"မင်းက ဘာနဲ့ တူလဲ သိလား Jaehyun "
"ဘာနဲ့တူလဲ "
"ခု ငါ ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တဲ့ စပျစ်သီးနဲ့
တူတယ် "
Jaehyun ကတခွိခွိရယ်ပြီး
"ကျွန်တော့်ကို ပါးစပ်ထဲ ထိ ငုံထားမတတ်
ချစ်တာ ပေါ့ Doyoungie hyungက
အဲ့လောက်တောင်ပဲလားး "
"အဟဲ သိပ်ကို စကားတတ်နေတယ်ပေါ့
ဟုတ်လား ဝူရီ Jaehyun လေးး "
စကားအသွားအလာက နည်းနည်း တမျိုး
ဖြစ်လာတာကြောင့် Jaehyunက သူ့ရဲ့
စိတ်ထဲမှာ နံပါတ်စဉ်တွေ ရေ နေပြီပဲ ဖြစ်တယ်
*တစ်*
"ငါ စပျစ်သီး သိပ်ကြိုက်တယ် ဆိုတာ
မင်း သိတယ်မလားး"
"အဟားး သိတာပေါ့ သိတာပေါ့"
*နှစ်*
"ဒါပေမယ့် ငါခု ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တဲ့
စပျစ်သီးလေးက သိပ်ကိုချဉ်နေတယ် သိလား"
"အာ ဟုတ်လားး "
"သုံး!"
"ကျွန်တော် ပြေးပြီ!"
Jaehyun က သူ့ဘေးကနေ ဝုန်းခနဲ
ထပြေးတာကြောင့် သူခနကြောင်သွားပြီးမှ
နောက်ကနေ ထပြေးလိုက်ကာ
"ရားးး မင်း ခုချက်ချင်း ပြန်လာ ခဲ့စမ်း
Jung Jaehyun! မင်းငါ့ကို
ဒီလောက်ပဲရှောင်စမ်းပါတော့ ဒဲ့ရှင်းစမ်းပါ"
"ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ပေးထား လိုက်ပါတော့ ဆို
hyung ပြေးမလိုက်နဲ့နော် hyung ပင်ပန်း
လိမ့်မယ် ကျွန်တော် သိပ်အပြေးသန်တာ သိတယ်
မလားး "
"မင်းကို ဒီည အလွတ်မပေးဘူး နော် !
ငါ့နားပြန်လာခဲ့စမ်း ငါ့ကို လေဆိပ်ကို
လာမကြိုတဲ့ အပြင် ခုဒီမှာပါ ရှောင်နေရတဲ့
အကြောင်းကို ရှင်းပြစမ်းပါ "
"hyung မောနေပြီ နော် ရပ်လိုက်ပါတော့
စိတ်လျှော့လိုက်ပါ hyungရာ လူဆိုတာ
ဒေါသ ကင်းစင် ရင် ပြုံးပျော်ရွှင်ပါတယ်"
"လုံး၀ ခွင့်မလွှတ်ဘူးနော် ဂျောင်ဂျယ်ဟွန်း
ဒါပေမယ့် ခုတော့ မင်းကို အလွတ်ပေးလိုက်မယ်"
Doyoung ကပြေးလိုက်နေတာ ကနေ
ချက်ချင်း ရပ်လိုက်တော့ Jaehyun က
ကျေးဇူးလို့ အော်ကာ လှည့်မကြည့်ပဲ ပြေးထွက်
သွားသည် ထို့နောက် Doyoungက
သဲသောင်ပြင်ပေါ် လှဲချလိုက်ကာ
ကြယ်တွေစုံနေတဲ့ ကောင်းကင်ကြီးကို
မော့ကြည့်နေမိသည် အတန်ကြာအောင်
YOU ARE READING
We're Loving Each Other So Much
Fanfiction"Jaehyun မင်းက ဘာနဲ့တူလဲ သိလား" "ဘာနဲ့တူလဲ " "ခု ငါ ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တဲ့ စပျစ်သီးနဲ့ တူတယ်"
