At the mercy of darkness [BOOK 2]

Κεφαλαιο 18ο

Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό... δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να μπω μέσα... ξέρω πως αν με βρει κάποιος εδώ θα έχω άσχημη κατάληξη αλλα... δεν μπορούσα να σταματήσω... το δωμάτιο έχει μια αμυδρή μυρωδιά τσιγάρου... το μυαλό μου τρέχει ξανά σε εκείνον... ίσως για αυτό να μη μπόρεσα να με σταματήσω από το να μπω εδώ... «αξιολύπητη..» λέω χαμηλόφωνα και αγκαλιάζω το σώμα μου... «χαα...»... αφήνω μια ανάσα να βγει από μέσα μου... νιώθω μια περίεργη ανακούφιση... δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που μου συμβαίνει... γιατί έπρεπε να είναι αυτός;... γιατί έπρεπε η καρδιά μου να επιλέξει εκείνον;... σκέφτομαι καθώς αρχίζω να περιφέρομαι στον χώρο... το βλέμμα μου ταξίδευε στο χώρο αργά και σταθερά... τα βήματα μου με έφεραν κοντά στο γραφείο του... το χέρι μου από μόνο του άγγιξε την άκρη του ξύλινου αυτού κατασκευάσματος... τι στο καλό κάνω;.... Σκέφτομαι και μαζεύω το χέρι μου αμέσως... ξαφνικά το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα φάκελο στην άκρη του γραφείου του... «τι είναι αυτό;...»... ψυθίριζω καθώς απλώνω το χέρι μου για να το φτάσω... το κοιτάζω και φαίνεται να διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα έγγραφα ακουμπισμένα δεξιά και αριστερά... το φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου και προσπαθώ να διαβάσω τι γράφει... «medical center?»... τι μπορεί να είναι;... σκέφτομαι και ανοίγω διστακτικά το φάκελο... «χαρτιά;»... «άουτς!»... απότομα νιώθω κάτι να πέφτει πάνω στο πόδι μου... κοιτάζω κάτω και βλέπω ένα cd?... σκύβω να το πιάσω και για λίγο το περιεργάζομαι... δεν φαίνεται να γράφει τίποτα απάνω... σκέφτομαι και ξανά σηκώνομαι όρθια... πιάνω ξανά τα χαρτιά στα χέρια μου αφού πρώτα ακουμπήσω το cd πάνω στο γραφείο... για λίγο αρχίζω να τα ξεφυλλίζω... «δεν μπορώ να καταλάβω»... οι λέξεις βγαίνουν σα ψυθηροι ανάμεσα από τα δόντια μου... το βλέμμα που τρέχει κατά μήκος των λέξεων μέχρι που... «το όνομα μου δεν είναι αυτό;»... λέω παραξενευμένη... συνεχίζω να διαβάζω μέχρι που επιτέλους καταλαβαίνω πως αυτά είναι τα χαρτιά της κλινικής.... Νιώθω τα χέρια μου να τρέμουν... διαβάζω με μανία τις λέξεις προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που μόλις βλέπουν τα μάτια μου... «δεν είναι δυνατόν!»... νιώθω τα χαρτιά να ξεγλυστρουν από τα χέρια μου... τα πόδια μου δε με κρατάνε... νιώθω να χάνω την ισορροπία μου... απότομα πιάνομαι από το ράφι της βιβλιοθήκης διπλα μου... οι ανάσες μου γρήγορες... ακανόνιστες... οι παλμοί της καρδιάς μου έχουν ανεβεί επικίνδυνα πολύ... νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί να σπάσει και να βγει από το στήθος μου... τα πόδια μου με εγκαταλείπουν με αποτέλεσμα να πέσω με τα γόνατα στο κρύο ξύλινο πάτωμα... «δεν είναι δυνατόν· δεν μπορεί....» Σκέφτομαι καθώς νιώθω τα μάτια μου να κενέ... τα μάγουλα μου αρχίζουν να γίνονται υγρά... «δεν μπορεί...» «δεν μπορεί να μου το έκανες αυτό...».... Τα μάτια μου έχουν θολώσει... η όραση μου άρχισε να σκοτεινιάζει... νιώθω το χώρο γύρω μου να στενεύει... το οξυγόνο μου αρχίσει να λιγοστεύει... οι ανάσες μου βαριές... προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω λίγο αέρα για να ανασάνω... απλώνω το χέρι μου ξανά στα χαρτιά τα οποία είχαν πέσει από τα χέρια μου πριν λίγο.... «Τι πάει να πει αυτό;»... «ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΟΛΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;».... Χωρίς να μπορώ να το ελέγξω ξεσπάω σε λιγμους... το σώμα μου τρέμει... δεν μπορω να πιστέψω αυτό που μόλις διάβασα... δεν είναι δυνατόν... «Πως μπόρεσες;»... «είχες την επιλογή να μας σώσεις και τους δυο!».... Τα δάκρυα μου καυτά... νιώθω το πρόσωπο μου να καίει ολόκληρο... κάτι μέσα μου γκρεμίστηκε... πως γίνεται να νιώθω ακόμα πιο άδεια από πριν;.... Πως γίνεται τα ήδη σπασμένα μου κομμάτια να καταστρέφονται ακόμα πιο πολύ;.... Νόμιζα πως δεν μου είχε μείνει πια τίποτα... πως όλα μέσα μου είχαν γίνει χίλια κομμάτια... πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο;... πως;.... Με το χέρι μου πιάνω το κεφάλι μου... νιώθω πως είναι έτοιμο να εκραγεί... το σώμα μου με δε κρατάει άλλο με αποτέλεσμα να βρεθώ ξαπλωμένη στο κρύο πάτωμα... ας μου πει κάποιος πως όλο αυτό είναι ένα ψέμα!... πως αυτό που ζω είναι ένας κακός εφιάλτης!... ας με ξυπνήσει κάποιος!... δαγκώνω με δύναμη τα χείλη μου και προσπαθώ να συγκρατηθώ... το σώμα μου τρέμει σα ψάρι έξω  από το νερό... σπασμοί είναι αυτό που συμβαίνει στο σώμα μου αυτή τη στιγμή ;... δεν μπορώ να το ελέγξω... πρέπει να ηρεμήσω... πρέπει αλλά δεν μπορώ!... δεν μπορώ να προσποιηθώ πως όλα πια θα πάνε καλά!... δεν αντέχω άλλο!.... Όχι μετά από αυτό εδώ που αντίκρισα... σκέφτομαι καθώς προσπαθώ να σηκώσω ξανά το σώμα μου από το πάτωμα... ακόμα βρίσκομαι καθισμένη στο κρύο ξύλινο πάτωμα... πρέπει να το διαβάσω ξανά!... πρέπει να βεβαιωθώ πως όλα αυτά είναι αλήθεια... σκέφτομαι και απλώνω το χέρι μου για να διαβάσω για άλλη μια φορά τα χαρτιά...

«Βάση των εξετάσεων φαίνεται πως η μητέρα είναι σε κρίσιμη κατάσταση...».... το βλέμμα μου τρέχει μετά σε μια άλλη πρόταση...

«Οι εξετάσεις έδειξαν όμως πως υπάρχει ελπίδα να σωθούν και οι δυο καθώς μεταφέρθηκαν στην κλινική εγκαίρως»... και μετά...

«Μπορούμε να προβούμε στην επέμβαση με τη νόμιμη συγκατάθεση του κυρίου Αχιλλέα Αποστολοπούλου αφήνοντας το έμβρυο να απεβιώσει».... «σώζοντας μόνο την ζωή της μητέρας»

Γ:Είναι όντως αλήθεια... σκέφτομαι καθώς για άλλη μια φορά τα χαρτιά φεύγουν  από τα χέρια μου... δεν έπαιζαν βρώμικα παιχνίδια τα μάτια μου... όντως υπέγραψε για κάτι τέτοιο.... Για λίγο το βλέμμα μου είχε μείνει καρφωμένο σε ένα σημείο... δεν είναι δυνατόν... τόσο θέατρο... τόση υποκρισία... πως μπορέσε να μου το κάνει αυτό;... πως μπόρεσα να πιστέψω πως όντως νοιάστηκε έστω και λίγο;... πως τον άφησα να με εξαπατήσει έτσι;... να παίξει για άλλη μια φορά μαζί μου;... ήξερα πως από την αρχή δεν το ήθελε αυτό το παιδί... ήταν ένα ατύχημα... μια δυσάρεστη αναποδιά για εκείνον αλλά για μένα... για μένα δεν ήταν έτσι!... θα μπορούσε να μας αφήσει να φύγουμε!... του το είχα ζητήσει ξανά και ξανά! Υποσχέθηκα να μην τον ενόχλησω ποτέ ξανά!... ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΖΗΣΩ ΗΡΕΜΑ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΑ  ΑΠ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠ ΟΛΑ!... πως μπόρεσε μετά από αυτό που έκανε να με κοιτάει στα μάτια;... τόσο πολύ απολάμβανε να παίζει τον θλυμμενο όσο γελούσε πίσω από την πλάτη μου;...  κενό... μόνο αυτό υπάρχει πλέον μέσα μου... ένα τεράστιο κενό... δνε νομίζω πως μου έχει απομείνει τίποτα πλέον... δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να τον εμπιστευτεί... τι ηλίθια που είσαι γαία!... έπαιξες το παιχνίδι του για άλλη μια φορά... άραγε πως να αισθανόταν βλέποντας με διαλυμένη να υποφέρω μετά το χαμό του μωρού;... τόσο πολύ ήθελε να με τιμωρήσει ενώ δεν έφταιγα σε τίποτα;... τόσο πολύ ήθελε να με δει να υποφέρω που έπαιζε τον καλό ενώ πίσω από τη πλάτη μου κάρφωνε μαχαίρια κάνοντας με να αιμορραγώ ακατάπαυστα;... το βλέμμα μου κενό... ένιωθα τα πάντα γύρω μου να σκοτεινιάζουν... δεν ξέρω πως κατάφερα να βρω τη δύναμη να στηριχτώ ξανά στα πόδια μου και να σηκώσω το κορμί μου... με το που σηκώθηκα όρθια κοντοστάθηκα για λίγο... το βλέμμα μου έπεσε σε εκείνο το cd που είχα ακουμπήσει εγώ η ίδια εκεί πριν λίγο... για να ήταν στο φάκελο κάτι θα πρέπει να περιέχει μέσα... σκέφτηκα και το πήρα στα χέρια μου... πρέπει να ξέρω... «πρέπει να μάθω όλη την αλήθεια...»... είπα χαμηλόφωνα καθώς έβγαζα το cd από τη θήκη του....