Πυρόξανθη-Το Κορίτσι των Σκιών [✓] - ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

14. Οι Στάχτες της Θυσίας [Το Κάλεσμα της Ψυχής]

«Μην φοβάσαι τον θάνατο. Όσο ζεις, είναι μακριά σου, κι όταν πλησιάζει, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.», συνήθιζε να μου ψιθυρίζει ο άνεμος του σκότους. Δεν είναι ειρωνικό ότι όλοι φοβόμαστε τον θάνατο ενώ είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε ως άνθρωποι; Κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα ζήσεις, ενώ όλοι σου εγγυούνται ότι ναι, κάποτε, θα φύγεις, θα πεθάνεις.

Και εν τέλη ποιος είναι εκείνος που θα ορίσει το τέλος; Οι Μοίρες; Οι Σκιές; Ο Θεός; Εμείς οι ίδιοι; Ένα δικό μας λάθος; Που πηγαίνουμε μετά τον Θάνατο; Τι συμβαίνει με τις υπόλοιπες διαστάσεις; Με τα συμβόλαια των ψυχών; Λένε οτι η ψυχή ζυγίζει εικοσιένα γραμμάρια. Είναι τελικά η ψυχή κάτι άυλο ή έχει μάζα; Κι αν έχει μάζα που βρίσκεται αυτή η μάζα; Γιατί οι επιστήμονες δεν την έχουν εντοπίσει μέσα στο ανθρώπινο σώμα; Κι αν είναι κάτι άυλο όταν πεθαίνει ο άνθρωπος τι συμβαίνει; Πεθαίνει και αυτή μαζί του ή φεύγει και πάει κάπου αλλού; Και αν ναι, που πάει; Μπορώ να φύγω μακριά απο τις Σκιές;

Η ζωή μας είναι σαν ένα βιβλίο. Μερικοί, το μόνο που τους ενδιαφέρει να μάθουν, είναι το τέλος. Άλλοι, νοιάζονται για το περιεχόμενο του βιβλίου, τη πλοκή, τους χαρακτήρες που θα έρθουν και θα φύγουν, τις εμπειρίες. Έτσι είναι και η ζωή. Έχει αρχή και τέλος, αλλά η μέση δεν είναι ποτέ δεδομένη.

Δεν θα κοιμηθώ. Εάν δεν κοιμηθώ, δεν θα μεταμορφωθώ σε Νυχτοπεταλούδα του Θανάτου και έτσι, οι γονείς μου θα βρίσκονται ακόμα εδώ.

Εγώ όμως όχι.

Οι στάχτες του παρελθόντος θα μεταμορφώνονται σε σκοτεινά πλάσματα που θα με στοιχειώνουν και στις επόμενες ζωές. Και μπορεί το σκοτάδι να με επέλεξε χωρίς να το επέλεξα, αλλά τουλάχιστον μου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξω με ποιους θα βυθιστώ σ'αυτό.

Και σίγουρα, δεν είναι οι γονείς μου.

Μια από τις Νυμφαλίδες, πριν αποχωρήσει από το σπίτι, μου εκμυστηρεύτηκε ότι μόνο εγώ μπορώ να δώσω τέλος στη κατάρα των Σκιών...με το αντίδοτο του Θανάτου. Οι ψυχές των ανθρώπων όταν πεθαίνουν γίνονται πεταλούδες, η δική μου όμως ψυχή θα γίνει στάχτη και αργότερα Σκιά. Και έτσι θα τις πολεμήσω, Σκιά προς Σκιά. Η ψυχολόγος μου άλλωστε το είχε προβλέψει, η σκιά δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από το κάλεσμα της ψυχής που πρέπει να ακούσω. Για αυτό δεν φοβάμαι. Επειδή βαθιά μέσα μου, είμαστε ίδιες.

Το δωμάτιο γεμίζει από μυρωδιές λουλουδιών. Υπάρχουν φήμες πως όταν ο εγκέφαλος σου αντιλαμβάνεται μια μυρωδιά στα ξαφνικά, κάποια ψυχή προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί σου. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, λες και περιμένω από αυτή τη κίνηση να σωθώ από το σκοτάδι. Αλλά όλο και περισσότερο έρχομαι κοντά του. Σαράντα μέρες η ψυχή περιπλανιέται πάνω στη γη μέχρι να βρει την πύλη της άλλης πλευράς. Η σκέψη μου ταξιδεύει στο πρόσωπο της Ζωής. Άρα υπάρχει περίπτωση να είναι εδώ τώρα μαζί μου; H μαύρη σταγόνα λερώνει το μάγουλο μου και αναπολώ τις στιγμές μαζί της. Αν ήταν εδώ, θα με καθοδηγούσε στο πως πρέπει να αντιμετωπίσω τη στοιχειωμένη στάχτη που μεταμορφώνεται στους χειρότερους μου φόβους. Αλλά δεν είναι, και εγώ είμαι παγιδευμένη στον ιστό των Σκιών.

«Αν είσαι εδώ, δώσε μου ένα σημάδι», τη παρακαλάω και η μυρωδιά γίνεται ακόμα πιο έντονη. Το ένστικτο μου φωνάζει να την ακολουθήσω και εγώ το ακούω.

Πάνω στο μικρό τραπεζάκι βρίσκεται το βιβλίο της καμένης ακαδημίας. Η μυρωδιά γίνεται τόσο έντονη που έχει αντικαταστήσει το οξυγόνο στους πνεύμονες μου. Ξεφυλλίζω το βιβλίο και ένας απρόσμενος αέρας προσπερνάει βίαια και γρήγορα τις σελίδες.Το βλέμμα μου πέφτει σε εκείνον τον ήλιο που έχει τη μορφή ιδιαίτερου λουλουδιού. Σαν το σημάδι που έχω εκ γενετής. Χαϊδεύω την ηλιαχτίδα και τη στιγμή που είμαι έτοιμη να γυρίσω τη σελίδα για να μάθω τι σημαίνει, το βιβλίο αρχίζει να φλέγεται και απομακρύνομαι μέσα σε δευτερόλεπτα. Η λάμπα του δωματίου αναβοσβήνει και όλο μου το είναι φωνάζει πως η Σκιά είναι εδώ.

«Θα έπρεπε να κοιμάσαι Πυρόξανθη.» η δαιμονική φωνή παίζει ασταμάτητα μέσα στο μυαλό μου.

«Θα κάνουμε μια συμφωνία.», σφίγγω τα δόντια μου και προσπαθώ να μην αποκαλύψω την ευάλωτη πλευρά μου.

«Δεν έχω χρόνο για συμφωνίες.»

«Εγώ έχω.», σχεδόν το απαιτώ. Σχεδόν, νιώθω ότι με το νου μου μπορώ να κάψω ολόκληρο το μέρος. «Θα πάρεις εμένα και όχι τους δικούς μου.»

«Γιατί δε τα παρατάς; Θα μπορούσες να έρθεις στο μαντείο και όλο αυτό να τελείωνε. Οι γονείς σου, όλοι οι δικοί σου άνθρωποι, ένας προς ένας, θα αρχίσουν να αποδεκατίζονται για να μην έχεις λόγο να επιστρέψεις πίσω. Σκέψου το, σε συμφέρει να πάρουν αυτή τη τροπή τα πράγματα.»

Έπρεπε να αντιμετωπίσω τη σκιά με τη σκιά.

Και αυτό θα έκανα.

Και το σώμα μου θα συγκρουόταν με τη φωτιά και θα φλεγόταν, από τα μάτια μου θα ξεχείλιζαν μαύρες θάλασσες και το μόνο που θα είχε απομείνει θα ήταν οι στάχτες μου.

Δεν είμαι το κορίτσι των Σκιών,

Αλλά η Σκιά του κοριτσιού που (θα) ήμουν κάποτε.