Kapı Komşum 《¤》Alev Çemberi

3. Bölüm 《●☆●》Siren Misali

Otobüsün durduğunu belirten tuhaf ses kulaklarıma dolduğunda kulağımdaki kulaklığı çıkarıp boynumdan aşağıya doğru sarkmasına izin verdim. Üzerimdeki kısa kollu tişört öyle üzerime yapışmıştı ki resmen kendimi iğrenç hissediyordum. Yorgundum, kafam düşüncelerimin verdiği karmaşa ile sanki uyuşmuş gibiydi. Ayaklarım saatlerce ayakta durmanın nedeni ile resmen sızlıyordu. Tek istediğim bir an önce eve gidip kendimi yatağa atmaktı. Kapılar açılıp Ankara'nın hafif esintisi yüzüme çarptığında çantamın kulplarına sıkıştırdığım yazlık hırkamı üzerime geçirdim. Bir taraftan otobüsün merdivenlerinden iniyor diğer yandan da hırkamı giyiyordum.

Okullar kapanalı pek fazla olmamıştı ama yaz yüzünü çoktan göstermeye başlamıştı. Tabi ki okulun bitmesi diğer öğrenciler gibi beni sevindiren bir durum değildi. Sonuçta benim tempom hiç azalmamıştı. Arkadaşlarım uzun yaz tatili için kendilerine tatil yerleri seçerken benim iş ilanlarına bakmam kimsenin umurunda bile değildi. Eskiden beni oldukça etkileyen bu durum zamanla yerini büyük bir hissizliğe bıraktı. Sanırım her şeye alışıyordu insanoğlu. Ben de hedefime giden yoldaki bu zorlu adımları, sonunu düşünerek daha bir hevesle atıyordum. Ne zaman pes etme noktasına gelsem ya da ne zaman artık fiziksel olarak kendimi güçsüz hissetsem biraz daha diyordum kendime. 'Biraz daha dayan Alev. Sonunda kazanan sen olacaksın.'

Gerçi son günlerde bu isteğim de yavaşça sönüyordu. Ailemin kardeşim ile ilgili verdiği karar ne yaparsam yapayım onları bu düşünceden vazgeçirmeme yetmedi. Aylar önce kendime bile itiraf etmeye korktuğum şey gerçekleşmek üzereydi. Ben kız kardeşim ile ilgili gelecek güzel planları düşünürken o, sırf ben itiraz ettiğim için işin içinde kendi geleceği olduğu halde halamın oğlu ile evlilik fikrini kabul etmişti. Hâlâ inanamıyordum. Bir insan bu kötülüğü kendine nasıl yapabilirdi?

Tabi ki aşka ve sevgiye inanıyordum. O kadar da ruhsuz bir kadın değildim ama ailemizin erkeklerinin ataerkil tavırlarını bildiği halde neden okumak yerine liseden mezun olur olmaz evliliği tercih etmesini aklım bir türlü almıyordu. Mesut'un ve halamın ailesindeki erkeklerin babamdan aşağı kalır yanı yokken kendini bile bile ateşe atmasını bir türlü kendime yediremiyordum.

O günün akşamı babam konuyu ortaya atıp açıkça halamın oğlunu desteklediğinde resmen gözüm dönmüştü. Öyle öfkelenmiştim ki kendimi kaybettim Can'ın gözü önünde. Tabi ailenin kadınlarının sözünün üzerine söz söylemesine alışkın olmayan babam, bu tepkime fiziksel şiddet ile karşılık verdi. Umurumda bile değildi bana attığı tokat çünkü çocukluğumdan bu yana anneme attığı tokatların yanında yüzüme inen darbe fiziksel olarak acıtmadı bile canımı. Ya artık ondan bunu beklediğim içindi bu hissizliğimin sebebi ya da ne yaparsa yapsın eninde sonunda çekip gideceğimi bilmenin rahatlığı vardı üzerimde ama beni en çok yaralayan küçük kardeşimin hıçkırıklara boğulup bedenine minik kollarını sararak ağlamasıydı.

O anda sustum.

İçimdeki bütün isyanı suskunluğumun arkasına sakladım. Ben travma ile büyümüşken hedefim Can'ın bunu en hafif şekilde atlatabilmesiydi. Bazen öylesine gözüm dönüyordu ki onu alıp arkama bile bakmadan çekip gitmek istiyordum. Artık ne annem ne de Afra umurumda bile değildi ama bir şey engelliyordu beni. Her ne kadar onlara kızgın ya da kırgın olsam da kan denen o lanet bağ engelliyordu çekip gitmemi. Onlar ne olursa olsun canımın bir parçasıydı ve ben öylece sırtımı dönemiyordum.

Ertesi gün işe gittiğimde fark ettim yüzüme inen tokadın şiddetini.. Sabah kalktığımda direk yüzümü yıkamış aynaya bakmayı akıl edememiştim bile. Öyle dalgın ve bitkindim ki patronum yanımda durup yüzümü güçlü parmakları ile kendine doğru kaldırıp baktığında anladım morardığını. Bana bunu kimin yaptığını sorduğunda hızla kendimi çekip öfkemi ondan çıkarmıştım. Ne kadar sevmesem de o anda gerçekten bunu içtenlikle sorduğunu biliyordum ama insanların beni korumaya çalışmasına ya da sevgisine alışkın değildim. Bir nevi otomatikman kendimi dışarıya karşı kapatıyordum bu gibi durumlarda. Kimsenin bana acıyarak bakmasına tahammül edemiyordum.