Kahve Damlaları 2| Çağlar Söyüncü

13- Çok Seviyorum

Bölüm şarkısı: Gitme - Dolu Kadehi Ters Tut🎵

Bir insan gördükleri karşısında ne kadar şaşırabilirdi ki?

Çok.

Gördüklerimi gözlerim bile kabul etmek istemezken Eda ayağa kalktı.

"Neden geldin, ne işin var burada?!" dedi sinirle.

"Eda.. koly-"

"Git Çağlar!" dedi ve kolumdan tutup kapıya doğru çekmeye başladı.

"Bi' dinler misin beni?" dedim ama duymak istemiyordu.

"Git. Bir daha da sakın gelme!" dedi ve beni itip kapıyı kapattı.

Gözlerimi açtım. Nefesim şıkışmışken saate baktım. 4.18'di.

Gördüğüm en kötü kâbus değildi. Eda'nın benim çok kolay atlattığımı düşündüğü zamanlarda çok daha kötülerini görmüştüm.

Üstüne üstlük camım açıktı. Odam buz gibi olmuştu. Onu kapatmak için kalktım. Dışarıya baktım. Her yer bembeyazdı, lapa lapa kar yağıyordu.

Tam onun sevdiği hava...

Eda'dan

Eve geldiğimden beri beşer dakika uyuyup kâbus görüp uyanıyordum. Yine nefes nefese uyandığımda saate baktım. 4.18'di.

Perdem açıktı ve dışarıda kar yağıyordu. Kalkıp balkona çıktım.

Tam onun nefret ettiği hava...

Kar taneleri ne güzel anlatıyordu birbirine zarar vermeden de yol almanın mümkün olduğunu. Ama biz o yolu alamadık. Zarar verdik, yıktık, kırdık birbirimizi...

Seren'den

"Al bu parayı ve yap şunu!"

"Tamam."

Eda'dan

Gece boyunca gördüğüm kâbuslardan sonra nihayet sabah olmuştu. Ağlamaktan şişmiş gözlerimle kalktım. Aynaya baktım. Karnım gittikçe büyüyordu. Aynadaki yansımama bakarken elimi boynuma götürdüm.. yoktu!

Kolyem yoktu! Telaşla yatağın içinde aramaya başladım. Orada bulamayınca çantama, odama, salona, her yere baktım ama yoktu. Gözlerimden yaşlar sel olmuştu. Ondan kalan tek hatıraydı ve artık yoktu...

O kolyeyi kaybedemezdim, kaybetmemeliydim.

Üstümü giydim ve hemen Cerenlere gittim. Bahçelerine baktım yoktu, kapıyı çaldım ağlayarak. Ceren açtı.

"Eda! Ne oldu, iyi misin?" derken onu dinlemeden içeri girip hep oturduğum koltuğa baktım. Yoktu.

"Ne arıyorsun sen?"

"Kolyem yok! Evde de yok! Hiçbir yerde yok!" dedim sinirle.

"Bahçededir belki, oraya bakalım."

"Yok! Orada da yok!"

"Çağlar'da olabilir mi?" dedi tereddüt ederek.

"Hayır! Ne alaka?!"

"O zaman nerede bu kolye?"

"Bilmiyorum!" dedim ve sinirle arka bahçelerine çıktım. O da arkamdan gelmişti, benimle birlikte arıyordu.

En sonunda vazgeçip çimlere oturdum. "Yapamıyorum Ceren, hiçbir şeye sahip çıkamıyorum! Hiçbir şeyi koruyamıyorum!"

"Eda..." dedi ve yanıma gelip sarılırken devam etti.

"Öyle deme. O kolyeyi bulacağız merak etme. Hâlâ şansımız var. Hem.. bence Çağlar'da olabilir."