The Billionaires Maid

CHAPTER 50- Trouble

"So.. kamusta na kayo?" Puno nang galak at pananabik na tanong ko sa kanilang apat.

They all smiled but then Gerkey smirked, "Ikaw ang kamusta, 'di ba ikaw 'yong nang-iwan?" Eh? Napangiwi ako na ikinatawa nilang lahat.

Ang saya bang asarin ako, huh? Tks.

"Oo na, ako na nang-iwan, pero matagal na 'yon, tapos na. Past is past—" Nagulat ako nang pitikin ni Aybel ang noo ko.

"Past is past ka riyan, at ano kamo? Matagal na? Matagal ka rin naming hindi nakita Eleng, matagal ka naming hinanap kaya 'wag mong pinapast iyan baka sabunotan ka namin diyan." Umastang babatukan ako nito pero napangiti lang ako sa kanila.

I didn't expect them to find me, look for me or even wait for me. I thought, for the past years they forgot about me and live their life as it was, but guess I'm wrong. All this years, with me happy with my family and new friends, with Symon they are still there, waiting for me to approach them again. It just sad na naiisip kong gagawin nila 'yon.

Napayuko ako, "I'm sorry.. akala ko kasi maayos na kayo nang wala ako kaya pinapabayaan ko na lang—"

"Do you mean it's okay not seeing us again?"

"No!" Mabilis kong sagot, "It's not. I'm just guilty at all. Inisip kong masaya na rin siguro kayo, at masaya na rin ako sa family ko, ayoko nang manggulo pa sa inyo at baka kapag hindi naging maganda ang takbo ulit nang buhay ko madadamay pa kayo... dahil sa akin."

"What the—"

"Paano mo naman 'yon naisip, Ele?!"

"Hindi ba kasi ganoon naman lagi? In the past, kapag may problema na naman ako nadadamay kayo, kung hindi naman hindi ko kayo pinapansin hanggang sa mawala na naman ang koneksyon nating kahat..."

It's true. Hindi sa ngayon ko lang 'to napansin, dahil palagi, palagi ko 'tong napapansin sa sarili ko. Na kapag may bagong problemang binibigay sa akin unti unti akong lalayo sa kanila hanggang sa mawala na sila sa buhay ko.

"Oh my... you really grow up well but still you're an idiot thinking we forget about you." Napadaing ako nang bigla nilang hilahin ang buhok ko. Oo, tatlo silang humila. Samantalang si Terance ay tawang tawa lang sa amin.

"Eh? Ano ba? Papa-iyak na, eh. Hintayin niyong tumulo at baka may makakita sa aking ang ganda ko umakting at baka kunin ako. Panira kayo, eh." Pagbibiro ko pa, at mayamaya rin ay nagtawanan na lang kaming apat.

Kahit na ang daming nangyari, they're still here, with me. At ganoon pa rin kami, masaya, nagtatawanan kasama ang isa't isa. That's why I really love them. Kahit na na naisip ko nga 'yon, pero sa kaloob-looban ko, alam kong hindi nila 'yon gagawin, hinding hindi. Ang tagal ko kaya silang nakasama. Simula pagkabata nang mapunta ako kay chang, kasama ko na sila. Kaya naiisip ko tuloy kung paano ko ba sila naisipang gagawin nila sa akin 'yon? Nababaliw na ata ako, eh.

"Oo nga pala, napano na 'yang buhok at mata mo Ele? Akala ko ba bawal, huh?" Natigilan sila, at talagang sabay pa silang tumingin sa buhok at mata ko.

Ngumisi ako, "Guess what? I found my home—"

"May boyfriend ka na?"

"Sayang!"

"Lubog, Terance panis!" Napangiwi ako sa mga komento nila. Siguro kung makikinig sila edi mas bibilis 'to.

"You have a boyfriend?" This time, si Terance na ang nagtanong. Nakaramdam agad ako nang pagka-ilang sa klase nang tingin niya sa akin.

Eh, hindi naman kasi 'yong ibig kong sabihin, no. I found my home, ibig sabihin nahanap ko na ang pamilya ko. Nahanap ko rin naman si Symon pero hindi pa niya time ngayon.