[ ဤကမ္ဘာလောကမှာ မူလအကျဆုံးပြစ်မှုရှိခဲ့ပါလျှင် လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်ရခြင်းသည် အကျွန်ုပ်၏ အပြစ်ဖြစ်တော်မူလေ၏ ]
ငါ့ရဲ့ ဝမ်းဗိုက်အောက်ပိုင်း ခါးစပ်နားမှာ တက်တူးတစ်ခုရှိတယ်.....တကယ်တော့ ဒီတက်တူးက ဗိုက်ခွဲထားတဲ့ ချုပ်ရိုးကို ဖုံးကွယ်ဖို့ နင်းရှီ အတင်းအကြပ်ထိုးခိုင်းထားတဲ့တက်တူးပါ.....
နင်းရှီက အမာရွတ်ကို ပန်းပွင့်ပုံ၊ မြက်ပင်ပုံ တက်တူးမျိုးတွေနဲ့ ဖုံးပစ်စေချင်ပေမယ့် ငါကတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်က ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဓားနဲ့ ထိုးခွဲထားသလို အသားစတွေဖွာထွက်နေတဲ့ နီရဲတဲ့ တက်တူးမျိုးထိုးပေးဖို့ တက်တူးဆရာကို တိတ်တိတ်လေးတောင်းဆိုခဲ့တယ်....
ဒါကိုမြင်တော့ နင်းရှီ အတော်လေး ဒေါသပုန်ထသွားပြီး "တိုးတက်ချင်စိတ် တစ်စက်မှမရှိတဲ့ အမှိုက်ကောင် "ဆိုပြီး ပါးနားတွေရိုက်ပြီး ဝေးလံခေါင်သီတဲ့အရပ်က တက်တူးဆိုင်မှာ ငါ့ကို ပစ်ထားခဲ့တယ်....
အကယ်၍ အဲ့ဆိုင်မှာ တက်တူးလာထိုးနေတဲ့ လျန်ချိုးရန် ကသာ ငါ့ကို သနားပြီး မကူညီပေးခဲ့ရင် " တက်တူး အရှင်သခင် " ဆိုင်ပိုင်ရှင်က ငါ့ကို ရဲစခန်း ပို့ပြီးနေလောက်ပြီ.....
နင်းရှီ နားမလည်နိုင်တာလဲ မပြောနဲ့ အဲ့အချိန်တုန်းက ငါ့ကိုယ်ငါတောင် ဘာတွေလုပ်မိနေမှန်း နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး....
ကလေးတွေကို သဘောမကျဘူး...မွေးလဲ မမွေးချင်ခဲ့ဘူး...ဒါပေမယ့် သူထွက်သွားတုန်းက ငါတကယ် လက်မလွှတ်ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး....
လျန်ချိုးရန်ကတော့ " မိခင်စိတ် "ကြောင့်ဖြစ်မယ်လို့ပြောတာပဲ...ငါကတော့ အဲ့လိုမထင်ဘူး...ငါရဲ့ သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင်ချင်တဲ့ ...ကြောင်သူတော်စရိုက်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်...ငါဘယ်တုန်းကမှ မေ့မထားသင့်တဲ့ ကြောင်သူတော်စရိုက်လေ.....
" ယဉ်ပါးအောင် လုပ်လိုက်စမ်းပါ...ငါက တခြားမြေခွေးတွေနဲ့မတူတဲ့ နှစ်ထောင်ချီသက်တမ်းရှိတဲ့ မြေခွေး....မင်းငါ့ကို ယဉ်ပါးအောင်လုပ်နိုင်မယ်ဆို မင်းတစ်ယောက်တည်း ပိုင်တဲ့ မြေခွေးလေးဖြစ်ပေးမယ်...."
