Aradan aylar geçmişti ve artık iki sevgiliydiler. Her şeyde çok güzel gidiyordu... iki hafta öncesine kadar. Esmer adamın içinde büyül bir dert vardı ancak anlatmıyordu. Ama artık anlatma vakti gelmişti.
- Anlatmayacak mısın?
- Ha?
- Ne oldu sana? Canını ne sıkıyor?
Sarışına baktı adam. Ama her zamanki bakışı değildi bu hüzünle, pişmanlıkla bakıyordu.
- Ben...
- Başında bir bela var belli ama bana anlatmayacaksan kime anlatacaksın?
- Doğru söylüyorsun ama bunu sana nasıl söylerim bilemedim.
- Anlat hadi dinliyorum.
- Bir adam var... Tehlikeli bir adam.
- Evet?
- Annemi kaçırmış ve beni tehtid ediyor.
- Siktir. Neden yapıyor peki?
- İki nedeni var; yerime geçmek ve eziyet etmek. Acı çeken insanları görmeye bayılıyor.
- Ne yapacağız peki? Anneni bulmamız lazım.
- Ben buldum zaten. Ama elimden bir şey gelmiyor.
- Seni neyle tehtid ediyor bu herif?
- Beni...
Derin bir nefes aldı. Sesi, eli, ayağı... her yeri titriyordu.
- E-eğer seni ona götürürsem ve bu işlere başlamanı sağlarsam annemi geri verecekmiş.
Sarışının gözleri açıldı. Ama bundan korkmuyor gibi bir hali vardı.
- Tamam.
- Ne?
- Gidelim beni ona ver ve bu işlere başlayayım.
- Olmaz Josef, aklın alıyormu senin?
- Evet, ne olacak ki? Bir şey olduğunda senin ölümünü izlemem yardımcı olurum fena mı?
- Hayır Josef. Çok tehlikeli senide bu işlere bulaştıramam.
- Ya sende gelirsin anneni kurtarırız ya da ben tek başıma da gidebilirim.
- Delirdin mi sen?! Olmaz.
- Peki, ben gidiyorum istersen gelirsin.
Sarışın ceketinide alıp çıktı evden. Esmer olanda arkasından koşturmaya başladı. Belliki onu durduramayacaktı.
- Tamam! Gel beraber gidelim.
- Doğru karar.
İki adam arabaya binip ilerlediler. En sonunda o yere geldiler. Arabadan inip içeriye doğru gittiler ki kapı kendiliğindem açıldı. Belliki adam onları bekliyordu.
- Hoşgeldiniz bizde sizi bekliyorduk.
-...
- Sonunda doğru kararı verdin ha Malik?
- O kabul etmeseydi getirmezdim.
- Vay. Demek sen kabul ettin küçük mafya. Sevdim.
- Uzatma, istediğini yapacağız işte. Annemi ver.
