Liars Go To Bed (SPG) (Ongoing)

Chapter 10

Lola's POV

I didn't quite like my memories when I was still at the orphanage. Sa tuwing naaalala ko ang lugar na iyon o kahit ang mga alaala na naroon, pakiramdam ko ay hindi ako nababagay sa mundo na pinaghirapan kong buuin sa mahabang panahon ngayon.

Pero sa lahat ng mga alaala na iyon, ang kay Kuya Jaja lang ang hindi ko makakalimutan.

He was my savior whenever there are kids who'd want to bully me. Sa kanya ko natutuhan na lumaban. Sa kanya ko natutuhan ang ngumiti kahit na maraming dahilan para umiyak at masaktan. Natutuhan ko ang lumaban at hindi hayaan ang iba na saktan ako o alipustahin.

I realized it just now. Kaya pala hindi ako lumalaban noon kay Mama ay dahil sa iyon ang itinuro niya sa akin. Na wala akong karapatan na magreklamo dahil isa akong tao na hindi inaasahan at pagsasayangan niya ng kanyang buhay. Para sa kay Mama, hindi ako importante. Isa akong latak ng kahapon na pilit nagbabalik sa kanya sa masalimuot na nakaraan. Sa buong childhood days ko, natutuhan ko ang isang bagay: hindi lahat ay nahihirapan na magpalaki ng anak. Ang iba ay mas nahihirapan sa pagpapalaki ng mga magulang. And I guess, Kuya Jaja was right.

Iyong mga naranasan ko mula kay Mama, si Kuya Jaja lang ang nagpaintindi sa akin na dapat akong magalit at dapat na makaramdam ng hinanakit na kahit kaunti. Buong buhay ko ay wala akong inintindi kundi ang intindihin ang sitwasyon ni Mama. At kahit na late na para ma-realize ang aking galit, nagpapasalamat pa rin ako sa kanya. Dahil kung hindi niya ako iniwan, hindi ko mare-realize ang mga bagay na pinaintindi sa akin ni Kuya Jaja. Kung hindi iyon sinabi ni Kuya, marahil ay aasa pa rin ako na babalikan ako ni Mama.

For several years, ang nagsisilbing palatandaan sa akin sa nakaraan ay ang peklat ko sa likod. Thanks to the modern technologies that the ugly looking scar is not going to be massive anymore. Pinaayos ni Papa, my foster father, ang likuran ko at kakaunti na lang ang peklat na natira roon. Kaya confident akong magsuot ng 2-piece swimsuits or bikinis dahil natatabunan naman ng natitirang tela sa katawan ko ang nakakahindik na marka ng aking nakaraan. Kapag kailangan ko namang mag-pictorial na hantad ang buong likuran, kailangan kong ipa-make-up kay Michelle ang likuran ko para matabunan ang peklat. Fortunately, hindi maumbok ang peklat na iyon kundi ay palubog, kaya pwede itong lagyan ng make up at magmumukha na siyang pantay at makinis.

Maraming nagagandahan sa kutis ko. I'm all natural when it comes to my skin care routine and I modeled dozens of products. Pero sa likod niyon ay ang marka na hindi matatanggal kahit kailan sa buhay ko.

The truth is, I never let a man see me closer na hantad ang likuran. Michelle and I are the only ones who knew about this scar. Kapag nalaman ito ng ibang kumukuha sa akin for endorsement, they will probably not take me another for any renewal of contract.

Ganyan karami ang naisip ko after that dramatic scene at the pool. Ang tanong: patay na ba ako? Bakit ko naaalala ang mga ito?

Napabuga ako ng tubig mula sa aking bibig. Ilang beses akong napaubo. Napakasakit pa ng lalamunan at ulo ko pagkamulat ko ng mga mata, saka ako napaupo. Bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni Jaxx. He held my arm and helped me retrieve my balance. Nakita ko rin ang galit na hitsura ni JD. Matalim ang mga mata na ipinukol niya sa akin habang nakahawak sa dalawang balikat ng umiiyak na si Gaia.

Teka, ano bang nangyari? Paano nga pala ako napunta rito sa gilid ng pool at kinumpulan ng mga tao? All I remember is that we are taking a scene at the pool.

Suddenly, a strode of memory came into my mind. But before I could even react, I heard JD's voice.

"Mabuti naman at gising ka na. Pasalamat ka at ayaw magsampa ng kaso ni Gaia sa 'yo. Ang galing mo talagang magpanggap, ano? Ikaw na nga ang nakapanakit, ikaw pa ang hinimatay ngayon. Nakakatawa," sarkastikong turan niya sa akin.