Kalabalığın içinde yalnız kalan bir insan gördüm son zamanlarda. Onu sürekli düşünüyorum ve onu mutsuz görmeye dayanamıyorum. Adına aşk diyorlarmış. Biliyorum yalnız değilim. Benim gibisin sende. Kırılmış, güvenini kaybetmiş, sessizliğini korkaklık sanan insanlara karşı bitmiş haldesin.
Bazen aldığın nefes bile zehir geliyordur sana. Sen bu zehri toprağa karıştığında atacağını zannedersin. Tek çözüm yolu budur. Bu tek çıkış yolu gibi gelir sana ama üzülerek söylemek zorundayım. Yanlış yoldasın, belki bu yol sana güzel gelebilir ama manzarası güzel değil bilmiş ol. Sen yeter ki hayata karış, ben toprağa karışırım.
İlk defa birine böyle hislerle geliyorum. Ne hissediyorum bilmiyorum. Tek bildiğim bu acı her acıdan daha üstün bir zehri varmış. Bunu yeni fark ediyorum. Ve bu acının panzehiri, zehiri sana veren kişinin elinde olması, daha da acı veriyor.
Ona kızamıyorum. Çünkü haklı. Birini seviyor. Canından çok seviyor. Ona kendinden fazla güveniyor. Onunla hayata tutunmayı öğreniyor. Ve benim yara bandı görevi görmemi istemiyor. Ona aşık olmakta pişman değilim. O benim gibi. Yaralı, yorgun ama savaşıyor. En büyük savaşı kendisiyle veriyor. Ben bunları yazarken o kazandığı üniversitenin yurdunda onu düşünüyor. Ben ise onu. Kısa bir döngü işte. Bu kadar.
O ailesi tarafından dışlanan bir çocuk. Tek bir kişinin onu sevmesini istiyor ama o kişi onu sevmiyor. Doğanın kanunu mu bilmiyorum ama insanlar bu güzel duyguları yanlış kişilere aşık olmakla tadıyor. Ben bu döngüye ayak uyduranlardanım. Bir şey yapacak kadar gücüm kalmadı artık.
Bu gece yıldızlara yakıyorum içeceğim sigaraları. Seni sessizce seviyorum. Ben beni sende buluyorum, sen seni onda. Kısaca bizi özetleyecek olursak ben bizi böyle özetliyorum. Umarım diyorum, bir gün dermanı bende olan bir derdin olur Ukde'
YOU ARE READING
ukde (texting)
Teen Fiction@user86215: keşke sana daha erken gelseydim(gönderilmedi) @user86215: ailelerimizin açtığı yaraları başkalarıyla sarmaya çalışmazdık(gönderilmedi)
