Με ρώτησες τι χρώμα έχει η μοναξιά.
Το χρώμα του δέρματος μου, σου απάντησα.
Το χρώμα των ματιών μου όταν κλαίω.
Το χρώμα των μαλλιών μου όταν τα βάφω εκείνο το ψυχρό ξανθό, μελαχρινό, καστανό, κόκκινο.
Αυτό είναι το χρώμα της μοναξιάς.
Το χρώμα που έχει ο ουρανός όταν φεύγεις.
Το χρώμα των δακρύων μου.
Το χρώμα του παγερού βλέμματος σου.
Κι όμως.
Αυτά τα παγερά ματιά τα λάτρεψα σαν τίποτα άλλο.
Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος.
Ένα λάθος που δεν μετάνιωσα και ουτε θα μετανιώσω.
Δεν είμαι από αυτούς που μετανιώνουν.
Παραείμαι εγωίστρια για κάτι τέτοιο.
Δεν παραδέχομαι τα λάθη μου.
Και πόσο μάλλον τα λάθη του έρωτα.
Αλλά και πάλι, πόση ευθύνη μπορώ να ρίξω στον εαυτό μου;
Με ρώτησες τι χρώμα έχει η μοναξιά.
Σου είπα πως ίσως είναι μπλε.
Το χρώμα μου.
