგორც კი კარს მიაგნო ღრმად ჩაისუნთქა.
ზღურბლს სულ ოდნავ გადმოსცდა მხრებაწურული, ხელისგულებში მოქცეული დიდ ჩანთა აფარებული გოგონა, თმებზე რომ ჯერ კიდევ გაულღობად შერჩენოდა გარედან შემოყოლილი თოვლის ფანტელები.საწოლზე მისვენებულმა თავმა ოდნავ წამოიწია და გაფართოებულ გუგებში ჩაწოლილი გაკვირვება, უცებვე შეცვალა სიხარულმა.ანასტასიამ ჩანთა საწოლის კიდესთან დადო და მოუთმენლად მიუახლოვდა თავის სახედაღარულ, ნაოჭებშეჩენილ სახეს, ასე თბილად რომ იწვევდა ლოყების დასაკოცნად. ქალს ზუსტად ისეთივე სუნი ასდიოდა, როგორც კოლიდორის ყველა კედელს, გაქათქათებული პიჟამა გაჟღენთილი იყო წამლის სურნელებით და სკამზე მოთავსებულმა უხერხულად გაიღიმა, თავისი ფოქრების დასამალად.
- არ მეგონა თუ ჩამოხვიდოდი...-განცვიფრებით მაცქერალი თითქოს ვერ უჯერებს თვალთახედვასო...-მე ისიც მეყოფოდა, თუ მეტყოდი მახსოვსო.
-ვიცი, მაგრამ ჩამოვედი, რომ შეგახსენო აქ არაფერი გესაქმება...-სცადა სიტყვები მოეძებნა, ისე სურდა აეხსნა თავისი უეცარი ჩამოფრენა, რომ პირდაპირ არ მიეხალა შენი დაკარგვის პანიკურად მეშინიაო...-როგორც ვხედავ გაგიტკბა თავზე მოტრიალე ექთნების ყურადღება და წამოდგომას აღარ აპირებ ქალბატონო.
-რას ამბობ, ორ დღეში გაგწერთო ექიმმა...-გაეცინა მანოს, მის ბავშვურ ოინებზე.რას გამოაპარებდა ეს პატარა, სულელი გოგო...-ნუ გეშინია, მე ჩემი სამყოფი ვიცხოვრე უკვე.
-მაგას ნუ ამბობ ! ...-აი ისევ, ის ჯიუტი და უაზრო საუბარი, მაინც საიდან მოჰქონდა ასეთი აზრები...-ხომ იცი რომ მალე დავბრუნდები?! მე და შენ ერთად უნდა დავკრიფოთ თხილი, შენი კოპიტის ძირში დავლიოთ ცივი კომპოტები.თომას ამბები გავიხსენოთ და მაყვლის ძირებში ძრომიალით გავილამაზო ფეხები.ჯერ ბევრი ამბავი გვაქვს დასაგროვებელი მანო...-საწყალობლად შეეკუმშა გული, მავედრებლად აუციმციმა თვალები და თითები წაიღო მისი ხელისგულისკენ, მისაფერებლად.
-შენ დამიბრუნდი, ამდენ წლიანი მონატრება დამიამე და...-იქ სადღაც, ალაჟვარდისფერებულ თვალებში იწვა სევდა, ამდენხნიანი, ფესვგადგმული და პატარა ბავშვივით გაკაპასებული.უძლურად მისვენებული მისი ტანი კიდევ უფრო მეტად სუსტს აჩენდა ცხოვრებისგან გაბეჩავებული ქალის ბედს...-მეგონა სამუდამოდ წახვედი და მიმატოვე...-ჯანაშიას წინ იშლებოდა მუდამ ამაყად ფეხზე მდგარი ქალის სახე, ახლა სასოწარკვეთა იყო მათ შორის და ნამდვილ სახეს აჩენდა შეშინებული...-აღარ მეგონა, როდისმე კიდევ თუ გნახავდი.
-მე ცოტა ხნით წავედი მანო...-დამამშვიდებელი იყო ანასტასიას სიტყვები, დაუყვავა და დაუტკბო ყურთასმენა...-სიტუაციას გავერიდე. როგორ იფიქრე რომ სამუდამოდ წავიდოდი?
-ცუდად მოიქეცი ტასო...-საყვედური ერია ამ ტონში, ზუსტად ისეთივე, როგორიც დილას ელიკოს შეეპარა ხმაში...-შენ საკუთარ თავზე აიღე მძიმე ჯვრის ტარება და როგორც კი ნაბიჯი წინ წადგი, მაშინვე შეშინებულმა დაყარე ფარ-ხმალი და უკანასკნელი მშიშარასავით მიიმალე.ადამიანი რომ საკუთარ სულს განდობს, შენი უნდა გაწირო და მისი დაინდო,მე ხომ გასწავლიდი.
-არ ვაპირებდი მანო წასვლას...-ახსოვდა ეს სიტყვები, ერთ-ერთი საღამოდან წამოყოლილი, მაშინაც ხომ ასე არიგებდნენ ჭკუას.წლობით ნაგროვებ გამოცდილებას უზიარებდა ქალი, ასე საგულდაგულოდ რომ მოეგროვებინა მასზე სამჯერ უფროსს, ცხოვრება გამოვლილს და სიცოცხლისგან მოღლილს...-ასე არ უნდა მომხდარიყო.
-მე მესმის და ვიცი, განა გადანაშაულებ...-მის ამღვრეულ თვალებს ვერ უძლებდა გული, საყვედური ხომ სულის დასაშლელად არ წარმოუთქვამს, სიტყვები გადმოსცდა მის ბაგეებს მაგრამ მხოლოდ დასაფიქრებლად...-ვიცი, რომ გინდოდა ეს ამბავი მხრებიდან ჩამოგეხსნა, მხოლოდ შენ არ გეტარებინა და საიდუმლოს დამალვით შეჭმული ცხოვრება გაგენთავისუფლებინა, მაგრამ უდანაშაულო ადამიანიც რომ მოიყოლე შენი სახლის ნანგრევებში, ნუთუ არ შეგებრალა?
-ვიცი შენთან რომ იყო მოსული...-საიდუმლო გამხელილი სჯობსო და ქალმა ფართოდ დააღო გაკვირვებული თვალები.ნუთუ მოესმა ყურთასმენას ორს შორის არსებული ამბის გაცხადება, როგორ გაიგო ჯანაშიამ საიდუმლო სტუმრობის ტაბუ დადებული აქტი...-თან არა ერთხელ.
-ელაპარაკები?...-თავის ქალაში ეჭვმა დაიდო ბუდე და გამომცდელად ჩაუშტერა მის სფეროებს სილაჟვარდეები, ახლა ბეწვის ხიდზე გაივლიდა...-შენი ახალი სიცოცხლე უნდა ყოფილიყო ეგ ბიჭი, შენთვის გაჩენილს და გადატანალისთვის ზეცისგან მოხდილ ბოდიშს რომ ჰგავდა.შენ კი ადექი და გაიქეცი.
-შენ მე მითხარი წრეზე ბრუნავო...-გაეცინა ჯანაშიას და თავისივე სიტყვები შეახსენა, გაკაპასებულმა რომ დაუცაცხანა მისაღებში, ფეხზე წამომხტარმა და ბრაზისგან აწითლებულმა...-მითხარი რომ მეც მილას ბედს ვეძებდი და ვიპოვე.
-იქნებ შევცდი!...- ჩაფიქრდა და ხმა გაუმკაცრდა შუბლშეჭმუხნულს, ამჯერად რომ მტკიცედ განუცხადა...- ვერ ხედავ? მე მოვხუცდი, მუხლებში ქარი ჩამიდგა, როდის წამაქცევს და გამიჩერებს გულს მხოლოდ მამაზეციერმა უწყის, შენ კი დამპირდი ოდას სიცოცხლეს დავუბრუნებო, არ დავტოვებო...-გაჯიუტებული ბავშვივით ურჩმა ამოთქვა წყენა...-სიკვდილიც არ დამაცადე, ისე გამექეცი და დაივიწყე შენი პირობა...-ჯანაშია ვერ იგებდა ამხელა ბრაზი საიდან დაუგროვდათ მის მიმართ, ან ასე ხელაღებით როგორ უცხადებდა მალე მოვკვდებიო, მანო ხომ ოჯახი იყო, იმ მცირე ადამიანთაგანი რომელიც სულის ნაწილად მიაჩნდა და ასე თამამად ებაასებოდა მამაზეციერის ნებაზე. ისევ ქალის ხმამ მიაბრუნა მისკენ, მოჯადოებულივით რომ ჩურჩულებდა ერთსა და იმავეს...-იქნებ შევცდი და დემეტრეში უნდა გეპოვნა ახალი სიცოცხლე?
-იქნებ ვიპოვე კიდეც მანო?...-თვალის უპეს გადმოსცდა ანცად მოკვასკვასე წყლის სითბო, ლოყაზე ჩამოგორებულმა საიდუმლომ ერთიანად აუპრიალა აღაჟღაჟებული ლოყების სიწითლე. აქამდე თითებით მიფერებული ხელისგული წამოიღო თავისკენ და მისკენ მიწეულმა, თითქოს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან ამბავს ანდობსო, ისე მიიდო შალის კაბიდან მოშორებული შარფის წყალობით გამოჩენილ მუცელზე. გაფართოვდა ცხოვრება, დაწნეხას და ჰერმეტულობას აქ ვინ დაგიდევდათ ისეთი ფართე იყო საზღვრები,თითქოს გაირღვა ჩარჩოს ერთიანობა და დედამიწა დაემსგავსა მოლივლივე სხეულს, რომელიც ერთადერთი ქალის ბედნიერების გარშემო ბრუნავდა...-მე მართლა ვიპოვე დემეტრე ბერაიაში ახალი სიცოცხლე...-მთვარეულივით ჩურჩულებდა მის თავთან დახრილი და თავადაც გასხივისნებული თაფლათვალებით უცქერდა გაბადრულის უსაზღვრო აღტკინებას.
-შენში სიცოცხლეა...-უჩურჩულა მანომაც და ფრთხილად მიეფერა მისი მუცლის შიგნით, ჯერ კიდევ სულ პაწაწინა, მაგრამ მჩქეფარე გულის ფეთქვას.ის ხომ ჩიტისფრთა იყო, მოტეხილ ფრთებს რომ უმრთელებდა დედას და სხეულს უთბობდა. ათასწლეულით გაყინულის, სულის სუსხიან ამინდს ემუქრებოდა, აგვსიტოს თაკარა მზის, ზენიტში მოქცეული ოქროსფერი შვილებივით...-შენ გაიქეცი...-ისევ აჩურჩულდა ქალის შელოცვა...-გაიქეცი, იმიტომ რომ
-შემეშინდა...-დაასრულა თავადვე და ერთიანად დასველებული ტუჩის კუთხეები გაწელა სიმწრისგან...-შემეშინდა, რომ ამ ადგილას მეც დავკარგავდი ჩემს ახალ გულის ფეთქვას...-ახლა ხომ ყველაფერი დღესავით ნათელი იყო, ხმა რომ ჰქონოდა ამბის გამხელას ზეცისგან მოვლენილ ჭექა-ქუხილს ემსგავსებოდა მისი სიძლიერე.
-მე ორ დღეში გამომწერენ...-დაძაბულს წასცდა კისკისი, მიუხვდა ქალს შეფარულ ნათქვამს და თავის დაქნევით დაეთანხმა მისი სიტყვების ქვეტექსტს.
-შენ ყველაზე თბილი, ყველაზე ძვირფასი ბებია იქნები, რომლის ოდასაც ააკისკისებს ჩემი ანცი...-შორი გაუხდა მზერა, ისიც ოცნებობდა ქალთან ერთად...-ჩემი შვილი შენი თხილის ბოლოებში დაეწევა ციცინათელებს და კოპიტის ძირში ჩამომსხდრები დავაკვირდებით როგორ შემოირბენს ახლადამოსული ბალახის სიმწვანეს...-სიტყვებს ხომ მიზანი აქვთ, მათ თუ ამბობენ მხოლოდ იმისთვის, რომ გულამდე მიიტანონ სურვილის მთელი სიმძაფრე...-ჩემმა შვილმაც უნდა ირბინოს შენი თვალების წინ და ძალიან დიდხანს ეგულებოდე თომას ფუძეზე.
-როგორ ვერ მივხვდი...-საკუთარი თავისვე უკვირდა მანოს...-შენ ხომ ასეთი სავსე ხარ, ასეთი სრული და მანათობელი...-დედობის საიდუმლოს უმჟღავნებდა ქალი მის პაწაწინას...-მხოლოდ ახალი სიცოცხლით შეიძლება იცვალოს ქალმა თავისი ფერი.
პალატის კარი მოიხურა საუბრით გულნაჯერებმა.ახლა სანამ შორს იყო კვიციანის თვალთახედვიდან, საკუთარ მუცელზე მიიდო ხელისგულების სიმსუბუქე და თვალები წამიერად მიხუჭა.მშვიდად იყო მისი ჩიტისფრთა ფეთქვა, ცოცხლობდა და ჩქეფდა მის შიგნით სულის სიმშვენიერე. ერთი ნაბიჯით წინ წადგმულმა, ცხოვრების ამ ეტაპზე -"პატარა" გოგოდ ყოფნის მისასრულს და დიდობის ფაზის დასწაყისს შორის წამით გაჩერებულმა გაანალიზა , რომ ძალიან ბევრი ყოფილა.თითქოს აქამდე შორიდან აკვირდებოდა კარგად შესრულებული ცეკვის შემდეგ თვალებაკიაფებული მოცეკვავე თავის მაყურებელს და ხვდებოდა რომ ის ვინც ტაშს უკრავდა და ისიც ვინც ყვავილებს ხელში დიდი სიყვარულის ნიშნად აჩეჩებდა თავადვე იყო. ეს უბრალოდ ჰგავდა საკუთარი "მე"-ს სახლში გაჩენილ ცეცხლს და იქედან გამოღწეული ამჩნევდა ადამიანებს რომლებიც შორს იდგნენ, ძალიან შორს და თუ აქამდე ცეცხლში მის ყოფას დიდი, ერთიანად დაბურული სათვალით აკვირდებოდნენ,ახლა ვიღაცეებს კისრებიც წაუგრძელებიათ მისი ემოციების დასანახად და ფეხისწვერებზე იწელებოდნენ ოღონდ კი გამოეგლიჯათ თვალებიდან შიშის ნაშირები დანებების დასტურად.ზურაბისკენ წასული, ბიძის მოღვენთილ სახეს რომ შეეჩახა თავის ქალაში იშვა აზრი და ერთიანად დაიბუდა სამუდამო არსებობად, უკვე ხომ კარგა ხანია რაც გადამწვარი სახლიდან გამოვიდა !
შებინდებისას სახლში დაბრუნებულებმა შესასვლელში ჩამოიფერთხეს მშრალი თოვლის მთელი სიმძიმე, ხმის გაგონებისთანავე გამოვარდნილმა ნელიკომ ამბავი მოიკითხა და წინდებისამარა დარჩენილ ჯანაშიას, მისაღების სივრცეში რომ შემოეპარა, მოუთმენლად წაეტანა მანტოსა და შარფზე.შეძრწუნებისგან ადგილზე შემხტარმა, ინსტიქტურად მოიცილა მისი ხელი და შეშინებული სახის დანახვისთანავე, უხერხულად იბრუნა გვერდი სავარძლიდან წამომდგარი ფრაჩესკასკენ, რომელმაც ღიმილით დააშოშმინა მასპინძლის გაკვირვება. მკლავი მოხვია მხრებაწურულს და ფრთხილად მოაცილა მანტოს სიმძიმე. ბუხართან აზუტულმა ანასტასიამ ერთიანად მოიხვია შალის სიმძიმე და ხელებგადაჯვარედინებულმა გაუბა საუბარი მეგობარს, ახლახანს აწეწებული უხერხულობის გასაფანტად. წვნიანის საამური სუნი ტრიალებდა გარშემო, ელიკოს მომზადებული ბულიონი იწვევდა შემცივნებულ ტანს და დიასახლისმა სუფრასთან მიიწვია ყველა. ახლადგამომცხვარი პური ღუმელიდან გამოიღო და ხის დაფაზე მოთავსებულს სანამ ჭრიდა, მანამ გაუბა საუბარი ახლადდაბრუნებულებს.
-როგორაა მანო? ხომ არ უთქვამს როდის გამოწერენ?...-წუთის წინ მომხდარი კი უღრღნიდა გონებას, მაგრამ დილანდელი უხეშობის მერე როგორ შეიტყობდა რამეს...-ფუნთუშებს თუ დააკარა პირი?
-ასე მითხრა ექიმი ორ დღეში გამომწერსო და შენი ფუნთუშებიც ძალიან მოეწონა...-თავი დახარა და ხარბად მიეტანა წვნიანის გემოს.თითებს შორის გაშეშებულ კოვზს რომ დააკვირდა, გველნაკბენივით მოუბრუნდა ცოლ-ქმარს და ინტერესით იკითხა?...-სოფელში არავინ გვეგულება ისეთი,ვინც სახლს დაულაგებს, მიეხმარება და თუ შესაძლებელია ღამითაც დარჩება ცოტა ხნით? სანამ აქ ვარ მე დავრჩები მასთან, მაგრამ მერე...
-ერთი თვე ჩვენთან დარჩება...- შეურაცხყოფილი მოუბრუნდა დიასახლისი, თითქოს სახეზე ეწერა ეს როგორ მაკადრეო...-ამაზეც ძლივს დავითანხმე, მერე კი მე ვივლი მასთან.პროდუქტებს და წამლებს ისედაც ზურას აბარებდა ყოველთვის...-ხის დაფა მაგიდის შუაში დადო და თავადაც მოთავსდა სკამზე. ჩამოწოლილ სიჩუმეს მიყურადებულმა და აყოლილმა თავი ასწია, ამ მომენტში წააწყდა კვიციანების ერთმანეთისადმი მიბჯენილ უცნაურ მზერას.თითქოს ტრადიციას და წლობით ნაგროვებ გამოცდილებას არ ღალატობენო და თვალებით საუბრობდნენ ერთმანეთში.
-სანამ წასულები ვიყავით რამე მოხდა?...-ინტერესმა დარია ხელი და გამომცდელად დააკვირდა უდარდელად მოლუკმე ფრანჩესკას, სანახევროდ ტელეფონში ჩამძვრალი რომ გამწარებით კრეფდა ტექსტურ შეტყობინებას...-როგორი დრო გაატარეთ შენ და ფრანჩესკამ?
-ძალიან კარგი...-ჩვეული ენთუზიაზმი დაიბრუნა ელიკომ და მხიარულად წაუცინა გვერდით მჯდომ ახალგაზრდა შავგრემანს...-თქვენ რომ წახვედით ყავა და ფუნთუშები მივირთვით, მერე იმ ლექსიკონით ტელეფონში რომ აქვს, ცოტა ვისაუბრეთ და სანამ წვნიანს ვამზადებდი, ბუხართან წიგნს კითხულობდა.
-მაშინ ზურაბს რატომ უყურებ ისე, თითქოს რაღაც მოხდა და ერთი სული გაქვს როდის დაიგულებ მარტოს, რომ მოუყვე?...-რადგან უსირცხვილოდ ატყუებდნენ, თავადაც დაკარგა ნამუსი და პირდაპირ აჯახა. მის თავჩახრასა და ტუჩზე წაკბენას რომ შეესწრო კიდევ მეტად გაუცხოველდა მოთხოვნილება, ახლავე გაეგო რას მალავდა ქალი...-ელიკო რა მოხდა?
- ბაჩუკიმ დამირეკა წასულები რომ იყავით...-ნიადაგი შეამზადა, ყელზე დაადგა ამოსათქმელი სიტყვების სიმძიმე...-მითხრა სასტუმროში მოვდივარ საქმეზეო და...
-უთხარი აქ რომ ვარ?...-ისეთი მშვიდი იყო მისი ტონი, ისეთი უდარდელი, წამიერად თვით ზურაბ კვიციანმაც კი იცვალა დინჯი გამომეტყველება და გაკვირვებით გადმოხედა სახე უდრეკს. ელიკომ თავი გააქნია მხოლოდ და მზერა გააყოლა კარისკენ წასულ ფრანჩესკას ფიგურას.
-აქ მოვა...-დაიწყო უკვე წამღერებულის ტექსტის გავრცობა...-ვერ გავბედე თქმა არ მოხვიდეთქო, როგორ უნდა მეთქვა უარი.უბრალოდ შემოივლის, დარჩენას არ აპირებს...-ვერ მიხვდებოდით ჯანაშიას ამშვიდებდა ამ სიტყვებით თუ საკუთარ აჩქარებულ სისხლის მოძრაობას.
უკან დაბრუნებული ფრანჩესკა, ნიჟარის გვერდით დალაგებულ ჭიქებიდან დასწვდა ერთ-ერთს და წყლის ჭავლის სიმძიმე აგემა მაჭირვალე შუშას. ანასტასიას წინ დაუდო ხელისგულში მოქცეული ტაბლეტები და ფინჯანი.უხმოდ მიბრუნებული, სკამზე ფეხმორთხმით მოთავსდა და ისევ გააგრძელა ტელეფონში ქექვა. კვიციანებმა პირში წყალი ჩაიგუბეს, თუმცა ელიკოს ჩურჩულმა გასცა აზრების კორიანტელი.ქალს სჯეროდა რომ ფერზე მოსული სახეც და შესუქებული გვერდები აშკარად ვიტამინების სმის ბრალი უნდა ყოფილიყო, ახლა უკვე სჯეროდა ანასტასია ჯანაშიას ურჩი სხეულის გამოსწორების.
ზამთრის მშვიდი ძილით ეძინა სოფელს, სანამ თოვლად მოსული ცის შვილები სახლის სახურავზე მოსაკალათებელ ადგილს ეძებდნენ.
ეს ჰგავდა იმ ზამთრის ძილს, როცა ეზოს ყველა კუთხე-კუნჭული დაფარულია თოვლის ფანტელებით და მუხლამდე ამოსული სითეთრე მხოლოდ შეშას თუ მოატანინებს გლეხს სახლის კარამდე. საქონლის საბძელებში დაბმული პირუტყვიც კი რომ ზანტად იღეჭება მინდვრებიდან ათობით გლეხის თავდაუზოგავი შრომით მოზიდულ თივის ზვინებს და ყველა მაცხოვრებელი შეხიზნულია სანახევროდ გათენებული დღეების ნისლში. ღუმელთან თუ ბუხართან მსხდომნი, თავს იქცევენ ტელევიზორის უშველებელ ეკრანზე გამოსული ხალხის ცხოვრებით და საკუთარს ისე ექცევიან, როგორც ბუნაგში შემძვრალი დათვი.
ბარდნიდა და ბუხარში მოტკიცინე ხმელი შეშა გარედან მონაქროლ ჩრდილოეთის მყინვარე ქარს სითბოთი და სინათლით ემუქრებოდა.
დივანზე მოკალათებულ ფისუნიას ზანტად მიედო თავი ბალიშზე და ხანდახან ცნობისმოყვარეობით აკვირდებოდა წიგნში თავჩარგულ ნაცნობ ფიგურას, ფურცლებს ვერმოწყვეტილი, ხელისცეცებით რომ დაეძებდა ორთქლადინებულ ჯერ კიდევ ცხელ ჩაის.სათვალეს საჩვენებელი თითით სწევდა და მეორე ხელისგულით ეფერებოდა წელაწეულ, უსირცხვილოდ აკრუტუნებულს. პატარა ეშნაკუნა ფისუნია,თითქოს დასცინოდა კიდეც ერთი ზომით დიდ სათვალემორგებულ ოქროსფერთმიანს, იმ თავის ვეებერთელა შალს რომ არ იშორებდა მხრებიდან და მოგიზგიზე ცეცხლის წინ მჯდომს აღაჟღაჟებოდა ისედაც აჭარხლებული ლოყების სიმრგვალე.
გარეთ ჩრდილოეთიდან მონაქროლი სუსხი აწვა ღამეს, ბუხრის სიმხურვალე კი მომავალი დღის იმედს აღვივებდა, თითქოს ჩამოწოლილ მწუხრს და ცივ დაღამებას თავისი სითბოთი და სინათლით ემუქრებაო.წიგნის ფურცლებში ანცად ნავარდობდა მერცხალი გაზაფხულის დამდეგის მაუწყებლად, მანამ სანამ ზამთრის მშვიდი ძილით ეძინა სოფელს.
კალთაში მინაბულმა ფისუნიამ და წიგნიდან მოცილებულმა თვალთახედვამ ერთად იფეთქა კარის მხრიდან მომავალ ზუზუნზე.ზღურბლთან გაჭედილს ააწებეს წყვილ-წყვილი მზერა და მძიმედ ამოიხვნეშა დივნის ბოლოდან ზურაბის ფიგურამ.მიხურულ კარს თან არ მიუყოლებია გაყინული ოთახის უხერხულობა, ის ისევე მძიმედ აწვა მხრებზე აქ მყოფთ, როგორც ათასტონიანი უბედურება მთელი თავისი სიცხადით.
-შენ როდის ჩამოხვედი?...-ტონიც და შემართებაც ერთიანად გაბზარული გახლდათ და ადგილს მიყინული ვერ ბედავდა სუნთქვასაც კი.თვალებში ჩაწოლილმა ბრაზის ნაშიერმა იელვა და შეჯიბრში გამოიწვია მზის სინათლის სიკასკაშე, ისე ცხადად რომ დაატრიალა ანთების მუქარა...-ელიკო, ზურა...-გონზე მოსულმა მიაყარა კვიციანებს სათქმელი...-გნახეთ, კარგად ხართ, მიხარია. ახლა წავედი...-შებრუნებულს წამოუხტა ფეხზე მოთმინებადაკარგული ზურაბი და ერთი ნაბიჯით მის გვერდით ასვეტილი დაეჯაჯგურა მკლავზე.
-ბაჩუკი შემოდი ცოტა ხნით, პატარა ბავშვი ხომ არ ხარ...-ძალისძალად მოაბრუნებინა თავი, უარყოფის ნიშნად კარისკენ გაწეულს და ისე ექაჩებოდა მამასახლისი, რომ ხელის გასაშვებად უხეშობაღა რჩებოდა გამოსავლად...-ნუ მაწყენინებ ძალიან გთხოვ.
-არც მინდა რომ გაწყენინო!...-თავშეკავება უცხო ხილი იყო, მომწამვლელი და ძირკოლასავით უსუსხავდა გულ-მუცელს...-არ ვიცოდი აქ თუ იყო, თორემ საერთოდ არ მოვიდოდი.რომ გეთქვათ არცერთი ჩავვარდებოდით უხერხულ სიტუაციაში. ახლა გამიშვი !
-და რატომ ეჯაჯგურები? გაუშვი ზურაბ...-გამწარებული წამოეფოფრა დივნიდან, უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული ეს გაბუტვები, ან ვინ იყო ბაჩუკი ასეთი, რომ თავს უფლებას აძლევდა ისე შეეხედა და ელაპარაკა თითქოს რამდენიმე თვის წინ არ ემასხარავებოდა თვალწინ. ასე ბინძურად და შეუხედავად პირველად აგრძნობინეს თავი, ტირილის პირას რომ იყო მისული ამას ნამდვილად ვერ აჩვენებდა აქ მყოფთ...-ვინ ჰგონია თავი ძალიან მაინტერესებს?!
-მე ვინ მგონია თავი?...-ზურაბის ხელი მოიცილა და მისკენ წასული, ყურებს რომ მისწვდა დაყვირების სიმძლავრე, მაშინღა მიხვდა ტონის სიმაღლესაც და ღვარძლის დონესაც.თვალები დახუჭა, ღრმად ამოისუნთქა და კისერზე დაბერილი ძარღვების მიუხედავად გაუგრძელა მშვიდი საუბარი...-საინტერესოა შენ ვინ გგონია თავი.კიდევ პრეტენზიები გაქვს და აქეთ ილანძღები? იმის მერე რაც გააკეთე საერთოდ როგორ იღებ ხმას?
-არ გინდათ რა, ძალიან გთხოვთ...-გამოექომაგა შუაში ჩამდგარ მეუღლეს, ორ მტრულ ბანაკს შორის რომ მოყვა და იხლიჩებოდა...-ჩაის დავასხამ, მშვიდად ვისაუბროთ. ბაჩუკი გრძელი გზიდან მოდიხარ, დაისვენე გეხვეწები, დასვენებულ გუნებაზე ილაპარაკეთ და...
-ძალიან მშვიდად ვარ...-მკლავები მთელ სიგრძეზე გაშალა და ხელებგასავსავებულმა მწარე ღიმილით გამოხატა თავისი სიმშვიდის ხარისხი...-ისედაც არ ვაპირებდი აქ დარჩენას, უბრალოდ შემოგიარეთ...-კარისკენ წასულმა ქურთუკი რომ შეისწორა, ვერ მოისვენა და მაინც მოუბრუნდა...-ძველი ანასტასიას ხათრით არ ვეტყვი დემეტრეს, რომ ჩამოხვედი და დავარწმუნებ აქ არ გამოიაროს!
-დემეტრეც ჩამოვიდა?...-იკითხა დიასახლისმა და პასუხის მოლოდინში შეწყვიტა სუნთქვა...-ძალიან გთხოვ, თუ არ გინდათ რომ გული გამისკდეს ეს დავიდარაბა ამაცილე!...-ხელისგული მიიკრა დადებითი პასუხის მოსმენით შეშინებულმა ელიკომ გულზე და თვალები აიტრიალა მოსალოდნელით შეძრწუნებულმა.
რა უნდა ექნათ, ზღურბლს ერთიანად გასცდა და ჩქარი ნაბიჯით მოშორდა აქამდე საყვარელი სახლის კერას.გაკიდებასაც არ ჰქონდა აზრი, მობრუნებას არ დაგიდევდათ და უკან გაყოლა ხომ ფუჭი ცდა იყო.სავარძლებში ჩასვენებულები თავიანთ ფიქრებში წავიდნენ, სანამ ანასტასია ერთიანად აკანკალებულ,საბრძოლო რეჟიმზე მომართულ ფრანჩესკას უხსნიდა რაც მოხდა. გოგონამ ხომ მუცელზე მოხვია ხელები, უცნობი ბიჭისკენ გაწეულს და ერთიანად ჩამოიჩოჩა თავისკენ აფოფრილი. სახეგაფითრებული კი მხოლოდ ახლა ისმენდა ასეთი სიბრაზის მიზეზს.
მთავარია რომ ამბავი გასკდა.ბერაია სასტუმროში იყო. ანასტასია ჯანაშიასგან სულ მცირე მანძილი აშორებდა და იცოდნენ კვიციანებმა რომ სიბრაზის მიუხედავად ბაჩუკი პირობას არ გატეხავდა.