Completely (IN LOVE SERIES #3)

KABANATA 32

KABANATA 32

DESERVE

Tahimik kaming dalawa. Ang malamyos na hangin, ang paghinga at ang tibok lang ng puso ko ang aking naririnig. Ang kaniyang noo ay nakapahinga sa aking noo. Mariin ang pagkapikit ko dahil sa sakit na nanonoot pa rin sa kaibuturan ng aking puso.

Akala ko ay kuntento na ako sa kung ano ang mayroon kaming dalawa. Kuntento na ako na napagmamasdan siya sa malayo. Kuntento na ako na nakikita siyang masaya at naabot ang kaniyang mga pangarap.

Akala ko lang pala ang lahat ng iyon. Ngayon na kaharap ko siya at ganito kaming dalawa, kahit masakit, gusto kong dito na lamang kaming.

Even if the things in between us is not yet clear, I want to be selfish of him. I want to huh him, hold him, kiss him and say how much I love... how much I need him in my life. I want his love... his attention... his affection... I want him alone.

Ngunit alam ko rin na hindi ko siya kayang ipagdamot. Hindi ko kayang ikulong lang siya sa pagmamahal ko. The whole world needs the Kerubin as much as I need him. The whole world wants him as much as I want him. Kung ipagdadamot ko siya at ako ang magiging dahilan kung bakit tatalikuran siya ng mundo, hindi ko yata iyon masisikmura. Hindi ko yata iyon makakaya.

I am not selfish. I would rather sink in pain and sacrifice the need to be with him than sacrifice what Ishmael has been worked hard for. At kung ang ikabubuti niya ay ang wala ako sa larawan na kasama siya, ayos lang. Basta masaya siya. Basta maayos siya.

Hindi ako nagpakalunod sa sakit sa mga nakalipas na mga taon para lang masira si Ishmael nang dahil sa akin.

"This is wrong, Ishmael. So wrong..." hindi ko kayang itago ngayon ang sakit. Mababanaag pa rin niya iyon dahil hindi pa tumitigil ang luha ko.

"You are never wrong, baby... You're the right one for me..." he whispered through our tears. "Baby, I've done enough but why does it feel that you are so far away from me? Why does it feel like I can't hold you still?"

Parang sinaksak ako nang paulit-ulit sa linya niyang iyon. Ramdam na ramdam ko ang pait at pighati roon. Ang kaniyang boses ay nabasag at mararamdaman mo ang panginginig noon dahil sa sakit.

I wonder if the pain has its end? This is the hardest part of being in love. When there is the best feeling, there is the most painful feeling too. It wouldn't called love if it is just the best. Or it isn't love if it would not be this painful.

It is always both the love and the pain.

Kung gaano nag-uumapaw ang pagpapamahal namin para sa isa't- isa, ganon din ang tindi ng sakit nito. Na kahit ang lapit lang naming dalawa... na kahit gustuhin naming maging isa at talikuran ang lahat, hindi pwede...

May mga bagay na dapat isaalang-alang... May mga bagay na dapat unahin...

"I was told to wait. I did my waiting for years... Isn't that enough? Maghihintay pa ba ulit ako? Natatatakot na ako. Paano kung sa paghihintay ko, mawala ka? Paano kung sa paghihintay ko, makahanap ka ng iba? Baby, that would be my end."

Humikbi ako. Sa una ay mahina ngunit hindi ko kinaya kaya lumakas iyon. He just asked me why did I stop schooling then we ended up saying the pain we've been keeping for too long.

Akala ko'y wala na akong iluluha dahil kaya ko nang i-kuwento ang pinagdaanan ko nang hindi nasasaktan. Pero bakit ngayon, umiyak lang si Ishmael sa harapan ko ay tumatangis na naman ako?

"I-Ishmael..."

I can't breathe properly. Siya rin ay ganoon. Why does it have to be this painful?

Hindi dapat siya nasasaktan ng ganito. He's too precious to feel this kind of pain. Kung pwede ko lang akuin ang lahat ng sakit. I would rather endure it all than see him weeping in pain because of me.