CHAPTER 27

98 2 1
                                    

Chapter 27

Continuing life with my son is the most happiest moments of my life. Aminado akong hindi naging madali, lalo pa at bumalik ako sa pag-aaral para sa last sem na hindi ko natuloy noon.

Ang laki ng ibinaba ng timbang ko, ngunit hindi naman ganoon kapayat. Kuya Harvey and Hannah is still helping me, though they have their own to prioritize too. I have so many sleepless nights doing my schoolworks while putting my son to sleep and watching after him.

Nakakapagod man ay hindi ako nakaramdam ng pagsuko. It's a great feeling when you woke up with your son beside you. It's a wonderful of all feelings to become mother.

“M-mo-mmy, g-good m-morning!”

Napangiti ako nang pagkagising ko ay magiliw na ngiti ng anak ko ang bumungad sa akin. Lumapit sya at hinalikan ako sa pisngi.

“Aw. My baby is so sweet, good morning baby!”

I immediately carried Clark and we both went outside the room. Ang nagkakapeng si Kuya Harvey naman at ang handa ng pumasok na si Hannah ang bumungad sa amin.

“Good morning! Come on Clark, say good morning tita and tito,”

“G-good m-morning tita and t-tito!”

“Good morning my cute Clark,” bati ni Hannah at lumapit para halikan ang anak ko. “Papasok na si tita ha, babye.. see you later!”

“Take care tita!” I smiled.

Lumapit naman sa akin si kuya at agad na kinarga si Clark. Nakangiti ko silang tiningnan bago ako pumunta sa kusina para maghanda ng breakfast namin ni Clark.

“Wala ka bang trabaho ngayon, kuya?”

Kuya Harvey shook his head, “day off. Ako muna magbabantay kay Clark ngayon para magawa mo na mga paperworks mo,”

I laughed and went closer to them to feed my son. “Naks, you sure?”

Kuya chuckles and get the spoon from me, “of course. Now go and take your breakfast, ako na muna bahala sa pamangkin ko.”

Tumango ako at nagpasalamat. Kuya really never left my side. Siya ang tumayong ama ni Clark. Kung noon ay nagbabasa siya nang nagbabasa kapag day off niya, ngayon ay mas pinipili niyang tulungan ako sa pagbabantay kay Clark.

Sa mga panahong ganito gumagaan ang trabaho ko. Since I'm just studying at home to be hands on in taking care of my son.

I scanned my notes and decided to work on my remaining school works. Hindi talaga madaling maging medicine student, lalo pa at may anak na ako. Sobrang daming kailangan sauluhin, medines, diseases and products. Nakakalula at nakakaantok. But everytime I saw my son, tired would immediately fade away. Mas nangingibabaw sa akin ang pangarap kong mabigyan ang aking anak ng magandang buhay.

Nakailang pages pa lang ako nang makaramdam ng antok. Humikab ako at tumayo bago nagdesisyong lumabas ng kuwarto para magtimpla ng kape at para silipin narin si Clark.

Napangiti ako nang makitang masayang naglalaro ang magtito. Clark grown up so fast, kung dati ay halos hindi pa sya marunong humakbang, ngayon ay sobrang likot na. Pagpapawisan ka na ng todo.

Out of nowhere, Lance bumped inside my head. My mind automatically imagined a scenario where Lance is playing with his son. I wonder how it feels if we didn't went this way. Paano kaya kung hindi kami nagkahiwalay? Magiging isang buo at masayang pamilya kaya kami?

I don't have any updates about him. Maging si Vennisse at Jerome ay hindi kailanman binanggit si Lance sa akin. Just look how I changed, if before I can't imagine life without him, now I almost forgotten his existence. Ngunit alam ko sa sarili kong dahil kay Clark ay hinding hindi ko makakalimutan si Lance at ang masalimoot naming nakaraan.

I wonder if he got married? Siguro nagkaanak na sila ni Elly.

Dumaan ang pait sa lalamunan ko sa naisip. Umiling ako at binalewala ang iniisip dahil alam kong babalik na naman ako sa ala-ala ng nakaraan.

“Bagay na'ba?”

Napatingin ako kay Kuya nang magtanong siya. He's now carrying my son.

I laughed, “oo kuya, kaya kung ako sayo gumalaw ka na.”

He smirked, “too bad, your best friend is too choosy.”

I laughed and kissed my son before leaving them again. Kuya and Vennisse communicated often times because of me. Though, they have four years gap since like me, Vennisse is 25 years old while kuya Harvey is 29 years old but I don't find it weird. Para sa akin nga ay mas bagay sila. I don't know what's going on between them but one thing for sure, something romantic is growing between them. Nakasuporta lang naman ako sa kanila.

I focused my attention on my school works again. I need to study hard. Kung ano man ang nasayang kung panahon ay babawiin ko ngayon, besides, it's all worth it because I have Clark.

Vennisse is now having her OJT as a public teacher, and in months or weeks from now, she will be a professional teacher. While Jerome is starting to be known in the field of fashion. May fashion designer na kami. Napag-iwanan man ako ay hindi ibig sabihin nun na susuko ako. Soon, makakarating din ako roon.

“M-mommy?”

Pagod akong lumingon sa pintuan ng kuwarto. Clark lively walked closer to me while Kuya Harvey is on his back. Napangiti ako at binitawan ang ballpen na hawak ko para ibaling ang atensyon sa anak. Clark climbed up to me the reason why I crouched and carried him.

“Mommy? T-tired?” He mumbled.

“Yes, but it's okay, Clark is here right?”

He nodded his head and suddenly kissed my cheeks, “Clark loves mommy!”

Natawa ako at ginulo ang buhok ng anak. Aminadong napawi nito ang pagod na kanina ay dinadamdam ko. God, thank you so much for giving me him, my life seems becomes easy.

“Galing ko magturo noh?” Kuya Harvey laughed.

I smirked, “good tito, very good.”

“Oh Clark, come back to tito, mommy isn't done yet.” Tawag nito sa anak ko.

I shook my head, “I felt exhausted kuya, though pinawi iyon ni baby. I think, we need to take a little nap with my baby.”

Tumawa si kuya at tumango.

“Oh sige, I think that's a good decision. Mabuti na rin at makatulog tong isa, kanina pa yan laro ng laro.”

I smiled when he walked out of my room and closed the door. Clark yawned that made me laughed.

“Looks like your tito tired you that much huh? Come on baby, let's go to bed,”








Why Can't You Be Mine? [COMPLETED]Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt