With You | Yoonkook

Gitmeyeceğime söz veriyorum.

Ben cidden Jungkook'tan hoşlanıyordum. Ondan çok hoşlanıyordum.

Bu farkındalık beni mahvederken hızlıca Hoseok'a dönüp bu konuyu Jungkook'un yanında açmamasını söylemiştim ve her şey o kadar hızlıydı ki şu an hiçbir şeyin tam anlamıyla içinde değildim.

"Selam."

Jungkook gelip selam verdiğinde aptal gibi ona bakıyordum.

Ben Jungkook'tan hoşlanıyordum.

Ben bir şey demeyince Hoseok ona karşılık verdi.

"Selam, Jungkook. Nasılsın?"

Jungkook biraz şaşkın bir biçimde Hoseok'a dönüp cevap verdiğinde ben de kendime gelmek için çabaladım.

"İyiyim, hyung, sen nasılsın?"

Göz ucuyla bana bakıyordu bir yandan. Ben de gözlerimi kaçırıyordum.

"İyiyiz biz de. Değil mi Yoongi?"

"Ha? Şey, evet, evet iyiyiz."

Jungkook kaşlarını çattığında kendime gerçekten küfür falan etmek istiyordum.

"Bir sorun mu var?"

Aceleyle cevap verdim.

"Ne? Hayır canım, ne olacak ki?"

Gülümsedim ama nasıl gülümsedim ben de bilmiyorum. Jungkook öyle bir baktı ki kesinlikle hiçbir işi beceremediğimi buradan anlamıştım. Hoseok'a yardım etsin bana diye baktım, çünkü ben tamamen batırıyordum.

"Aynen bir şey yok ya. O şu an bir farkındalık yaşıyor, o yüzden böyle, sen merak etme."

Hoseok'un söyledikleriyle gözlerimi kocaman açıp ona döndüm. Yardım istemiştim, yardım. Beni zor durumda bırakmasını değil.

"Ne farkındalığı?"

"Ha şey ya-"

Atıldım yine hemen.

"Bir şey yok, Hoseok saçmalıyor şu an. Biz dışarı çıkalım mı? Bana sıcak bastı burada."

Hoseok bana pis pis gülerek baktığında ben de ona öldürücü bakışlar atıyordum. Jungkook hareketlenmeyince onu kolundan tutup çekiştirmeye başladım. Gerçekten hava almam lazımdı.

"Hadi, Kookie."

Sonunda Jungkook da yürümeye başlayınca onu çekiştirmeyi bıraktım. Hızlı hızlı yürüyordum ama sonra Jungkook'u geçmeye başlayınca biraz yavaşladım. O tam yanıma geldiğinde yeniden yürümeye başladım ama bu sefer ona uyuyordum.

Dışarı çıktığımızda derin bir nefes çektim içime.

"Sen gerçekten iyi misin, hyung?"

Değilim, nasıl olabilirim?

Senden hoşlanıyorum. Senden deli gibi hoşlanıyorum ve bu çok korkutucu. Sen olduğun için değil, seni kaybedersem diye.

"İyiyim, sadece biraz hava almam gerekiyordu."

"Anladım."

Ne yapacaktım şimdi? Ne yapacaktım? O kadar korkuyorum ki. Jungkook benden hoşlanmıyor olabilirdi, başkasını seviyor olabilirdi. Her şeyi geçiyordum, o bir erkekten de hoşlanmıyor olabilirdi? Ya kızlardan hoşlanıyorsa?

Ya ben bile bir erkekten hoşlanabileceğimi şu an öğrenmiştim. Jungkook karşıma çıkmasa bunu hiç bilmeyecektim. Gerçi ben hicbir zaman karşımdaki insana cinsiyetiyle bakmamıştım ki. Ben hep insan olarak bakıyordum herkese. Bu yüzden Jungkook'tan hoşlanıyor olmam o kadar normaldi ki.

O kusursuz biriydi.

Aşık olunabilecek biri.

Ama ya o bu şekilde bakmıyorsa? Ya ben her şeyi mahvedersem? Delirecek gibi hissediyordum. Ondan uzaklaşsam -ki bunu yapamazdım- ne olacaktı? Ben onu kaybedersen diye korkarken bir de ondan nasıl uzak kalabilirdim ki?

"Jungkook, ne olursa olsun benim yanımda kalabilir misin?"

"Ne?"

"Duydun işte. Ne olursa olsun benden gitmeyeceğine söz verebilir misin?"

Bunu duymam gerek.

Senden bu sözü almam gerek.

Jungkook'un beni sevmemesine katlanabilirdim, ki bu ihtimal çok yüksekti zaten, ama benden gitmesine katlanamazdım. Sonuçta ben ondan hoşlanıyorum diye o da benden hoşlanmak zorunda değildi.

Ama onu kaybedersem, kaybolurdum.

Cevap almak için bekliyordum. Gözlerimi az önce ondan kaçırırken şimdi ise tam gözlerinin içine bakıyordum.

Bu gözler, yaşamak için çok güzel bir sebepti benim için.

"Neden sordun bilmiyorum, hyung ama evet, sana söz verebilirim."

Beklentiyle, "Yani?" Dedim.

"Yani senden gitmeyeceğime söz veriyorum."

"Ama bir şartım var."

Kaşlarımı çattım o anda. Ne gibi bir şartı olabilirdi ki? Şartı ne olursa olsun, kabul edecektim.

"Tamam, şartın nedir?"

"Sen de benden gitmeyeceğine söz vermelisin."

Ah, keşke bilseydin, Jungkook.

Senden zaten istesem de gidemeyeceğimi bilseydin, bu şartı bana sunabilir miydin?

Ona daha da yaklaştım ve beklediği cevabı ona verdim.

"Söz veriyorum, Jungkook."