At the mercy of darkness [BOOK 2]

Κεφαλαιο 6ο

ΑΧΙΛΛΕΑ POV

Έφυγε....

Είναι η μόνη λέξη που παίζει στο μυαλό μου.... «ΓΑΜΩ!».... δεν είχα καταλάβει για ποτε είχα πετάξει το κινητό μου με δύναμη στον τοίχο απέναντι μου.... πετάγομαι όρθιος και με βιάστηκα βήματα πηγαίνω στη ντουλάπα μου.... αρπάζω το πρώτο μαύρο παντελόνι και πουλόβερ και τα φοράω βιάστηκα.... το βλέμμα μου πέφτει στιγμιαία κάτω στο πάτωμα όπου πλέον βρισκόταν το κινητό μου σπασμένο σε χίλια μικρά κομματάκια.... Φοράω βιάστηκα τα παπούτσια μου και βγαίνω σα σίφουνας από το δωμάτιο μου.... σχεδόν τρέχοντας είχα φτάσει στις σκάλες και σε κλάσματα δευτερολέπτου στην εξώπορτα.... με το που την άνοιξα ο κρύος αέρας έκανε τη σάρκα μου να παγώσει.... που στο διάολο πήγε γαμωτο;.... πρέπει να τη βρω!.... ΠΡΕΠΕΙ!.... με βιαστικά βήματα φτάνω στο μαύρο αυτοκίνητο μου και με μηχανικες κινησεις μπαίνω μέσα.... βάζω μπρος και ξεκινάω προς ένα προορισμό άγνωστο.... που μπορεί να είσαι γαμωτο;.... καθώς οδηγώ και τρέχω με πάνω από 120 προσπαθώ να σκεφτώ όσο πιο καθαρά μπορω... το μυαλό μου είναι ακόμα θολό.... μπορώ να καταλάβω πως το αλκοόλ ρέει στις φλεβες μου αυτή τη στιγμή και έχει κάνει το μυαλό μου κωλο... σκέψου, σκέψου!.... είναι ανοφελο να παω μέχρι τη κλινική.... αφού έφυγε θα χασω χρόνο αν περάσω από κει.... γιατί.... αυτό είναι ένα ερώτημα πιυ έχει καρφωθεί στις σκέψεις μου.... γιατί να φύγει;;;.... ποιος της έδωσε την άδεια;.... αύριο θα έχοντας ξανά πίσω.... πίσω σε μενα!.... και αυτή.... «ΓΑΜΩ!».... ψελλίζω και χτυπάω με δύναμη το τιμόνι μου..... περνάω μέσα από στενά, από κεντρικούς δρόμους, από πάρκα.... και όμως.... αυτή πουθενα.... δεν οφελεί.... σκέφτομαι και μπαίνω μέσα σε ένα στενό.... με βιαστικές κινήσεις παρκάρω κάπου το αυτοκίνητο και αποφασίζω να κατέβω και να ξεκινήσω να την ψάχνω με τα πόδια... είναι η μόνη λύση.... βγάζω τα κλειδιά από τη μίζα και ανοίγω την πόρτα... αφού κλειδώσω το αμάξι ξεκινάω να περπατάω.... το κρύο διαπερνάει τη σάρκα μου.... νιώθω το σώμα μου βα ανατριχιάζει.... τα μάτια μου έχουν θολωσει οχι μόνο από το αλκοόλ αλλά και από τον κρύο αέρα που επι ωρα τα χτυπάει.... απ ότι έχω υπολογίσει δεν είμαι πολύ μακριά από τη κλινική.... δεν το πιστεύω.... δεν το χωράει ο νους μου αυτό που έκανε.... αν την πιάσω στα χέρια μου.... τα βήματα μου είναι γρήγορα.... περπατάω μέσα από σκοτεινά στενά.... μέσα από κλειστά δρομάκια.... γαμωτο!.... που στο διάολο είσαι Γαια;.... που;;;....

[...]

Δεν ξέρω και γω πόση ωρα περπατάω... το σώμα μου είναι έτοιμο να με εγκαταλείψει... επι ωρα.... μαλλον.... από την ωρα που έμαθα πως έφυγε το στήθος μου έχει βαρύνει... τι μου συμβαίνει πια;... γιατί το σώμα μου είναι σε αυτή τη χάλια κατάσταση;.... τόσα χρόνια που έπινα και κάπνιζα δεν ένιωθα ποτε σωματικό πόνο... τα βήματα μου βαριά.... το βλέμμα μου πέφτει σε ένα στενό... είναι το τελευταίο μέρος που θα ψάξω... μετά θα παω στη κλινική να συνεννοηθώ με τον Eric και θα στειλω άντρες μου να την ψέξουν!.... τα βήματα μου βαριά.... γύρω μου επικρατεί μια περίεργη ησυχια.... ακόμα και γω που δεν φοβάμαι ποτε για πρώτη φορά μπορώ να πω πως με έχει καταβάλλει ένα περιεργο συναίσθημα.... κοιτάζω γύρω μου αλλά με δυσκολία διακρίνω τα παντα... σκοτάδι... για άλλη μια φορά σκοτάδι... χα... το φυσικό μου περιβάλλον.... το σκοτάδι... η μαυρίλα.... προχωράω όλο και πιο βαθιά μέχρι που επιτέλους μπορώ να διακρίνω λίγο φως στο βάθος· όμως.... εκτός από αυτό απότομα η ησυχια ποτ επικρατούσε άρχισε να διαταράσσεται... προσπαθώ να ακούσω καθαρά όταν πλέον καταλαβαινω πως δεν είμαι μονος μου σε αυτό το σκοτεινό μέρος... βάζω το χέρι μου στη ζώνη μου και τραβαω το όπλο μου... μαλλον έπεσα σε κάποιο άστεγο ή ναρκομανή... οποίος και να ναι απόψε θα τον βγάλω από το μαρτύριο του... πλησιάζω λίγο ακόμα προς το φως ενώ κρατάω το όπλο σφιχτά στα χέρια μου... τα βήματα ακούγονται όλο και πιο έντονα πράγμα που σημαίνει πως οποίος και να ναι πλησιάζει... όσο πιο πολύ φτάνω προς το φως τόσο πιο πολύ η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο... κάτι μέσα μου αρχίζει να σκληραίνει... αυτί το αίσθημα... το αίσθημα του ψυχρού εκτελεστή ξεκινάει να με καταβάλλει... ξαφνικά ένας περίεργος ήχος ακούγεται στο χώρο.... πλησιάζω λίγο ακόμα μέχρι που το θέαμα που αντικρίζω με κάνει να παγωσω στη θέση μου.... δεν είναι δυνατόν.... τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω στα δικά της.... τα μάτια της είναι κατακκονινα.... δάκρυα τρέχουν κατά μηκος του προσώπου της.... νιώθω όλο μου το είναι να αλλάζει... το σφίξιμο που ένιωθα στο στήθος μου γίνεται όλο και πιο έντονο σα κάτι να με βαράει κατευθείαν σε ένα και μόνο σημείο.... η ανάσα μου αλλάζει απότομα.... γίνεται όλο και πιο βαριά.... ο κρύος αέρας γδέρνει με μανία το πρόσωπο μου όσο την κοιτάζω... δεν έχει σταματήσει να κλαίει... κάθεται εκεί απέναντι μου αγκαλιάζοντας το σώμα της.... φαίνεται να τρέμει... απότομα νιώθω τα νεύρα όλου του κορμιού μου να τσιτώνονται.... σφίγγω με δύναμη το όπλο που κρατούσα στο χέρι μου καθώς κοιτάζω την εικόνα της μπροστά μου... τόσο αδύναμη... τόσο απροστάτευτη... γαμωτο!.... νιώθω το σαγόνι μου να σφίγγεται και τις φλεβες στο λαιμο και τα χέρια μου να πετάγονται επικίνδυνα πολύ....