03
Kung p'wede ko lang ibalik ang nakaraan at itama kung anong nagawang kamalian makita ko lang ulit ang ngiti mong tila malabo na ngayong mamasdan.
-
Was I very rude to him?
Was what I said to him impolite?
I didn't mean to.
I just find it really weird. He was talking nonstop to me as if we were close and he knew me. He was talking very casually and telling jokes that I could easily get because I wasn't used to that kind of thing.
I couldn't change anymore what I told him.
I already said that he's weird and I don't make friends with weird people, which is not true because I actually have my best friend.
Well, Elaine was weird sometimes, but I still love her.
Nag-aalala lang talaga ako na baka masyado akong naging bastos at na-offend s'ya.
Nang talikuran ko kasi ay hindi na nagsalita at parang natameme saakin. Nang umalis ako at balikan s'ya ng tingin ay tumalikod na rin.
Bigla akong nahiya.
San Martin s'ya pero gano'n ang mga salitang binitawan ko.
I sighed.
Maybe I'll just say sorry to him if he really gets offended by what I said and called him.
"Uy! Si Levan!"
Napatingin ako kay Elaine dahil sa sinabi niya. Sandali rin akong napalingon sa itinuro.
Malalim ang naging paghinga ko nang makitang pumasok sa cafeteria kung nasaan kami ngayon ni Elaine si Levan Sandoval. Nakasuot ng uniform niya at nakasabit ang gitara sa likuran.
"Kasama n'ya pala mga kabanda n'ya!" Sabi saakin ni Elaine at bahagyang itinulak ang braso ko.
Ibinalik ko ang tingin sa lamesa. Kita kong kuryosong tumingin rin saakin ang ilang kaklaseng kasama namin maglunch.
"Kilala n'yo ba si Levan?" Tanong ni Cammie.
"Oo naman 'no! Sino bang hindi nakakakilala kay Levan?"
Ako.
I pouted my lips and just listened to Elaine and my classmates' conversation.
"I mean, magkakilala kayo? Kilala rin kayo ni Levan, gano'n?" Tanong ulit ni Cammie.
Tumango-tango si Elaine. "Nagkakilala lang kami noong friday sa party!"
Nakatukod ang kamay ko sa lamesa at nakasandal sa palad ang pisngi nang sandaling malingunan kong dumaan sa gilid ko sila Levan.
Natigilan ako habang nakatingin sa mukha niya bago lumagpas sa lamesa namin. Halos hindi naman s'ya nakangiti at para bang ang sungit-sungit ngayon.
When they finally passed by, I was left staring at his back.
Parang ibang Levan yata ang nakita ko ngayon kaysa sa huling Levan na nakausap ko sa National Bookstore.
"Talaga? Eh hindi naman mas'yadong pala kausap si Levan! Ang s'werte mo naman kinausap ka. O ikaw ba unang nakipag-usap?"
Lumingon ako sa kaklase.
"Hindi 'no! Nahiya akong kausapin s'ya kahit gustong lapitan no'ng friday. Una s'yang lumapit at nakipag-usap saakin!" Elaine answered that left my classmates shocked and envy.
"You're lucky, Elaine! My cousin told me that Levan was very nice to everyone, but he rarely talked unless you talked to him first. They're classmates back in high school."
