Όταν διαβάζω ένα βιβλίο ή βλέπω μια σειρά ή ταινία πάντα ξεχωρίζω τους αδικημένους χαρακτήρες.
Είναι οι αγαπημένοι μου.
Ίσως γιατί και εγώ κατά βάθος πιστεύω πως θα έχω άδοξο τέλος.
Ίσως γιατί και εγώ νιώθω αδικημένη.
Όπως ο Γρηγόρης.
Ο Γρηγόρης έμεινε μόνος ακόμα και αν δεν είπε ψέματα ποτέ. Ακόμα και αν πληγώθηκε βαθιά και προσπάθησε να το ξεπεράσει.
Την φοβάμαι την αδικία.
Γιατί και εγώ αδικώ πολύ συχνά νομίζω.
Φοβάμαι ότι ο συγγραφέας της δικής μου ιστορίας θα με αδικήσει όπως αδικώ εγώ τους άλλους. Όπως αδικώ εγώ τους χαρακτήρες μου στις δικές μου ιστορίες.
Όπως αδικώ εγώ τον εαυτό μου.
Θα με αδικήσει με ένα τέλος που δεν θα έρθει ποτέ γιατί ποτέ δεν θα ξεκινήσει κάτι.
Μερικές φορές νομίζω πως δεν ζω.
Φοβάμαι να είμαι η πρωταγωνίστρια.
Οπότε συμβιβάζομαι.
Όπως έμαθα από παιδί να κάνω.
Συμβιβάζομαι με την θέση του κομπάρσου, αυτού που παρατηρεί τους ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς, που δεν αρπάζει την ευκαιρία και περιμένει να του κάτσει η στιγμή.
Συμβιβάζομαι με την κοπέλα που τυχαία περνάει πίσω από το ζευγάρι της ιστορίας στην σκηνή 17 όταν δίνουν το πρώτο τους φιλί.
Συμβιβάζομαι με την μετριότητα γιατί δεν έχει σημασία. Γιατί ίσως φοβάμαι. Γιατί δεν ξέρω τι νιώθω, κυρίως τώρα που είναι τόσο λίγο.
Δεν ξέρω, νομίζω πως έχουν κάτι οι αδικημένοι χαρακτήρες.
Κάτι το ρομαντικό.
Έχουμε ξεχάσει τελείως τι πραγματικά είναι ρομαντικό.
Ξεχνάμε ότι ρομαντικό είναι να παλεύεις για το καλύτερο ακόμα και αν ξέρεις πως είναι σχεδόν αδύνατο.
Ξεχνάμε πως ρομαντικό είναι να τα δίνεις όλα, να προσπαθείς.
Ίσως δεν είμαι η κατάλληλη να μιλήσει για τον ρομαντισμό, μα αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως, είτε έχει να κάνει με την ερωτική αγάπη είτε όχι, αξίζει τον κόπο.
Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα όλα αυτά, εξάλλου μάλλον θα τα σβήσω και θα τα ξαναγράψω και θα τα ξανασβησω σε λίγο καιρό.
Και βρίσκομαι λοιπόν στην σκηνή 17 όπου το μόνο πράγμα που απαιτεί απο μένα ο σκηνοθέτης είναι να περνω πίσω από το ζευγάρι μαζί με τους άλλους κομπάρσους και να μην κοιτώ τον φακό, απλά να περνάω τον δρόμο.
Και θα μου πεις πως δεν είναι κάτι δύσκολο, άρα που είναι το πρόβλημα και θα σου πω ναι, δεν είναι δύσκολο, όμως αυτό είναι το απογοητευτικό.
Είμαι παγιδευμένη στην σκηνή 17 ως κομπάρσος στην ίδια μου την ταινία.
