𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝟎𝟖 | 𝐅𝐥𝐨𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐋𝐢𝐠𝐡𝐭𝐬

• C A M E R O N •

Van de keuze om Valerie naar het light festival te laten gaan, begin ik een beetje spijt te krijgen als ik zie hoe druk het is.

Elke vezel in mijn lichaam staat op scherp als we de open vlakte oplopen en ik ben klaar om in te grijpen als iemand ook maar te dicht bij Valerie in de buurt komt.

Branson, die voor ons uitloopt, kijkt net zo wakend om zich heen als we onze weg naar mijn familie maken die hier ergens zou moeten rondlopen.

Valerie loopt dicht naast me en lijkt zich ook niet echt op haar gemak te voelen tussen een grote menigte als dit.

Ik sla mijn arm om haar schouder en trek haar nog wat dichter tegen mijn zij. Valerie maakt een verrast geluidje en kijkt vanonder mijn arm naar me op.

Met een grijns kijk ik op haar neer. 'Je loopt veel te ver van mij vandaan. Je weet dat ik je altijd dicht bij me wil hebben.'

'Tss,' zegt ze afkeurend en geeft een zachte klap op mijn borst.

Toch kan ze het niet helpen dat haar mondhoeken wat omhoog kruipen. Nu is haar aandacht voor even af van de angst die ze voelt en dat was precies mijn intentie.

Met z'n drieën lopen verder tot we een bekend groepje mensen spotten die al bezig zijn met de wens ballonnen die straks massaal de lucht in zullen gaan.

Charlotte ziet ons als eerste naderen en slaakt een enthousiaste gil voordat ze op ons af komt rennen. Voor een kort moment denk ik dat ze blij is dat ik er ben — haar broer —, aangezien het nog niet zeker was dat ik het zou redden met de vergadering die ik kort hiervoor nog had.

Maar niks is minder waar.

Valerie maakt zich van me los en stuift naar haar beste vriendin toe. De twee vallen elkaar in de armen alsof ze elkaar eeuwen niet hebben gezien.

'Je bent er!' jubelt Charlotte terwijl ze Valerie nog altijd stevig vasthoudt.

'Is dit overdreven gedoe echt nodig?' zeg ik als Branson en ik bij hen staan. 'Jullie hebben elkaar gisteren nog gezien.'

Charlotte kijkt me vernietigend aan over Valerie's schouder. 'Jij hebt haar gekaapt sinds ze terug is in Atlanta en wij kunnen niet eens samenwonen, dus laat ons lekker.'

Met die snauwerige opmerking moet ik het doen. Met hun armen in elkaar gehaakt lopen Charlotte en Valerie naar mijn andere familieleden. Ik schud mijn hoofd en volg ze dan met Branson.

Tien minuten later wordt er door de organisatoren geroepen dat het moment is aangebroken om de wens ballonnen op te laten.

Tevreden kijk ik toe hoe Valerie met een stralende glimlach samen met mijn zusjes en moeder de wens ballonnen gereed maakt om op te laten.

Met zo'n glimlach laat ze me dingen voelen die ik voorheen nog nooit voor iemand heb gevoeld en als het kon zou ik bergen verzetten om die elke dag op haar gezicht te zien.

Voor nu moet ik het doen met de kleine momentjes die haar, ondanks alle ellende en stress waar ze midden in zit, toch nog blijdschap lijken brengen.

Ik neem mezelf voor ons zoveel mogelijk van deze momenten te creëren, zodat Valerie altijd een reden heeft om te glimlachen. Zelfs al is het maar voor even.