𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝟎𝟓 | 𝐒𝐩𝐢𝐥𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐡𝐞 𝐁𝐞𝐚𝐧𝐬

• V A L E R I E •

Met grote ogen staar ik Cameron aan en probeer te verwerken wat hij me zojuist heeft verteld. 'J-je biologische vader?'

'Liam Scott, minister president van Groot-Brittannië.' Hij spuugt de woorden gewoon uit.

Dit is de eerste keer sinds ik hier binnen ben komen lopen dat ik weer wat pit en leven in hem zie. Maar of dat ten goede is...

'Oké, als ik dit wil gaan snappen, dan heb ik eerst koffie nodig.' Ik laat mijn blik over hem heen glijden. 'En jij bent hoognodig toe aan een knipbeurt en die baard is ook vreselijk.'

Zijn mondhoeken kruipen iets omhoog. 'Ik heb je eerlijkheid gemist.'

'Dus je hebt eindelijk door dat ik geen illusie ben?'

'Geen idee,' zegt hij schouderophalend. 'Het voelt alsof ik hier zelf niet helemaal ben, maar jij bent nog altijd niet verdwenen dus tot die tijd moet ik er maar vanuit gaan dat dit echt is.'

O, Cam... wat heb je jezelf toch aangedaan?

Hij duwt zichzelf omhoog van de grond en komt een tikkeltje wankel in de benen. 'Als ik me nou eens ga scheren, kan jij dan koffie voor ons zetten?'

Ik sta ook op. 'Weet je zeker dat ik je alleen kan laten met een scheermes?'

'Wat? Denk je dat ik mezelf iets ga aandoen?'

'Van wat ik hier gisteren heb aangetroffen en de verhalen die ik van je familie heb gehoord, leek je nog maar weinig zin in het leven te hebben.'

Cameron wendt zijn blik af, dus lijken mijn vermoedens daarover te kloppen. Dat maakt me verdrietiger dan wat dan ook.

Ik probeer tevergeefs de brok in mijn keel weg te slikken. 'Ik zie je zo beneden.'

Ik loop langs hem heen, maar Cameron houdt me tegen door mijn hand vast te pakken. De tintelingen die door mijn lichaam gaan bij zijn aanraking, probeer ik verwoed te negeren.

'Wacht...' zegt hij zacht en ik draai me half naar hem toe. 'Het staat je goed.'

'Wat?' vraag ik verward.

Zijn blik dwaalt over me heen, alsof hij me nu pas écht ziet. 'Je blonde haar en dat het wat korter is.'

Ah, juist. Ik was even vergeten dat ik mijn lange zwarte haar een metamorfose had gegeven. Dat alles had natuurlijk te maken met dat ik op de vlucht ben voor Julian. Daar hoort de standaard naamsverandering én nieuwe haarstijl bij.

Er kruipt een blos op mijn wangen door zijn compliment. 'Ik wilde eens wat anders.'

'Je ziet er mooi uit.' Zodra hij die woorden heeft uitgesproken, lijkt hij zich te beseffen dat dingen tussen ons nu anders zijn dan hoe ze een paar maanden geleden waren.

Cameron laat mijn hand los en richt zijn blik op de grond. Ik voel de ongemakkelijkheid tussen ons broedden en schraap mijn keel.

'Ik, eh, ga koffie maken,' stamel ik en vlucht dan snel de kamer uit.

Pas als ik de trap afloop kan ik weer normaal ademen. Ondanks dat Cameron mijn hart heeft gebroken, heeft hij nog altijd een sterke invloed op me. Simpele complimentjes zoals dat snijden dwars door me heen en laten me wensen dat alles weer was zoals voorheen.

Ik begeef me naar de keuken en probeer mezelf weer te aarden door koffie én ontbijt te maken met de weinige spullen die er te vinden zijn.

Na een minuut of tien komt Cameron de keuken binnenlopen. Zijn baard is eraf en hij heeft zijn joggingsbroek en T-shirt verwisselt voor een donkere spijkerbroek en dunne zwarte trui.