İPAR |+18|

İ. || BÖLÜM 10 || SON

İyi okumalar bir kitabın daha sonuna gelmiş bulunmaktayız,

Diğer kitaplara da göz gezdirin de filan, kendinize iyi bakın.

Bu kitap daha fazlasını hakediyordu oysaki, YALANSA YALAN diyin. )):

||•

Gözlerimi usulca açtım, başımda ki ağrı öyle dayanılmazdı ki geri uyumak istiyordum. Ama sanki yıllardır uyuyormuş gibi hissediyordum. Bozağımda ki kurukluğu gidermek adına yutkunmaya çalıştım, bu boğazıma iğneler saplanmış gibi hissetmeme neden olmuştu.

Yattığım yerden doğrulamaya çalıştım, vücumdumdaki yorgunluk beni bitiriyordu. Buna dayanamamış olduğumdan geri usulca yattığım yere uzandım.

Bakışlarımı etrafta gezdirdiğimde gördüğüm tek şey zifiri karanlıktı. Gözlerimin alışmasına zaman vermek adına, derin nefesler aldım. Sakinleşmeliydim.

Ayak parmak uçlarımı hareket ettirmeye çalıştım, ama bu sadece gereksiz sancılara yol açmıştı.

"Mir?"
İniltimi ben bile duymamıştım. Ama o duyardı değil mi. O her zaman duymuştu. Odamdaydım. Bu beni biraz olsun sakinleştirmişti.

En son ne olduğu hatırlamıyorum, ne olmuştu. Bayılmış mıydım? Ayak sesleri duymamla, içime su serpilmişti. Kendimi doğrularken, sırtımı yatak pervazına yasladım.

Kapı açıldı, Mir beni görür görmez hızla bana ilerlerken gözlerinde yaşlar vardı. Anlamamıştım, neden ağlıyordu. Yanımda ki boşluğa oturmuş başını göğsüme yaslamıştı.

"Mir, ne oldu?" Hızlı nefes alışverişleri beni endişelendiriyordu. Elimi saçlarına atarken sakinleşmesi adına okşadım. Bu onu sakinleştirirdi belki.

"Sen."
Kaşlarımı çattım. Ben? Üstümde ki ağırlığı her ne kadar yorgunluğumu körüklesede, onu kendime biraz daha çektim. Bu koca adamın üzgün gibiydi, ve sakinleşip bana anlatması gerekiyor.

"Mir, ne oldu sevgilim? Anlatmayacak mısın?"

Kollarım onu sararken, pozisyonunda rahatsız ama bir o kadar da rahattı. Beni endişelendirmeye başlıyordu.

"Bir şey olmadı Nevra, sadece sana bir şey oldu sandım."

Sesi gittikçe sertleşmiş, ve katılaşmıştı. Sinirlenmişti, ama neden. Bu adamın sinirleri gerçekten katlanılmaz oluyordu. Ama seviyordum ne yapabilirdim ki. Hüzünle gülümsedim.

"Ben hiçbir şey hatırlamıyorum ki, ne oldu birden."

Sinirle başını kaldırırken, nefret dolu gözlerle baktı sandım bir an. Ne oluyordu allah aşkına, ilk defa görüyordum Mir'in gözlerinde ki bu kini. Kalbim hızlanmış, göpüs kafesimi zorluyordu.

"Hatırlamıyorsun öyle mi? Lanet olasıca hamileliğini bilmiyordun yani?"

Gözlerim şokun etkisiyle kocaman açılırken, ne yapacağımı şaşırdım. "Hamile miyim? Peki o, iyi mi?"

Titrek sesimi ben bile duymazken, elimi yavaşça karnıma koydum. Gerçekten mi? Ben anne mi olacaktım? Gülümsedim gözlerim doluyken, Mir bana doğru gelmiş ve bir anda yakamdan tutup kendisine çekmişti. Gülümsemem dudaklarımda asılı kalmış, öylece Mir'in hareketlerini inceliyordum.

"Ne gülüyorsun Nevra, çocuğunu öldürmeye çalışmak çok mu hoşuna gidiyor. Belki hatırlamıyorsundur ama o ilaçlar yüzünden, ama her gece o bebeği öldüreceğim diye kendi kendine sayıklıyorsun."