Embracing the Heartless Lies (Isla Lavinia Series 2)

Simula

Simula

Opposite attracts

The thick sound of my black stilettos cleeking on laminate floor are can be heard as I make my way out of the great manor house of my grandparents. Sa harap mismo ng bulwagan ay naghihintay na ang driver at SUV na aking sasakyan.

Kung hindi lamang ako nagmamadali ay marahil hindi ko na hahayaang papasukin pa ang sasakyan sa loob mismo ng tarangkahan. Bahagyang marumi at maputik ang gulong dahil dumaan kami sa putikan kanina. Pero sa halaga ng oras ko at sa pagmamadali ay hindi ko na pinuna ang pagpasok noon sa loob.

I gave a quick signal to my driver as soon as I enter the car. Mabilis niya namang pinaharurot ang sasakyan palabas ng tarangkahan, patungong sa cafe ng aking pinsan.

I rest my head on the headrest while the driver is driving. I am tired thinking my exhausting schedule today. Kasisimula pa lamang ng araw ngunit pagod na ako dahil sa alam kong tambak na gagawin.

Bumaba lamang ang aking tingin nang tumunog ang telepono ko. My cousins is calling reason why I immediately get it and answered the call.

“Ardi, where on the earth are you?! Alam mo namang nagmamadali ako, saang lupalop ka pa ba?” The frustrated voice of my cousin, Enzo, greeted as the time I hung the phone on my ear.

Bahagya ko pang nilayo ang phone sa aking tainga dahil sa kaniyang bungad at napangiwi.

I breathed heavily. “Calm down, cous. I'm on the way... I just drop over on Abuelo's house to visit them...”

Suminghap siya galing sa kabilang linya. “Are you at least on your way now? Baka mamaya yang ‘on the way’ mo, nakikipagmeryenda ka pa kina Lolo, ah! Mahiya ka naman sa 'kin!”

I gasped. Halatang iyon ang dahilan kung bakit iritado siya dahil wala siyang tiwala sa sinabi ko.

“You're overacting it, Enzo. I'm already on the way na. Kausapin mo pa yung driver, oh.” I distorted. “And besides, I already told you, the client will arrived five hours from now, so what makes you frustrated about it?”

“C'mon, Jardine! It took couple of hours to drive to San Diego from Lavinia, and now, you're expecting me to be chill waiting for you?! Ma-li-late tayo!” he exclaimed.

Huminga naman ako nang malalim. “Okay lang yan, pinalipad mo naman yung sasakyan pag nagdadrive ka.”

He groaned so I laughed.

“Tss. Bilisan mo na lang...”

After he hang up the phone call, I slid it back on my bag. May kalayuan ang café ng ate ni Enzo kung saan naroon siya dahilan nang inaasahan ko nang may katagalan ang pagtungo namin roon. At alam kong maghihimutok na naman ang aking pinsan dahil kanina pa siya naghihintay.

Well, at least, I know he will still wait for me no matter what, right? Hindi na iyon dadagdag sa problema ko. Kung hindi rin naman kasi kailangan sunduin si Alci ay tuloy na sana kami ng driver ko sa San Diego, but since my brother's car are still in the car wash, he needs someone to fetch him.

Dahilan nang madating namin ang cafe ay inutasan ko na ang driver na sunduin ang aking kapatid. The driver followed.

“Akala ko ba ay sa RU nag-aaral si Alcinder?” unang tanong ni Enzo nang umalis ang driver.

Nilingon ko siya. “He is studying in DeMarcus. 'Yun ang malapit, eh. He can't moved out.”

Enzo is my second cousin. Apo ng kapatid ni Lola at bunsong anak ni Tito Alonso. Though, kahit na ganoon ang agwat namin ay malapit pa rin ako sa kanila, lalo na't sila ang mga nakasama ko sa lumipas na taon.