39. BÖLÜM
(Duru)
Bir daha... bir daha göz gezdiriyorum artik Devran ile ikimize ait olan odada. Ve sadece dört duvar olsa da... tüm ayrintilari anlamlandirmak ister gibi inceliyorum her bir esyayi, her bir köseyi.Yine ve yeniden ölcüp biciyorum icimdekileri iki farkli terazide.
'Bir yerden baslaman gerekiyordu' diyen ic sesime kalbim onay verirken, bir yanim var ki... korkularindan arinamiyor tümüyle. 'Olmaz ki bu is' diye tedirgin, 'Güvenilir mi ki' diye endiseli.
Oysa sürpriziyle karsilastigimda... ortada neler döndügünü kavradigimda hissettigim saskinlik ve cosku öylesine barizdi ki. Simdi hissettigim karmasaya yer olmamali zerresine bile. Böylece yeniden yol veriyorum sevincime ve ileride neler olacagina dair heyecanimi dizginlemeyi birakiyorum.
Yatak ucunda otururken, bir an da kendimi sirt üstü birakiyorum. Ciplak ayaklarim yere degerken, ben genis sayilabilecek yatakta kollarimi iki yana acmis, mutluluk icinde uzaniyorum.
...............
(Devran)
Merak edip de baktigim odada Duru'mu önce düsünceler arasinda kararsiz... ardindan kararini vermis sekilde rahatlarken bulmayi belki bekliyor, belki de beklemiyordum. Bilmiyorum. Ama öyle görünüyor ki, bu geceki keyfimize gölge düsürecek her seyden kaciniyoruz, aklimiza düsen olumsuz her düsünceyi uzaklastiriyoruz ikimiz de. Ve bundan mutluyum elbette. Günlerdir Duru'ya söyledigim sözlerde ne kadar kararli oldugumu nasil anlatirim diye bulmaya calisirken, ters gelen ev düzenini degistirmek... en basit ilk adim gibi geldi bana.
Basit dedigim bu adimin bile aslinda Duru'ya artik büyük beklentilerimin olacagini, hatta oldugunu göstermesini istedigimi de inkar edecek degilim simdi tabii.
Onun yataga kendini sirt üstü atip da, gülümsedigini görünce yaslandigim kapi arasindan ortaya cikmayi düsünsem de önce... nedense yalniz kalmaya ihtiyaci oldugunu hissediyorum birden. Geldigim gibi sessizce arkami dönüp, uzaklasiyorum.
...............
(Duru)
Burnuma gelen kokularla kendimi toparlamam gerektigini animsiyorum sonunda. Daldigim düsüncelerden, kurdugum hayallerden uyanip, meraka düsüyorum. Ne yapiyor Devran?
Odadan cikip, adimlarimi mutfaga dogru yönlendiriyorum. Tam iceri girecekken, az kalsin carpisiyoruz Devran ile. "Pardon" deyip, cekileceegim sirada uzanip beni kollarina aliyor.
-"Seni cagirmaya geliyordum bende. Acikmadin mi?" diye soruyor.
Kapi arasinda... bedenini bedenime bastirirken her an biraz daha... bana acikip, acikmadigimi sormasi aklima neler neler getiriyor bir bilse... böyle bir soru sormazdi!
Ne cevap verecegimi bocaliyorum ve bakislarim kontrolüm disinda az bir mesafe ötemde olan dudaklari ile görünen boynu arasinda gidip geliyor. Gözlerimi yumuyorum. Tedirgin oluyorum cünkü. Neden böyle hissediyorum birden bire? diye düsünüyorum üstelik. Dünden, ya da daha öncesinden ne farki var ki bu anin anlayamiyorum. Ellerimi gögüslerine bastirip, uzaklastiriyorum kendimi ondan. Bir seylerin ters gittigini anliyor olacakki, "Iyi misin?" diye soruyor.
