Hyung လက်ကလေးကနွေးထွေးလွန်းတယ်။
Hyung ဟန်ပန်အမူရာလေးတွေက
နူးညံ့လွန်းတယ်
Hyung ရဲ့အကြည့်လေးတွေကို တာရှည်မတင်းခံနိုင်ပေမယ့် hyung ကျွန်တော့်ကိုပဲကြည့်တာဖြစ်စေချင်သည်
Hyung ရဲ့ရှင်းသန့်ကျော့ရှင်းမှုတွေက
ကျွန်တော့်အတွက်ပဲ
ဒါ့အပြင်
Hyung နာကျင်ရသမျှ ကျွန်တော်နဲ့ဆိုင်တယ်
တစ်ပြိုင်တည်း hyung နာကျင်မှုတွေက
ကျွန်တော့်ရဲ့နာကျင်မှုတွေပါပဲ...
ကျွန်တော် hyung ကိုအဲ့လောက်ထိအသက်မက
ချစ်တာပါ
ဒါကို hyung က ကျွန်တော့်ကို
ထားသွားတယ်တဲ့
အပူအပင်တွေနဲ့ကျွန်တော့်ကို
စိတ်ကင်ဆာ သူထပ်ပေးခဲ့တယ်
အင်း ဒီနာကျင်မှာတွေက အသည်းထဲထိ
စိမ့်ပါရဲ့။ ။
ဘာတဲ့..
သူစာထဲမှာချန်ထားခဲ့တဲ့ စကားစုလေးက
"ကိုယ့်ကမင်းမကြိုဆိုတဲ့သူ"တဲ့
ဒါဘယ်လို လှည့်စားတဲ့စကားပါလိမ့်
ကြိုဆိုတာထက်ပိုတဲ့ ဆက်သွယ်မှုပါ
သူမရှိရင် အသက်ပါမရှင်နိုင်လောက်အောင်
ဖြစ်မှာမို့ သူက ကျွန်တော့်လိုအင်ပါ
လိုအင်ကိုဖြည့်မယ့်သူကိုမကြိုဆိုတဲ့
ကျွန်တော့်က လူမိုက်ဖြစ်သွားမှာဗျ...
ရီရတယ် ကျွန်တော့်က လက်လွှတ်ဖို့
ကြိုးစားခဲ့ရုံပဲ
သူကလက်တွေ့ကျကျ လက်လွှတ်သွားတာ
ကျွန်တော်မရူးဘူး
အက်ကြောင်းထပ်အောင် ဒီစကားပဲ
ထပ်ပြောရမယ်ဆို ကျွန်တော်က hyung ကို
လက်လွှတ်ဖို့ချစ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး
ပိုင်ဆိုင်ဖို့ချစ်ခဲ့တာလေ။ ။
"ပြော Park Jimin ဘယ်မှာလဲအခု"
စီနီယာ အကို Seokjin သေချာပေါက်
သိမယ်မှန်းကျွန်တော်သိသည်
ကျွန်တော့်အမေးကြောင့် စီနီယာ Seokjin
မွန်းကျပ်နေသည့်မျက်နှာထားဖြင့်
"မသိဘူး ငါဘာမှမသိဘူး ဒီတိုင်း
စာလာပေးလို့ယူထားပေးတာ
စာ စာ စာထဲမှာ ဘာရေးထားမှန်းလည်း
ငါမသိဘူး"
ကျွန်တော့်ကို လမ်းတွေပျောက်စေခဲ့ပြီ
အရူးတပိုင်းမဖြစ်ရုံတမယ်ပေါ့..
YOU ARE READING
ခြွေ🍃(chway)
Fanfictionဘယ်လောက်ပဲရုန်းရုန်း နောက်ဆုံးတော့ ဒီမေတ္တာချည်တိုင်မှာ ကျွန်တော်လာငြိမြဲပါပဲလေ။ ။
