Why Can't You Be Mine? [COMPLETED]

CHAPTER 36

Chapter 36

Kakaibang saya at kapayapaan ang naghari sa puso ko matapos mapanood ang video na iyon. Though, my mind occupied with regrets, I know that it's not too late. We still have more time to be with each other again.

Hanggang sa dumating ang araw ng operasyon ni Papa. Lahat ay kabado ngunit punongpuno ng pag-asa na magtatagumpay ang operasyong ito. Naiwan si Nana Wella at si Clark sa bahay habang kami ay nagpunta na ng hospital.

“Papa, kaya mo ito, okay?” Saad ng bunso naming si Hannah at yinakap si Papa.

Ganoon din ang ginawa ko at ni Kuya Harvey. Hinawakan namin ng mahigpit ang kamay nya habang pinapakalma sya.

“Maghihintay kami, Papa,” I smiled and squezzed his hands gently.

When he smiled at me and nodded, I felt calm a bit. Pinalabas na kaagad kami ng nurse nang dumating na ang doktor na mag-oopera kay Papa. Lumabas kami at lahat ay kabado na, si Mama at Kuya ay pabalik balik na naglalakad sa harapan ko.

Nang maramdaman ko ang labis na kaba ay iniwan ko muna sila at agad na nagtungo sa may pinakamalapit na kumbento.

Agad akong lumuhod nang makarating ako sa upuan ng simbahan. I closed my eyes tightly and feel the presence of the Lord. At this moment, I have nothing to asked for but my father's life.

“Lord, alam kong marami akong naging kasalanan. Pero nagmamakaawa ako sa inyo, save my father's life lord. My father is a good person, he deserves to live his life. Iyon lang panginoon ko, pagalingin nyo lang ang aking ama.”

Napadilat ako nang may kamay na humaplos sa balikat ko. Tumingala ako at bumilis ang takbo ng puso ko nang makitang si Lance ang nasa harapan ko.

He sat beside me closely and he placed his hand on my arms and squezzed it gently. Mapayapa naman akong sumandal sa dibdib nya at pinagmasdan ang krus kung saan nakapako si Hesus.

“Magtiwala ka lang, Vanny ko... Gagaling si Papa mo, si Papa natin.”

“Hindi ko kakayanin kapag may nangyaring masama kay Papa, Lance. Hindi ko kakayanin,” emosyonal kong saad.

He putted a soft kiss on my forehead and hugged me tightly. Pagkatapos ay mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko at pinagsiklop ang aming mga daliri.

“I'm here okay? I'm always here wife,”

Sinamahan nya akong magdasal pagkatapos nun. Ang sarap sa pakiramdam, na sa kabila ng pangamba at takot sa puso mo ay may isang taong handa kang samahan sa anumang bagay. I am beyond grateful to have him. Ang kaibigan at ka-ibigang minsan ko ng sinayang. Mapalad nalang ako na kahit sa sakit at hirap na idinulot ko sa kanya ay nariyan pa rin sya, hinihintay ako at patuloy akong minamahal.

Lance wanted to go with me back at the hospital but I refused. Hindi pa ito ang tamang panahon para ipaalam na okay na kami. Mabuti nalang at naintindihan niya naman iyon, gayunpaman, pinilit nya ako na ihatid kaya pumayag ako.

“Can I have your number?” He asked when we arrived.

I smiled and get his phone. Nagulat pa ako nang makitang larawan naming dalawa ang lock screen nya. Saglit kaming nagkatinginan bago ako tumawa at inilagay ang numero ko sa cellphone nya.

Lalabas na sana ako nang hilahin nya ako pabalik at siniil ako ng malalim na halik. I closed my eyes and kissed him back. When he let go of my lips, he caressed my cheeks and putted a soft and tender kisses on my forehead which made my heart melts and beat faster than it could be.

“Magtiwala ka lang, okay? God is with us,” he whispered.

“I will, thank you Lance.”

He chuckles, “I love you more,”

He kissed me again before I get out of his car. I immediately made my way inside the hospital. At nang naglalakad na ako sa hallway ay tumunog ang cellphone ko kaya hinalungkat ko ito sa loob ng aking sling bag.

Unknown number:

Call me when you need me, I'm always here for you. I love you, Vanny ko.

Napangiti ako nang makita iyon, kaagad kong nilagay sa contacts ang pangalan nya bago nagpatuloy sa paglalakad. He never failed to comfort me and make me feel better. Now I don't know if I deserves him.

Naabutan ko sila Mama, Kuya at Hannah na nakaupo sa upuan sa labas ng kwartong pinagoperahan kay Papa. I hurriedly walked closer to them and gave them a tight hug, we were all nervous but we know in ourselves that Papa will be saved.

“Saan ka galing?” Mahinahong tanong ni Mama.

“Sa simbahan, mama,”

Tumango ito at hinawakan ang kamay ko nang mahigpit, halatang naghahanap ng makakapitan dahil ang lamig ng mga kamay nya at pinagpapawisan.

“Kinakabahan ako, Havannah,” she admitted.

I gave her a half smile and embrace him tightly, “Kumalma ka ma, alam kong hindi pababayaan ng panginoon si Papa.”

“Havannah is right, Ma. Papa will be saved, just trust God.” Pagsang-ayon naman ni Kuya Harvey sa akin.

Halos tatlong oras na rin kaming naghihintay sa labas, walang kibo at lahat ay kabado pa rin. A few minutes later, the door from my father's room opened and the doctor went out. Lahat kami napatayo at sinalubong agad ang doktor.

“Doc! Doc! Kamusta po ang asawa ko?” Nagmamadaling tanong ni Mama.

The doctor looked at us and sighed, sweats are starting to form on my forehead, my hands were so cold and nervousness consumed me.

“D-doc, h-how's my father,” I startled.

“Uhm, I am glad to say this to you... The operation was... S-successful,”

Lahat kami ay napaiyak sa labis na tuwa, kaagad na humarap si Mama sa amin at yinakap kaming tatlo. Tears roll down my cheeks and I closed my eyes tightly. Lord, thank you for hearing our prayer.

“Thank you doc! Thank you!” Lumuluhang wika ni Mama.

Labis na saya ang lumukob sa puso ko sa magandang balita ng doktor. I smiled, I knew dad will be saved, I knew it. Lumalaban ang ama ko. Lumalaban sya para sa'min.