Eve geldiğimizde salona geçip rahat bir şekilde oturduk. Sessiz olmaları iyice meraklanmama neden oluyordu.
Resul abi yanıma geldi, nefesini dışarı verdi ve konuşmaya başladı.
" Nasıl pat diye yüzüne söylenir bilmiyorum. Ama şöyle ki Yusuf bizim öz kardeşimiz değil."
Söylediği şeyleri idrak etmeyi çalışıyordum ama ' Yusuf bizim kardeşimiz değil' bu cümle aklımda yankı yapıyordu.
"Yusuf abi sizin kardeşiniz değil mi?"
Saf gibi daha saniyeler önce duyduğum cümleyi tekrar sormuştum.
"Evet güzelim. Kötü hissediyorsan sonra da konuşabiliriz." Resul abi benden emin olmak ister gibi bakıyordu. Diğerleri de .
"Hayır, iyiyim ben. Devam et lütfen. Herşeyi bilmek istiyorum." Emin bir şekilde konuşmuştum. Saklı ne varsa bilmek istiyordum artık.
"Yahya doğduktan 1 yıl kadar sonra, aynı filmlerdeki gibi kapımızın çalınması ile pusetindeki minik bebekle yani Yusufla tanıştık. Çok araştırdık gerçek ailesini bulabilmek için. Ama ne yazık ki bulamadık. Geriye tek bir seçenek kalıyordu, sosyal hizmetler ve çocuk esirgeme kurumu. Tabii ailesini arama sürecinde Yusuf'a çok alışmıştık. Daha sonra onu da ailemize katma kararı aldık." Sözlerinin ardından bana baktı. Bir tepki vermemi ister gibi.
Ama benim idrak etmeye çalıştığım çokça konu vardı.
Rüya da mıydım acaba?
" Ne oldu gençler bir toplanmışsınız?" Yusuf abinin sesini duymamla aniden gerildim, sanki kötü birşey yapıyormuş gibi. Diğerleri de kendine çeki düzen vermişti.
"Öyle havadan sudan. Sen ne yaptın?" Yusuf abi tekli koltuğa oturdu. Resul abinin sorusu ile gülümsemesi iyice büyüdü.
"Gençler size güzel bir haberim var. Akşam yemeği için dışarı çıkalım o zaman anlatmayı planlıyorum " Diyerek göz kırptı.
Herkes onaylayan mırıltılar çıkardı.
Daha ne olduğunu anlamdan başka şeyler oluyordu.
•••
Odalarımızda hazırlanıyorduk. Saçımı tarayıp açık bıraktım. Rahat kıyafetler seçmiştim. Kombinimi tamamlayıp sonkez aynadan kendimi baktım. Hazırdım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çikolata ve vanilya aromalı parfümümü de sıktım.
Çikolata benim vazgeçilmezimdi. Rahatça yiyemediğim için diğer alanlarda onu sonuna kadar kullanıyordum.
Kokuyu ciğerlerim acıyana kadar içime çektim. Öksürürerek parfümü yerine bıraktım. Sanırım bu kadar yeterliydi.
Kapının tıktıklanması ile bakışlarımı o tarafa çevirdim.
İçeri girerek etrafa bir bakış attı. Yanıma gelerek ellerimden tuttu. Yatağa oturttu ve konuşmaya başladı.
"Nasılsın? " Gayet ciddi ciddi bu soruyu sormuştu. Yani birden sorunca şaşırmıştım.
Anlık solan gülümsememi tekrar eski haline getirerek,
"Gayet iyiyim. Neden?" Gözlerinde bi endise vardı sanki nedenini anliyamiyordum.
"Zeynep seni çok seviyorum. Senle sonradan tanışsak da sen benim küçük kız kardeşimsin. Öncesi yada sonrası yok. Anlatabildim mi? Yani demek istediğim senin için herşey çok ani oldu. Bu olaylardan dolayı kötü olmandan, hissetmenden korkuyorum." Hızlı hızlı konuşup kuruyan dilini ıslatıp konuşmaya devam etti.
"Biliyorum böyle birşey yapmazsın ama bizi bırakmandan korkuyorum." Sözlerinin ardından bakışlarını dakikalardır ayırmadığımız ellerimize çevirdi.
İçimde milyonlarca geçen duyguyu siktir ettim. O an sadece onları gerçekten kabul etmek istiyordum.
Ellerimizi ayırdım ve yüzünü ellerimin arasina aldım. Bu yaptığıma şaşırmıştı. Hiç tereddüt etmeden içimdekileri dışarı aktardım.
"Siz benim ailemsiniz, bende sizi çok seviyorum abi."
••••
Kestik!!
Keyifler nasıl?
Bölümü votelerseniz bölümler daha hızlı gelebilir yaaani benden söylemesi fhdmch.
Neyse Yusuf 'un vereceği haber ne olacak acaba? Tahminleri alayım.
