Our Secret [VMIN]

"ბოლო"

რამდენიმე დღის შემდეგ, Თეჰიონი სასწრაფოდ გადაიყვანეს საავადმყოფოში. მისი დრო საბოლოოდ ამოიწურა, რადგან მისი სხეული დანებდა.

"მას ოპერაცია უნდა გავუკეთოთ." ეუბნება ექიმი ძალიან შეშფოთებულ ჯიმინს.

ჯიმინმა თავი დაუქნია, შეშინებული იყო. თაე დაბრუნდება? არა, Თე ძლიერია, მას შეუძლია მისგან გამოჯანმრთელება. მაგრამ ექიმმა თქვა, რომ ეს ძალიან სარისკოა, მაგრამ Თე უნდა დაბრუნდეს, არა? ასე რომ, ჩვენ შეგვიძლია ერთად ვიცხოვროთ ბედნიერად'.

__

ჯიმინი წინა ოფისში იჯდა მოთმინებით ელოდებოდა თეჰიონს. ოპერაციის დასრულების შემდეგ ექიმმა ნება დართო, ცოტა ხნით ენახა თეჰიონი.

"ის ამას ვერ გაუძლებს. გაუარესდა და ვშიშობ, რომ მის გადასარჩენად ბევრს ვერ გავაკეთებთ. შეგიძლიათ წახვიდეთ და დაემშვიდობოთ." ჩუმად უთხრა ექიმმა ჯიმინს.

ჯიმინი პირდაპირ Თეჰიონის ოთახში გაიქცა.

ჯიმინისთვის Თეჰიონის საწოლში დანახვა, მომაკვდავი, რთული იყო.

"ჯიმინ აჰ!" თეჰიონს ნაცნობი სახის დანახვა გაუხარდა.

"თეჰიონ!" ჯიმინი ტიროდა. საწოლისკენ გაიქცა და ისე ოდნავ ჩაეხუტა Თეს. ფრᲗხილად არ შეეხოთ მის ჭრილობებს.

თეჰიონი ჯიმინს თმაზე მოეფერა, როცა ის ტიროდა.

"არაუშავს ჯიმინ. აღარ მინდა ტანჯვა. ჩემმა სხეულმა ბრძოლა წააგო." თქვა თეჰიონმა და ცრემლები ჩამოუგორდა ორივეს სახეზე.

ჯიმინი დაიხარა და თეჰიონს აკოცა. ეს იქნება მათი ბოლო კოცნა. "მიყვარხარ თეჰიონ."

-მეც მიყვარხარ ჯიმინ.

მათ ბოლო ჩახუტება გაუზიარეს ერთმანეთს, როცა ჯიმინმა გაიგო ხმა, რომელიც კანკალს აწვა.

მისი ცრემლები ჩანჩქერივით იყო. Თეს ხელი ეჭირა და მის კალთაზე ატირდა.

"ᲗეᲗე.."
"დასასრული"
__
არ მინდოდა ესეᲗი გამომსვლოდა მაგრამ გამოვიდა!
•
ამის წერის დროს ცრემლები წამომივიდა🥲
•
იმედია მოგეწონაᲗ💜💜
[212 words]