"Αναισθησία" {GW15}

[Κεφάλαιο πέντε]

Λοιπονννν εκανα μεγααααλες αλλαγες στο 5ο κεφαλαιο και νομιζω πως επιβαλλεται να το ξαναδιαβασετε.

ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΣΤΗΝ είσοδο με ένα ζεστό χαμόγελο. «Γεια». Χαιρέτησα ήρεμη. Σήκωσα ελαφρώς τα χείλη μου -Μοιάζει με χαμόγελο, νομίζω. Εκείνος, ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου. Έφερε το χέρι του στην ραχοκοκαλιά μου και κόλλησε το σώμα του με το δικό του. Μετά, το άλλο χέρι του έπιασε το οπίσθιο μου και το ζύμωσε δίχως έλεος. Δυνάμωσε το φιλί του ακόμα περισσότερο. «Ξεκόλλα ρε μαλάκα» Επέπληξε μια βαριά αντρική φωνή πίσω μας. Τρομαγμένη, ξεκόλλησα από πάνω του. Προσανατολίζω καχύποπτη την οπτική γωνία μου προς τους δυο άντρες,αφού φορέσω την μάσκα απάθειας μου.Ο ένας ψηλός και γυμνασμένος με ξανθό μαλλί και γενειάδα μιας εβδομάδας. Φορούσε ένα μεταξωτό σκούρο πράσινο πουκάμισο έξω από το μαύρο παντελόνι του το οποίο δείχνει την σωματική του διάπλαση. Είχε αφήσει ανοιχτό τον γιακά του,απο τον οποιο διέκρινα ένα σχεδιο σαν...σημα; Τατουαζ.Είχε ανεβασμένα τα μανίκια μέχρι τους αγκώνες του. Η ομορφιά του αντικατοπτρίζει μια αλλόκοτη γαλήνη,η οποία με κάνει να σιγουρευτώ ότι δεν μίλησε αυτός. Ο άλλος, είχε καστανόξανθα καλοφτιαγμένα μαλλιά και θαλασσί μάτια. Φορούσε σκισμένο τζιν που εφαρμόζει στους γοφούς και στα πόδια του, μαζί με ένα κολλητό κοντομάνικο που έδειχνε το καλοφτιαγμένο σώμα του -είναι σίγουρο ότι το είπε αυτός! Εχω δει πολλούς σαν και τουλόγους του. Ωραίους και ψευτονταήδες, αλλά μέχρι εκει φτάνει η "χάρη" τους. Δεν επρόκειτο να κάνω κάτι μαζί του, επειδή έχω ήδη συνευρεθεί με αρκετούς του είδους του. Με τον άλλον μπορεί. Φαίνεται...Χμμ καλός. Και αυτή την φορά επιβάλλεται να την πέσω σε κάποιον επειδή ο μαλάκας Ο Τάκης με έκανε να τα χάσω,λόγω του οτι δεν με ενημέρωσε για αυτούς. Έτσι είσαι Τάκη; Θα δεις μαλάκα! Στρέφω το άγριο βλέμμα μου πάνω του.

«Τι θέλουν αυτοί εδώ;» ψιθυρίζω θυμωμένη.

«Φίλοι μου είναι». Μουρμούρισε ειρηνευτικά.

«Μάλιστα» συλλογίζομαι. «Και τι θέλουν εδώ;» Το στόμα μου καταπλημμυρίζει από αγένεια.

«Δεν θέλεις να έρθεις;» Τα κάστανα

μάτια του με κοίταξαν με είρωνια,αναίδεια.Δεν ξερω αλήθεια.

«Όχι θέλω, αλλά μετά κατευθείαν στο σπίτι σου, κατανοητό;» Στο τέλος του λογού μου φύτεψα εκατοντάδες σπόρους αυταρχισμού το πρόσωπο μου. Δεν πρόλαβε να απαντήσει επειδή μας πλεύρισαν οι φίλοι του έχοντας και οι δυο ένα ειρωνικό χαμόγελο. Έστριψα το βλέμμα μου προς αυτούς με μια σκληρή γραμμή που δημιουργήθηκε στο στόμα μου. «Από εδώ ο Γιάννης» έδειξε τον πρώτο άντρα που αντίκρυσα. «Αγγελική» είπα ξέρα φέρνοντας χέρι μου για χειραψία. «Χάρηκα πολύ, Αγγελική» δώσαμε τα χέρια έχοντας το σαγηνευτικό βλέμμα μου καρφωμένο στα λάδι σκούρα, γεμάτα δέος μάτια του. Το έχω πάρει απόφαση. Αυτός θα είναι το σημερινό γεύμα μου. Για να μην τραβήξω πολλή προσοχή, τράβηξα το χέρι από τον δεσμό μας και χωρίς να χαιρετήσω τον Γιώργο, επέστρεψα στην θέση μου χάνοντας το χέρι μου στο χέρι του Τάκη. «Πάμε;» ρώτησα γεμάτη ενθουσιασμό. Νιώθω την αναπνοή του στον ώμο μου. Ήταν τόσο κοντά που άκουσα μέχρι και το αυτάρεσκο χαμόγελο του. «Πάμε τώρα!»