İNTİKAM -ASKIDA-

İntikam

İnsan vicdanını kaybedebilir miydi? Veya hislerini her hangi bir duyguyu?

Ben ne bir duygu ne de vicdanımı hissedebiliyordum. Sevdiklerimi elimden aldıklarından beri böyleydim.

Yethimhane'den çıktığımdan beri bu işe bulaşanları arıyordum. Bulduklarımı teker teker Dünya'dan uğurluyordum.

Yine olduğu gibi dünyadan bir şerefsiz daha gidecekti. Ailemin ölümünden katkısı olan diğerleri gibi bu adamda gidecekti.

Liste oldukça kabarıktı, fakat umrumda değildi. Ben vicdanımı kaybetmiştim bir daha bulmamak üzere.

Düşüncelerimden sıyrılıp elimde ki adama baktım. Yüzüne fena darbe almıştı.

Ben ne kadar acı çektiysem onlarında benim çektiğim acıları çekmelerini istiyordum.

Gözüm dönmüştü. Elimde ki zinciri adamın sırtına doğru geçirdim.

Acı dolu haykırışını yok sayarak bir tekme savurdum. Bunların hepsini hak ediyordu. Ölmesi lazımdı.

Bakışlarımı dayak yemekten morarmış yüzüne çevirdim.

"Son nefesini almaya hazır ol." Dedim gülümseyerek, mutluluktan yoksun bir gülümsemeydi bu.

Cebimde ki bıçağı boynuna doğru götürdüm. Kafamı yüzüne yaklaştırdım
"Tattığın bütün acıları unut ve bunu dene!" Kahkağım bütün depoyu sarsmıştı.

Yüzünde ki endişe her halinden belliydi.

Derin bir nefes alarak elimde ki bıçağı boynuna sapladım.

Acı dolu çığlığı depoda yankılanmıştı. Ardından hiç dinmeyecek bir sessizlik..

Ben insanları canını acıtmaktan zevk alan biriydim. Ben intikam yolunda hızla ilerleyen kızdım.

Ben Asi Elmas'tım.

Xx

Merhaba, yeni bir hikaye ile karşınızdayım. Daha kurgusunu yeni yeni kafamda oluşturuyorum.

Bir anlık hevesle yazdığım bir hikaye, şimdiden teşekkürler.

-Sare