Bir an için senin yerinde olmak isterdim. Biri var, yıllardır seviyor seni, bir gözü hep üstünde. Tedirgin edici mi? Keşke sevebileceğin biri olabilseydim. O zaman beni görmezden gelmene gerek kalmazdı. Keşke en azından görmezden gelmeyeceğin biri o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Olmayacak bir hayale kaptırdım kendimi."
---
Tüm gece tavanı izleyip durmuştum. Bir türlü uyumamıştım. İçimde beni huzursuz eden şeyler vardı. Her şey için tedirgindim, özellikle Johnny için. Neden böyle hissediyordum bilmiyorum ama bir şeyler oluyordu. Benim bilmediğim ve Johnny'nin canını sıkan bir şey vardı.
Sıkıntıyla yattığım yerden kalktım ve Johnny'nin uyanmış olmasını umarak odadan çıktım ve yan odaya doğru adımlar attım. Beklemeden kapıya bir kaç kez küçük dokunuşlarla vurdum. Saniyeler sonra açılmıştı.
"Günaydın Tomris." Suratına zoraki bir gülümseme yerleştirip bana baktı. İyi görünmediği gözlerinden kolaylıkla anlaşılıyordu.
"Günaydın" Eliyle içeri gelmem için işaret etmişti. Küçük adımlarla odaya girdim. Bu sefer içerde oturmak yerine, terasa çıktım ve temiz havayı iyice içime çektim. Johnny'nin adım seslerini duyunca arkama döndüm ve ona baktım.
"Hiç iyi görünmüyorsun John." Terastaki koltukların birine oturdu ve burukça gülümsedi durdu. Sözlerim cevapsız kalırken, tekrar konuştum.
"Neyin var?" Derin bir nefes verdiğini duydum. Ona öylece bakarken, gözlerini gözlerime çevirdi.
"Bir şeyim yok Tomris, gayet iyim." Ayakta durmayı kesip karşısına oturdum.
"Yalan konuşmayı bile beceremiyorsun." Dedim.
"Yalan konuştuğumu nereden çıkarıyorsun?" Sorusuyla tekrar gözlerime baktı.
"Bir yerden çıkarmadım. İyi olmadığın fazlasıyla belli oluyor. Yani bunu fark etmemem için kör olmam gerekirdi." Ne kadar iyim dese de iyi olmadığını hissediyordum. Cevap vereceği sıra telefonu çaldı ve ekrandaki yazıyı görünce kaşları çatıldı. Aramayı reddedip, telefonu kapadı. Dakikalar geçmeden telefon tekrar çaldı. Johnny bu sefer telefonu anında açıp kulağına götürdü. Ardından oturduğu yerden kalktı ve konuşarak içeri gitti.
"Beni aramayı kes artık!" Duyduğum sözler tek bunlardı. Arayan kişinin kim olduğunu tekrar düşünmeye başladığımda, zihnim yine Amber olacağını söylemişti. Aslında tahminim doğruydu, çünkü Johnny'i böylesine üzecek, onu rahatsız edecek kişi tek o kadındı.
Johnny tekrar terasa geldiğinde, eski yerine oturdu ve sessizliğine bürünüp bir sigara yaktı. Fazlasıyla sinirli ve üzgün görünüyordu. Onu böyle görmek, beni içten içe tekrar mahvetmişti.
"Bir şey soracağım John." Dudaklarının arasında ki sigarayı aldı ve cevap verdi.
"Sor bakalım." Soracağım sorudan pek emin olamasamda sormaya karar vermiştim.
