Pursuing My Gay Secretary (EDITING)

CHAPTER FIFTY-ONE: GOODBYE

Von's POV

Asan naba si Zia? Masyado na siyang matagal sa rest room.

Tumayo ako at pumunta sa rest room ng mga babae ngunit hindi pa ako tuluyang nakakapasok ay nakita kong lumabas mula ron si Kelsey. Para itong galit at nilampasan niya lang ako. Hinabol ko ito at tinawag. Lumingon siya at tinaasan niya ako ng kilay.

"Anong kailangan mo?", mataray nitong tanong.

"Did you see Zia in there?", I asked without hesitation.

"Yung babaeng yun! Tinawag ba naman akong bitch! Umalis na siya kanina pa!", galit nitong sagot at saka tinalikuran ako.

Ano? Umalis na si Zia? Pero bakit wla siya sa table namin? Aish! Kailangan ko siyang hanapin.

Kinuha ko ang wallet ko at naglagay ng bill sa table saka umalis. Nang makasakay ako sa kotse ko ay kinuha ko ang phone ko.

I tried to call her several times but she's not answering.

Nag-aalala nako sa kanya. Nasan na kaya siya?

Sunod ko tinawagan ang kuya niya and after three rings sumagot ito. "Hello? Mr. Lewis speaking.", saad nito sa kabilang linya.

"Zairhy, si Zia nawawala.", saad ko rito.

"What?!", singhal nito sa kabilang linya. "What the fuck, Von! Bakit ba palagi nalang nawawala ang kapatid ko kapag ikaw ang kasama niya?! Fuck!", mura nito sa kabilang linya.

"Don't cuss on me. Iniwan niya lang ako sa restaurant. She said she will go to the comfort room pero di na siya nakabalik. I'm afraid something might happen to her."

"Oh fuck! Hinanap mo na ba sa mga kaibigan niyo? Baka nandun lang yun."

"Kilala ko si Zia. Hindi siya aalis ng walang paalam sakin.", seryoso kong saad.

"And then? Where is she now?! She's nowhere to find! Oh fuck! Pag may nangyaring masama sa kapatid ko, mananagot ka sakin!", banta nito sa kabilang linya.

"I will find her.", saad ko.

"Syempre hahanapin mo siya alangan naman na hahayaan mo lang siyang nawawala ng ganito diba? Tch! I'm going to find her too! There's no way my sister was missing like this!", galit nitong saad at saka binabaan ako ng telepono.

Bumuntong-hininga ako at sinimulang paandarin ang kotse. Habang nagmamaneho ay tinitingnan ko naman ang gilid ng kalsada. Nagbabakasakali akong makita siya na naglalakad doon.

Cane's POV

Wala ako sa sariling naglalakad sa gilid ng daan habang basa ang damit ko. Wala akong pakialam kong saan ako makarating o saan na akong lugar ngayon. I was just walking like a lifeless human.

Di ko naman ginustong saktan siya eh. Di ko ginustong pwersahin siyang lumayo sakin. Nasaktan din naman ako. Di lang naman siya ang nagdusa at naghirap.

Gusto kong bumalik sa kanya eh. Gustong-gusto ko siyang yakapin at sabihing bumalik na siya sakin. Gusto kong magpaliwanag sa mga tunay na nangyari. Gusto kong akin nalang siya ulit... pero hind... I can't call him as mine now. I have no rights to claim him as mine after all I did to him.

Walang humpay ang pagtulo ng mga luha ko kasabay ang malakas na buhos ng ulan.

Napangiti ako ng mapait. Akala ko ba move on na ako? Bakit pa ako umiiyak rito at nagpapakabasa sa ulan kong fully healed na ako?

Wala sa sariling tumawid ako ng kalsada. Ngunit sa pagtawid koy hindi ko namalayang may sasakyan pala na paparating. Napatigil ako sa gitna ng daan at pinagmasdan ang sasakyang papalapit sakin.

I smiled. I guess this is a goodbye now. All this years I'm only comforting people who was around me. Inuuna ko palagi ang kapakanan nila kaysa sa kapakanan ko.

I became selfless.

Ayuko na...

Ayuko na, gusto ko nang tapusin to. Napakabigat na. Di ko na kaya. Okay na naman sila lahat siguro naman sa panahong to isipin ko naman ang sarili ko.

A/N:

SORRY FOR THE SHORT UPDATE. I'VE BEEN VERY BUSY RIGHT NOW. HOPE YOU ALL UNDERSTAND. BABAWI PO AKO. GAGAWIN KO NA PONG MAHABA SA SUSUNOD NA KABANATA. THANK YOU FOR SUPPORTING MY STORY! VOTE AND COMMENT!