𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝟎𝟒 | 𝐓𝐚𝐤𝐢𝐧𝐠 𝐂𝐨𝐧𝐭𝐫𝐨𝐥

• V A L E R I E •

Nog voor de zon goed en wel op is, ben ik al wakker. Al kan ik het half wegdommelen niet echt slaap noemen.

Cameron heeft meer geluk en is nog altijd in diepe slaap, dus besluit ik om de schade beneden op te nemen nu ik fatsoenlijk zicht heb bij het daglicht.

Stilletjes verlaat ik de slaapkamer in de hoop Cameron niet te wekken en loop dan naar beneden terwijl ik mijn haar vastmaak in een paardenstaart.

Wat ik beneden aantref is waar ik al een beetje voor vreesde. Zowel in de woonkamer als in de keuken tref ik een zwijnenstal aan. Lege bierflessen liggen op de grond verspreid en zo goed als lege whisky flessen staan op het aanrecht en op de salon tafel in de woonkamer.

Dit is echt niet normaal. Hoeveel heeft hij in godsnaam gedronken?

Met mijn handen in mijn zij sta ik even alles in me op te nemen. Het is duidelijk dat Cameron zich in een zeer diep dal bevindt en ik vraag me af of het überhaupt mogelijk is om hem er ooit nog uit te krijgen.

De eerste stap is om dit huis weer leefbaar te maken, dus dat is wat ik ga doen.

Uit de voorraadkast in de keuken pak ik een rol met vuilniszakken. Die neem ik mee naar de woonkamer en begin met het opruimen van alle etensresten en verpakkingen, zoals pizzadozen.

Hij eet tenminste nog, dus dat is iets. Al kan je dat niet echt aan hem afzien, met de hoeveelheid kilo's die hij is afgevallen.

Bijna anderhalf uur later heb ik de woonkamer grotendeels ontruimt van alle troep, net als de keuken. Ik zet net de vierde vuilniszak buiten de deur—het is echt belachelijk hoeveel rotzooi er ligt—, als er een busje de oprit oprijdt.

Met de rug van mijn hand veeg ik het zweet van mijn voorhoofd en knijp mijn ogen samen om het logo op het busje te ontwarren. Zo te zien is het van een schoonmaakbedrijf. Dat zal degene moeten zijn die Spencer zou regelen.

Ik begroet het team van schoonmakers en leidt ze naar binnen, terwijl ik ondertussen aangeef wat er allemaal — zeer grondig — schoongemaakt moet worden.

Ik schaam me er gewoon voor wat voor puinhoop het binnen is en druk het schoonmaak team dan ook op het hart dat ze royaal voor hun diensten betaald zullen worden.

Dat is wat Spencer gisteren tegen me zei, dus ik neem aan dat hij de rekening op zich neemt.

Het team van zes man sterk lijkt niet echt onder de indruk te zijn van wat ze vinden, of hoe groot de oppervlakte is dat schoongemaakt moet worden. Ze zullen vast dagelijks in landhuizen als dit komen, gok ik.

Ze splitsen zich op — de ene helft, bestaande uit een man en twee vrouwen, gaan aan de slag op de beneden verdieping, en de andere drie mannen nemen de bovenverdieping voor hun rekening.

Als ik aangeef dat ik wel mee kan helpen, zijn ze maar al te snel om mijn aanbod af te wijzen.

Ik besef me dat ik ze waarschijnlijk toch enkel in de weg zou lopen aangezien zij werken als een geoliede machine, dus trek ik me terug naar de keuken om daar koffie voor iedereen klaar te maken.

Ik rommel net wat door de koelkast, die nagenoeg leeg is, als ik commotie vanaf boven hoor komen.

O, shit.

Ik stuif de trap op, waar ik twee treden tegelijk neem en bijna kom te pleuren, en haast me naar de slaapkamer waar de commotie vandaan komt.

De bulderende stem van Cameron drijft me al tegemoet. 'Wat de fuck! Wie zijn jullie en wat doen jullie in mijn huis?!'