At the mercy of darkness [BOOK 2]

Κεφαλαιο 16ο

Ποτε δεν φανταζόμουν ότι τα πράγματα θα έπαιρναν τέτοια τροπή... ποτε δεν μπορουσα να φανταστώ πως η ζωή μου θα βούλιαζε ακόμα πιο πολύ στο πάτο μια λίμνης γεμάτη από λάσπη... δεν πίστευα πως η καρδιά μου μπορούσε να αντέξει άλλο πανο... δεν πίστευα πως... πως αυτό το... το απάνθρωπο τερας θα μπορούσε... θα μπορούσε να με διαλύσει ακόμα πιο πολύ...

<<Παρακαλείτε όλοι οι επιβάτες καθώς προσέλθετε στην περιοχή αναμονής του σταθμού να παραμείνετε πίσω από τις προειδοποιητικές γραμμές, ευχαριστούμε πολύ. Επαναλαμβάνω..>>

Μια μια κίνηση φέρνω το χέρι μου στην αριστερή μεριά στο σημείο της καρδιάς μου... το σφίξιμο που νιώθω... γίνεται όλο και πιο έντονο... λες... λες και η καρδιά μου αρνείται να λειτουργήσει κανονικά... οι παλμοί μου είναι κανονικοί και όμως... φαντάζουν πιο αργοί... μέρα με τη μέρα... λεπτό με το λεπτό... ποσά μπορεί να αντέξει πια αυτή η λαβομενη μου καρδιά;... από την μέρα που τον γνώρισα... μόνο πονος... μόνο πληγές... μόνο στεναχώριες.... αυτά τα συναισθήματα συσσωρεύονται μέσα μου... οι πληγές μου... οι πληγές στη καρδιά μου όσο πάνε αιμμοραγουν ακόμα πιο πολύ αντί να κλείνουν... μισώ τον ευατο μου... γιατί;... γιατί τον πίστεψα;... γιατί πίστεψα πως θα μπορούσε να αλλάξει;... γιατί πίστεψα πως κατά βάθος... πως καταβαθος ένιωθε πόνο... πόνο που... που χάθηκε το μωρό μας;;;... η καρδιά μου σφίγγεται... έχασε για άλλη μια φορά ένα χτυπο... για ποσό;... για ποσό θα συνεχίσω να ζω έτσι;... πρέπει να αλλάξω... πρέπει να σταματήσω να νιώθω... τα συναισθήματα.... μόνο πόνο μου προκαλούν και τίποτα παραπάνω... ίσως... ίσως αν σταματήσω να νιώθω... ο πονος, ο θλίψη, το σφίξιμο και ολα όσα νιώθω... εξαφανιστούν... ίσως οι πληγές μου... καταφέρουν· να κλείσουν...
Σκέφτομαι καθώς σηκώνω το κεφάλι μου... το βλέμμα μου πέφτει απευθείας στο τρένο το οποίο περνούσε με μεγάλη ταχύτητα λίγα μέτρα μακριά από μπροστά μου...

<<... οι επιβάτες με προορισμό το... παρακαλείται να προετοιμαστούν για επιβίβαση. Επαναλαμβάνω·...>>

Έφτασε και ολας η ωρα;... ρίχνω το βλέμμα μου στα χέρια μου και συγκεκριμένα στο εισιτήριο που κρατούσα... για άλλη μια φορά βρησκομαι στο ίδιο σημείο... έτοιμη να κάνω την ίδια διαδρομή... την ίδια διαδρομή με τη μόνη διαφορα... αυτή τη φορά είμαι μόνη μου... χωρίς... χωρίς το μωρό μου... ποτε δεν περίμενα... πως θα πονούσα τοσο... θα πονούσα τόσο για μια αθώα ψυχή την οποία δεν είχα δει ποτε· και ούτε πρόκειται να δω ξανά όσο ζω... το χέρι μου αγγίζει την κοιλιά μου... η όραση μου γίνεται όλο και πιο θολή... οχι!... Δεν είναι μέρος αυτό για βα λυγισω.. κουράστηκα... δεν αντέχω άλλο να Κλαιω... τα μάτια μου είναι ήδη πρησμένα από πριν...