Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
iyi okumalarr
✧
"Ne demek kızı bulamıyoruz?!"
Genç adam yerinde sıçrarken yanında ondan yaşça büyük olan adam çok daha sakin görünüyordu, oysa titrememek için zor durduğunu bir kendi bilirdi.
"Elektrik sistemimiz kısa süreli arıza vermiş, nedenini henüz çözemedik. Kızın üzerindeki çipin sinyalleri şehre yakın bir ormandan geliyor, 3 gündür adamlarımızla birlikte ormanı arıyoruz ancak hala bir sonuç yok. İzin verirseniz ormanın bitimine yakın bölgede giriş çıkışları kapatıp çevreyi aramaya hazırız."
Beyaz takım elbisesini düzeltip büyük masanın tam önünce dikilen iki adama baktı. "Yetki kimdeydi?"
Yaşça büyük olan, sorulan soruya anlam veremeyip kaşlarını çattı. "Anlamadım?"
"Tüm bu zaman boyunca, siz beceriksizlerin zayıf ve savunmasız bir kızı bulamadığı zaman boyunca, yetki kimdeydi?"
Adamın bu kadar sakin konuşması ikisini de ürkütmüştü. Hele genç olanın elleri çoktan titremeye başlamış, nefesleri hızlanmış ve alnı gerginlikten dolayı kırışmıştı. Beyaz takım elbisesi, siyah kunduraları, taranmış ve jöle yardımı ile arkaya yatırılan siyah saçları her ne kadar onu bir 'beyefendi' gibi gösterse de içinde bir şeytanın yattığı o mavi gözlerin bakışlarından belliydi. Sadece öylece dikilirken bile ortaya yaydığı o dehşet verici enerji, genç adamı hayatında hiç olmadığı kadar ürkütüyordu.
Yaşlı olan titrek bir nefes verip tedirgince cevapladı. "Bendeydi efendim."
Ve bunlar, adamın üzerindeki beyaz takımın kana bulanmasından önce odada duyulan son sözlerdi.
🥀
"Ne demek bu adamlar benim ailem Rosé!? Mafya filan mı bunlar? Ayrıca neden benim evimi basmışlar?! Haneye tecavüz bu resmen!"
Soluksuz konuşmamın ardından derin bir nefes aldım. Başım ağrıyordu. Neler olduğunu kavrayamamıştım.
O adamları evimi talan ederken gördükten sonra yanlarına gitmeye kalkmış, Rosé tarafından kenara çekilmiştim. O adamların, daha doğrusu yalnızca içlerinden iki tanesinin, onun ailesi olduğunu söylemişti. Şaşırmıştım ancak sinirim ve evimi o mafya bozuntusu tiplerden kurtarma isteğim daha ağır basmış olmalı ki tekrar oraya gitmeye kalkışmıştım. Rosé ise yine kolumdan tutmuş, beni oradan uzaklaştırmıştı. Bulduğumuz ilk banka oturmuş ve ağlamaya başlamıştı.
O öyle ağlarken ne yapacağımı şaşırmıştım, fazlasıyla telaşlanmış ve endişelenmiştim. Öyle ki evimi bile unutmuştum. Neden ona karşı bu kadar korumacı ve ilgiliydim bilmiyordum ama bunu, onun savunmasız olmasına bağlamıştım.
