Σταγόνες Αγάπης

Κεφάλαιο 40

Μια απαλή μελωδία ταξιδεύει μέσα από τη θολούρα του ύπνου μου. Ακολουθεί ένα βαθύ γρύλισμα και επισφραγίζεται από μια νυσταγμένη κατάρα.

Εγώ, ως απάντηση, σκύβω λίγο περισσότερο στη μεταξένια, απαλή θάλασσα στην οποία βρίσκομαι τυλιγμένη- ωστόσο, δεν καταφέρνω να βυθιστώ για άλλη μια φορά στην αναισθησία. Αντιθέτως, το μυαλό μου φαίνεται να επιπλέει λίγο πιο ψηλά στην επιφάνεια με κάθε μου κίνηση.

Κάτι κουνιέται στο πλάι μου, και ένα κλαψούρισμα μου ξεφεύγει καθώς η άνετη φωλιά στην οποία βρισκόμουν καταστρέφεται από το κρύο που αρχίζει να σέρνεται στην πλάτη μου, και προσπαθώ απεγνωσμένα να επιστρέψω στην κατάσταση άνεσης χωρίς επιτυχία. Χωρίς καν να μπορώ να κάνω κάτι για να εμποδίσω τη συνείδηση να καταλάβει τον εγκέφαλό μου.

Στη συνέχεια, η μελωδία σβήνει και η δραστηριότητα δίπλα μου επιστρέφει. Αυτή τη φορά, είναι πιο ορμητική από ό,τι πριν. ΠΙο σταθερή. Πιο σίγουρη...

Μέχρι εκείνη τη στιγμή έχω πλήρη επίγνωση του εαυτού μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είμαι σε θέση να διακρίνω ότι αυτό που τυλίγεται γύρω από τη μέση μου και με τραβάει προς τα πίσω, είναι ένα ζεστό, δυνατό χέρι.

Η πλάτη μου συγκρούεται με κάτι ζεστό, σταθερό και μαλακό ταυτόχρονα. Εκείνη τη στιγμή μου ξεφεύγει άλλος ένας κλαψιάρικος ήχος, αλλά η μόνη απάντηση που έχω στη διαμαρτυρία μου είναι ένα βαθύ, βραχνό γρύλισμα που διαπερνά το σώμα μου.

Μετατοπίζομαι πάλι άβολα, έτσι ώστε να καταλήξω να προσαρμόζομαι στην επιφάνεια πίσω μου, και καθώς το κάνω, το χέρι που με περιβάλλει γλιστράει από τη μέση μου. Τότε ένα μεγάλο χέρι αγκυρώνεται στο γοφό μου για να με σταματήσει από το να κινηθώ περαιτέρω.

Ένας άλλος κλαψιάρικος ήχος βγαίνει από τα χείλη μου, και σε απάντηση, τα δάχτυλα που έχουν αγκιστρωθεί στο δέρμα μου σφίγγουν πιο δυνατά από πριν.

«Μην παίζεις με την τύχη σου, Μέγιερ», η βραχνή, βαθιά, γνώριμη φωνή που αντηχεί στα αυτιά μου κάνει την καρδιά μου να σφίγγεται βίαια.

Ξέρω, πολύ πριν ανοίξω τα μάτια μου, ποιος είναι. Ξέρω, από τη στιγμή που νιώθω την ανάσα του να χτυπάει το αυτί μου, ότι είναι αυτός...

Είμαι ξύπνια τώρα. Πολύ ξύπνια.

Τα βλέφαρά μου είναι βαριά και κουρασμένα, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να κοιτάζω το σκοτάδι του δωματίου στο οποίο βρίσκομαι και τα κομμάτια αρχίζουν σιγά σιγά να ενώνονται.