"Lütfen" dedim sesim o kadar kısık çıkmıştı ki duraksamıştım "Emir Karacabey lütfen bırak gideyim." Dedim öfke ile bakan gözleri bir an olsun sapmadı bileğinden kavrayıp kendine doğru çekip "Bana bunu nasıl yaparsın!" Dedi tok sesi bir adım gerileme...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
BÖLÜM 2 :
"İMÂLARIN ARKASINA SAKLANAN GERÇEKLER"
Odadan çıkıp aşağı kata inmiştik,ahşap kapı görkemli bir şekilde açıldı adımlarımı hızla değil yavaş bir şekilde atıyordum,Dedemlere doğru ilerleyip hafif belli belirsiz bir tebessüm ile karşılık vermişti,onu o kadar yakından görmemiştim belki bir kaç akşam yemeğinde bir 'Hoşgeldiniz' demek için vakit bulabilmişti,bazen ise hiç ortalarda görünmemişti,hep gizemli rolündeydi ve hiç çıkmamıştı,hiç olmadığı kadar dikkat çekici ama başka duyguları da sana sunuyordu gizemin verdiği öfkenin verdiği ve soğukluğu hepsi birer kapı açıyordu,her kapı başka ulaşılmaz kapıların kilidini tutuyordu neden böyleydi her soruda zihnim ona adım atmamı hatta sorularımı ona sormamı istiyordu,duygularım zihnimden parçaları ayıklıyordu ama ona karşı başarısız kalıyordu,bir adım atıp annemin hemen arkasında yerimi aldım annem kocaman bir gülümseme ile karşılarken benim gülme hakkımı da ona vermiştim,ben gülümseme değil ya tebessüm dahi etmemiştim somurtmaktan kaçtım ama gülmek için de mimik kullanmamıştım.
Gözleri ilk annemi bulurken yüzüne yerleştirdiği o ifadeyi silip tebessüm ile karşılık verdi,annem bir kaç adım daha Emir'e attı sanki 'sen yorulma ben senin için adım atarım' iması ile,kafamı öne doğru eğdiğimde ayakkabımın zinciri fazlası ile gevşemişti kopacak mıydı ki bu kadar görkemli bir ailenin kızının da babetinin zinciri koparsa diye alayla içimden geçirdim tabi fazla uzun sürmedi çünkü annemin öfkesine karışmış nazik sesi ile gözlerimi anneme kaydırmıştım.
"Nazlı tatlım,Emir Yelda teyzenin en büyük oğlu." Dedi bakışları bana dönerken kısılan gözleri sert ifadesini yansıyordu annemin
"Emir oğlum valla acıktık hadi buyur soframıza." Dedi dedem beni silmek ister gibi,Dedemin sesi ile anneme kısa bir bakış attım daha sonra Emir'e kaçamak bakış atacaktım ki bana doğru elini uzattı ve bir adım attı.
Parmaklarının ucuna dokunan ellerimi saniyeler içinde geri çekerken gözlerimi kaçırmamıştım,utangaç kızlar gibi bir de annemin arkasına mı saklansaydım yani biraz önce ki öyle değildi annem büyüğümüzdü sonuçta o yüzden,gözlerimi sıkıca kapayıp açtım kimi kandırıyordum.
"Bende" dedim cılız çıkmıştı sesim.
Elimi hızla çekip bir adım geriledim,yüzünden ki ifade tuzla buz olurken çatık kaşları ile işte tanıdığımız Emir diye düşünmüştüm,dedem karşısında dururken eli ile salonu gösterdi önden ilerlerken erkekler çoktan yerini almıştı dedem en büyüklerimiz olduğu için baş koltuğa geçmişti, babam ve Emir karşılıklı otururken Emir'in yanına Hamid amcam oturmuştu karşısına yengem benim karşıma ise canım kardeşim Banu oturmuştu,masada ki servisler başlarken.
