Wrath of the Mafia Heir

7- DALAW

CHAPTER 7

The morning sun cast a warm glow over Safe Village as Waem groggily opened her eyes, the birdsong a gentle reminder of the world waking up. Nangunot ang noo niya when her surroundings unfamiliar yet comforting. At unti-unti niyang naalala na naroon pala siya sa bahay ni Loid. Nilibot niya ang paningin at nakitang nasa isang kwarto siya.

Did Loid carried her? Namula ang mukha niya habang ini-imagine ang marahan na pagbuhat nito sa kanya patungo sa kwartong iyon. Gusto tuloy niyang tumili, pakiramdam niya ay nagkagulo ang paru-paru na nasa tiyan niya.

Tuloy ay hindi mawala ang kanyang ngiti hanggang sa lumabas siya ng kwarto. Lumingon-lingon siya at hinanap ang kwarto ni Loid ngunit natigilan din agad.

She slightly pouted her lips. “I should cook a breakfast for him,” bulong niya at naglakad patungo sa kusina. Inaantok pa talaga siya ngunit nilalabanan niya.

In Loid's cozy kitchen, Waem, rubbing her sleep-filled eyes, ambled towards the fridge expecting the usual array of breakfast foods. Mukhang tulog pa ang binata kaya gusto niya kapag nagising ito ay may nakahain ng pagkain. Kahit iyon man lang ay makabayad siya sa pananatili niya roon.

The door of  refrigerator creaked open to reveal...a few dessert. Empty shelves, a two yogurt, chocolate, can of beer and a half-empty bottle of water. May isang itlog din doon ngunit hindi iyon sapat para sa kanila.

Nangunot ang noo ni Waem. Saan nito kinuha ang niluto nito kagabi? Iyon na lang ba ang laman ng ref nito?

The plan to go to the grocery store crossed her mind, but she didn't want to burden Loid with her mundane errands. So she plans to go there alone.

She sighed, running a hand through her hair. "I need to groceries," she murmured to herself.

Habang tulog pa ang binata ay pupunta muna siya sa grocery store. Mabilis lang din naman iyon. Ngunit ang problema ay wala siyang pera, ni wala siyang dala. Naalala niyang naroon ang pera niya sa kotse kung saan nakaparada sa parking lot ng Casa L'mafioza. Kung babalik naman siya doon ay may posibilidad na naroon pa rin ang kalaban at makita siya.

Waem didn't know that Loid walked into the kitchen, he frowned when he heard her talking to herself.

"I can have one of my bodyguards handle that, don't worry," he said nonchalantly na para bang hindi na iyon importante.

Waem pouted her lips as she raised an eyebrow, a small playful smirk forming on her lips afterwards. Umiling siya dito ng may maisip. "You don’t always need to involve them, Loid. Besides, it might be fun. Just you and me, shopping like normal people."

Loid hesitated for a moment until he nodded. He looked at her softly. "Okay," he finally agreed, "but only if we disguise ourselves. We can't take any risks.”

“Why do I need it to wear? Hindi naman ako kilala ng mga kalaban—” He cut her off.

“Just listen to me and follow what I have said. I told you we can't take any risk. And no buts for you. Come.”

Sa totoo ay kaya naman ni Loid na lumabas ng wala iyon dahil kaya naman niyang labanan ang kalaban nito but since she's with him they need to wear it for her safety. Sa oras kasing iyong paniguradong hinahanap pa rin siya ng Daddy niya. Hindi iyon titigil hangga't hindi siya nahahanap.

Sumang-ayon na lamang si Waem dito. Hinila siya ni Loid sa kwarto nito. She hesitant to come inside, her eyes wided while looking at him. Anong gagawin nila sa kwarto nito? Waem start to over think until she heard Loid chuckled. Amusement was visible on his face. Natulala tuloy siya habang nakatingin ditong tumatawa. Lumakas ang tibok ng puso ko bigla. Napapahiyang napayuko siya nang makita ang pagngisi nito at nakakalokong tingin nito sa kanya.