Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
--
"Hyunjin, konuşabilir miyiz?"
Hyunjin evinin kapısını arkadaşının girmesi için sonuna kadar açtı. Chan içeri geçtiğinde salonda televizyon izleyen Jeongin televizyonun sesini kısarak Chan'a baktı. "Hyung bir sorun mu var?"
Saatin neredeyse gece yarısında olması ve Chan'ın ruhsuz suratıyla evine gelmesi Jeongin'i endişelendirmişti. Chan, küçüğüne elinden geldiğince gülümsemeye çalışıp tekli koltuğa oturdu.
"Gece gece rahatsız ettiğim için kusura bakma Jeongin. Yarın sabahı bekleyemezdim, Hyunjin ile konuşmalıyım."
Hyunjin konunun ne olduğunu az çok anladığından sevgilisin yanına giderek saçlarını okşadı. "Jeongin sen yatmaya git istersen ben de Chanla konuştuktan sonra gelirim."
"Hyunjin ne oluyor?"
Jeongin normal olarak endişeliydi. Herhangi bir cevap almadan bir adım bile atmazdı. Özellikle şuanda hayatta uyuyamazdı.
"Sorun değil Hyunjin. Kalabilirsin Jeongin benimle alakalı bir konu endişlenme"
Jeongin kaşlarını çattı. "Ne demek 'benimle alakalı endişelenme?' Hyung seni bu şekilde ruhsuzlaştıran bir şey varsa elbetteki endişeleneceğim."
Chan gülümsedi. Tabi sadece dudakları kıvrılmıştı. Gözleri hala ölü gibi bakıyordu. "Peki.."
"Chan, kardeşim ben biraz anladım ne olduğunu ve nasıl olduğuna dair en ufak bir fikrim yok"
Hyunjin üzülerek konuştuğunda Jeongin merakla ikisine bakıyordu. Chanda derin bir nefes aldı. "Nasıl olabilir Hyunjin? Ben nasıl Chris olabilirim?"
Jeongin kaşlarını çatarak dinliyordu. Hyunjin yutkundu. "Chan bu konuda emin misin? Onlar yıllar önce yaşamış ve öldürülmüşler."
Chan kafasını elleri arasına aldı. "Eminim Hyunjin. Chris'i ve Min'i rüyalarımda görüyordum. Önceden buna anlam veremezdim. Kendi ismimi neden Chris olarak gördüğüme anlam veremezdim. Min'i sadece isim olarak bilirdim çünkü daha önce yüzünü göremezdim. Bir sürü anıları görürdüm ama hep biri dağınıktı ve Min'in yüzü hiç belli değildi."
Diğerleri sesizce dinlerden Chan derin bir nefes alarak devam etti. "Bu sabah.. Sen beni konferans için uyandırmadan önce gördüğüm rüyada konferansta gösterilen Min ve Chris'in evini gördüm. Min ile ormanda buluştuk ve onu o eve götürdüm. Çok beğendi ve bana sarıldı. 'Evimiz' diye seviniyorduk. Ve ben ilk defa o rüyayı net gördüm. Her şey netti.. Min bile.. Min, Seungmindi."
"Ne?"
Jeonginin şaşkın çıkan sesine rağmen Hyunjin sadece iç çekti. Bunuda farketmişti..
"Ben aslında bunu farkettim Chan. Nasıl anlatsam..? Seungmin bana çok farklı bakıyordu. Hatırla daha tanıştığımız ilk gün bile bana nasıl baktığını, beni görüne nasıl stres yaptığını sizde gördünüz. O gün ve sonrasında nedenini anlayamasam da şimdi Seungmin'in bana karşı özlem dolu bakışlarına anlam verebiliyorum."
Ne Chan ne de Jeongin Hyunjinin söylediğinden hiçbirşey anlamamıştı. Hyunjinde anlamadıklarını fark ettiğinden kalkarak çekmecedeki fotoğrafı alıp tekrar sevgilisin yanına oturdu.
"Büyük dedem Sam.."
Fotoğrafı Chan'a uzattığında Chan fotoğrafı gördüğü gibi hızla Hyunjine baktı. Hyunjin kafasını aşağı yukarı salladı ve hafif bir tebessümle konuştu. "Evet, tıpatıp büyük dedeme benziyorum. Hatırla ki Min, büyük dedemin abisi.."
Chan dolu gözleriyle arkadaşına bakmaya devam ettiğinde Hyunjin tekrar acı bir tebessüm etti. "Evet Chan, Seungmin kardeşine olan özleminden dolayı bana öyle bakıyor. Çünkü bende kardeşi Sam'i görüyor."
"Seungmin... O hiçbirşey hatırlamıyor."
Jeongin sessizliğini bozdu. "O zaman ona herşeyi bir şekilde açıkla ve hemen Avutralyaya gidelim. Min'in yani Seungmin'in ailesinden kalan son kişi kardeşi ve Sam dede çok yaşlı. Pişman olmadan ikisini birleştirmeliyiz. Hem Seungmin'in kardeşine olan özlemini gidermek için hem de Sam dedenin yıllardır yasını tuttuğu abisin reenkarnasyonuyla buluşması için"
Chan kafasıyla onayladı. "Evet, evet haklısın ben Seungminle konuşayım."
Hyunjin ayağa kalkan arkadaşını durdurdu. "Saat çok geç şimdi yurda giremezsin. Bu gece burada kal yarın beraber gideriz"
