Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsan Sevdiğini Nasıl Unutur?
İntihardan bir gün bir saat önce;
Ağlamaktan şişmiş gözlerimle karşımdaki denizi izliyordum. İçim çıkana kadar ağladım. Şaka değil gerçek. Ben gerçekten beni hiç sevmeyen biri için şu an göğüs kafesim yerinden çıkacakmış gibi ağlıyorum. Aşık olmuştum çünkü... Sevmiştim... Sevildiğimi sanmıştım...
Vücudum buz gibi ama içim yanıyor gibi hissediyorum. Bu ne kadar normal? Esen rüzgar beni üşütmek yerine yangınıma odun oluyor, ateşimi kuvvetlendiriyor sanki.
Aşk nedir?Onda hayatı görmek değil midir? Şimdiye kadar yaşadığın bütün acıları unutmak değil midir?
Peki neden hiçbir zaman öyle olmaz. Neden insan kendini uçurumun dibinde bulur her seferinde.
Aşık olursun ona bi anda. Ve o hiçbir şeyi farkında değildir. O fark etmeden, sessizce hayatınının merkezine koyarsın. O ise öylece mutlu hayatını yaşar, sen onun için yanarken...
Daha sonra bağlanırsın ona. Bütün kalbini ona vermek istersin. Günden güne bunu daha çok istersin. Ona doğru ellerini açarsın. "Al kalbimin sahibi ol!" dersin. Yine fark etmez. Belki de çoğu fark etmemeyi tercih eder. Ama sen yinede vazgeçemezsin. Çünkü bi yalana kendini inandırmışsındır.
Günden güne hayatın renksizken onu görünce, düşününce renklenir zannedersin. Birden bire her şey parlak görünür, en pastel renkler bile gözünde ısınmaya başlar. Onun sevdiği tüm yemeklerin lezzetli gelir sonra. İşte öyle bi an ki acınacak halini göremezsin, bu illet sana kendini unutturur. İşte böyle bir rezalet haldir ki o an bu rezalet hal bile güzel gelir.
Göz yaşlarımı silip arkamı döndüm. Gözlerimi siyah gözlerine diktim. "Sevmedin mi beni hiç?" dedim ağlamamaya çalışarak. Az önce hıçkıra hıçkıra ağlamamış gibi.
"Neden karşı çıkmadın onlara. Onunla evlenmeye bu kadar mı meraklısın?" dedim ona doğru adımlarken. Aramızda kalan az mesafede durdum. Ellerimle göğsünde vurup kendimden uzaklaştırdım onu.
"KONUŞSANA! Cevap ver bana beni hiç mi sevmedin? Cevap ver!" Nefes bile almakta zorlanırken ona bağırarak hesap soruyorum. Bu benim hakkım değil mi? Bu kadarını bana neden çok görüyordu? Bende insanım, benimde duygularım yok muydu?
"Benim çocukluğum seninle geçmedi mi? Ben yere düştüğümde ağlayarak babamın yanına gitmek yerine senin yanına gelmedim mi? O zamanda beni tek bırakırdın şimdi de öyle yapıyorsun. Ayaz bir şey söyle ne olur? Nefes alamıyorum." Gözlerini gözlerimden kaçırdığı her saniye başarısız olması için gözlerimi hırsla gözlerine değdirdim.
