The Reason Of My Smile [ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇᴅ]

Κεφάλαιο 7

Σήμερα βγαίνω από το νοσοκομείο και είμαι τόσο ευτυχισμένη που νιώθω τα πόδια μου.

Πήγα σπίτι και μου είχε λείψει τόσο πολύ. Ήρθε και ο Δημήτρης μαζί μας στο σπίτι και έκατσε στο σπίτι να μου κάνει παρέα.

-Νιωθω άβολα!
-Ο "κοινωνικός Δημήτρης" νιώθει άβολα? Αυτό και εάν με ξαφνιάζει.
-Ελα ρε Στεφ...είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σπίτι σου.
-Δεν πειράζει μωρέ. Μην ανησυχείς γιατί ούτως ή άλλως η μαμά μου σε ξέρει.

Πήγαμε πάνω στο δωμάτιο μου και πήραμε τα μαθήματα από τους συμμαθητές μας γιατί και οι δυο μας λείπαμε τόσες μέρες.

Μετά από λίγο ο Δημήτρης κουράστηκε και πήγε και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου το οποίο ήταν δίπλα στο γραφείο μου.

-Στεφ να σε ρωτήσω κάτι?
-Ελα τεμπέλη πες μου.
-Ποτε είναι τα γενέθλιά σου?
-Χαχα νόμιζα μήπως ήταν κάτι σοβαρό.
-Γιατι δεν είναι?- και μου ρίχνει ένα βλέμμα με ύφος "τι εννοείς".
-Καλα καλά στις 26 Δεκεμβρίου.
-Μα καλά αυτό είναι σε 10 μέρες και δεν μου το είχες πει?
-Ελα ρε σιγά. Δεν είναι τόσο σημαντικό για να στο πω δέκα μέρες πριν.
-Ναι ναι αλλά εγώ δεν θα σου έφερνα δώρο γιατί δεν θα το ήξερα.
-Δεν θέλω δώρο.
-Ναι καλά καλά ότι πεις...τι λες μωρη θα σου φέρω ένα δώρο και αυτό είναι αυτονόητο.
-Τι να σου κάνω εσένα παιδί μου. Κάνε ότι θες...

Εγώ καθόμουν ακόμα στο γραφείο μου και ο Δημήτρης παίρνει το μαξιλάρι και μου το πετάει.

-Τωρα θα δεις Δημητρακο...

Πηγαίνω εκεί και αρχίζω να τον βαράω και να τον γαργαλαω.

-Σταματα το... Στεφ σταματά δεν μπορώ άλλο.

Πέθανε στα γέλια το καημένο και το άφησα μετά και εκατσα δίπλα του.

-Ευχαριστω... ευχαριστώ για τα πάντα. Πάντα ήσουνα δίπλα μου από τοτε που γνωριστήκαμε.

Σηκώθηκε και έκατσε εκεί που καθόμουν εγώ και με πιάνει από τους ώμους.

-Χαρα μου, που ήμουν δίπλα σου και πάντα θα είμαι. Είσαι η καλύτερη μου φίλη και ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει.

Και του έδωσα μια αγκαλιά εκείνη την στιγμή.

*Μπιπ μπιπ*

Βγαίνω από την αγκαλιά του γιατί άρχιζε να χτυπάει το κινητό. Ήταν η Χριστίνα.

-Ελα Χρι μου... Τι κάνεις?
-Καλα είμαι Στεφ εσύ πως είσαι... πηγές σπίτι?
-Ναι ναι εδώ είμαι με τον Δημήτρη.
-Γεια Χριστίνα.
-Σιγα παιδί μου. Με ξεκουφανες.
-Τι λένε τα πιτσουνακια μου και όλη η παρέα να πάμε στο πάρτι που γίνεται? Να γιορτάσουμε που είσαι καλά και που ξέρεις... μήπως γίνει και τίποτα άλλο..εχχεμ εχχεμ
-ΧΡΙΣΤΙΝΑΑΑ...
-Πλακα κάνω ηλίθια. Λοιπόν τι λες?
-Ειμαι μέσα. Μάλλον είμαστε μέσα.
-Ωραια...τελειαααα . Στις 8 να έχετε έρθει.