Desperation

VI

Nagtugma ulit ang aming mga labi at agad na sinundan iyon ng mga ungol namin na may mga pangangailangan. Nasa ganun kaming posisyon nang bigla kami nakarinig ng boses.

"Kaiden?! Lance?!"

Naistatwa ako sandali at hindi alam ang gagawin.

F*ck!!Holy fucking fuck!!

Mabilis akong napahiwalay kay kuya Bakas ang mga pag-alala at takot sa mga mukha namin.

"Lance?! Kaiden!? Nandito ba kayo? Hinahanap kayo ng mama nyo!!"

Muling sigaw ng pianggalingan ng boses. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko.

Papalapit ang boses nito na kaagad naming ikina alarma ni kuya. Sa bilis nang oras ay nakita ko nalang ang sariling umahon kasama si kuya sa pool.
Dinala namin ang mga gamit at patakbong nagtungo sa isang puno na malayo layo sa pinanggalingan namin kanina. Pinulupot ko ang nakuhang damit at nakipagsabayan ng takbo kay kuya palayo. Marahan kong niyakap ang mga gamit na dala at mabilis ag pagtakbo patungo sa kung saan.  Nanginginig ang mga kamay ko. Natatako tako. Pero dahil hawak akoni kuya ay nakaramdam din ako ng sekuridad. 

Nang makarating kami sa puno ay agad kaming nagtago. Siniksik namin ang katawan dito para hindi kami basta-basta makikita.

I took a heavy breath as I heard that same voice again.
F*ck! Its getting lauder.

Madilim sa gawi ng pinagtataguan namin pero may posibilidad paring makita kami. Natatakot ako. Paano kung makita nga kami? Pareho pa kaming walang damit. Aaahh!!

Wala sa sariling napayakap ako kay kuya. Mahigpit ang pagkakayakap ko at alam kong ramdam din nito ang pagkabalisa ko. Dinikit ko ang katawan sa kanya at mas isiniksik ang mukha sa dibdib niya. I felt secure..

Niyakap nya naman ako pabalik. "hush...darling. They wouldn't see us. Trust me." malambing na aniya nito at bahagyang hinalikan ang tuktok ng buhok ko.

Naramdaman ko ang pagdaosdod ng mga luha saking pisngi. Damn, my weakness. Lagi nalang pag natataranta ako o natatakot, umiiyak nalang palagi. Napahikbi ako nang wala sa oras.

Sa oras na ito, si kuya nalang ang pag-asa ko. Natatakot ako kaya sa kanya nalang ako lalapit. Hindi ko kakayanin kung makikita pa kami dito. Isang napakalaking kahihiyan.

"Hay nako! mga bata talaga, nagtatago pa. Lumabas na kayo dyan mga anak.." base sa boses nito si Yaya Dolores ito. Ang pinagkakatiwalaan naming katulong sa bahay. Minsan lang din ito pumarito sa bahay kung nandito sila mama.

Naramdaman ko ang paglakas ng tibok ng puso ni kuya na nasa harapan ng mukha ko. Ang paghigpit nya ng yakap sakin. Ang paghagod nya sa likuran ko. At ang pagsabi ng mga positibong bagay na hindi kami basta basta makikita dito, ay nakakalambot ng puso.

Ngunit hindi ko parin maiwasang mapahikbi. What if? What if? Should I blame  him? Ayos na ayos ang pagliwaliw ko kanina at nang dumating sya....nagbago lahat. Ngayon tuloy para kaming mga magnanakaw na nagtatago sa likod ng damohan at mga puno. Nangangati na an glikuran ko.

Maya maya pa ay nagpatuloy ang pagtawag samin ni yaya. 

Halos manlaki rin ang mga mata ko nang tumaan ang ilaw nang dala nitong flashlight sa gawi namin. Nabigla kami pareho at mas lalo lamang akong hindi mapakali. Wala kaming damit dalawa! Anong iisipin ni nanay Dolores pag nakita kami? Wala lang to? Larong bahay-bahayan lang? 

Tigil hininga akong napapikit dahil rinig na rinig ko na ang mga yapak ng paa ni yaya na papunta na sa gawi namin. Halos lumabas na ang puso ko dahl sa lakas ng tibok nito. 

"Don't move nor speak, love.." he whispered. Hindi ko na alam ang gagawin!

"Lance?" naging mahina ang boses na alam kong nasa malapit na.