𝑨𝑷𝑶𝑻𝑬𝑴𝑵𝑶𝑷𝑯𝑰𝑳𝑰𝑨 ✓

𝑰𝒏 𝑩𝒓𝒆𝒗𝒊 𝑭𝒊𝒏𝒊𝒆𝒕𝒖𝒓

İyi okumalar...

"Bu kadın niye çok fazla bağırıyor."Taehyung'un huysuzca sorduğu soruyla hepimizin dikkati onun üzerine toplandı.Çok haklıydı,piyano çalarken hata yaptığı için çocuğuna yapmadığını bırakmamıştı.Anladığım kadarıyla günlüğün sahibi bu sayfayı yazarken çok küçüktü.

Küçücük çocuktan mükemmel ve hatasız bir şekilde piyano çalmasını istemek bir köpekten konuşmasını istemek gibi bir şeydi.Üstelik tek bununla kalmamış kendi çocuğunun kilosu ile de dalga geçmişti.Gerçekten bu kadın kendine anne mi diyordu?Şahsen ben bu zamana kadar böyle bir anne görmemiştim.

Jimin parmaklarını kıtlatırken"Bana kalırsa kadının psikolojik rahatsızlıkları var."dedi.Jin her zamanki çıkışlarından birini yapıp hepimizi korkutmayı başardı."Bu kadın yüzünden kim bilir çocuğun ne kadar psikolojisi bozulmuştur."

Jin o kadar haklıydı ki,böyle kadınlar yüzünden çocuklarda kalıcı hasar oluşuyordu.Bir insan çocuğuna neden sürekli bağırıp psikolojik şiddet uygular ki.Kolumda hissettiğim baskıyla korkudan yerimde zıplamıştım,cidden bu günlüğün beni bu denli etkileyeceğini düşünmemiştim.

Kafamı kaldırdığımda Jin bana ilgiylr bakıp,"İyi misin güzelim?"dedi.Ben gerçekte iyi miydim?Bu günlüğü okuduğumdan beri iyi değildim.Bir insanın özel hayatına ondan habersiz karışmak hiç benlik bir şey değildi.Peki benim hiç tanımadığım bir kişi hakkında bu denli endişelenmem normal miydi?

Jin meraklı ve sorgulayıcı bakışlarından kaçmak için zoraki bir gülümseme ile,"Korkmana gerek yok Jin ben iyiyim."dedim.

Sandalyemin arkasına asılı olan montumu ve ceketimi alıp bir hışımla masadan kalktım ve kapıya doğru hızla yürümeye başladım.Bir yandan da arkamdan benle beraber gelen soruları da cevaplıyordum.

Taehyung"Nereye gidiyorsun Tae-Ri"diye bağırınca aynı şekilde ona cevap verdim"Eve."

Eve geldiğimde ışık hızıyla üstümü değiştirip koltuğa oturdum.Gerçekten bunları nasıl yaptığım ile ilgili hiç bir fikrim yok.Her şey sanki hızlatılmış çekimde gibiydi.

Kapakları eskimiş günlüğü elime aldığımda derin düşüncelere dalmıştım.Bu günlüğü ilk okuduğum günden beri vicdan azabı çekiyordum,peki bu azabı bile bile okumaya devam edecek miydim?

Tam şuan da önümde iki seçenek vardı ya günlüğün kapaklarını hiç açmamak üzere varlığını bile hatırlayamayacağım bir yere saklayacaktım ya da günlüğe devam edip vicdan azabı çekeceğimi bile bile okumaya devam edip günlüğün sahibini bulacaktım.

𝑽𝒐𝒍𝒆𝒃𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒊𝒏𝒅𝒖𝒔𝒕𝒓𝒊𝒂 𝒑𝒂𝒕𝒊, 𝒒𝒖𝒊𝒅 𝒔𝒊 𝒏𝒐𝒏 𝒉𝒂𝒃𝒆𝒓𝒆𝒕?