အင်မော်တယ်ဖေဖေ (စာစဉ် ၁ မှ ၁၃ အထိ)

အပိုင်း(၁၁၂)

အပိုင်း(၁၁၂) သူ သွေးလန့်သွားတာ

စာချုပ်ကို လီဖန်းနှင့် ကျောက်ဖုန်းတို့က လက်မှတ်ရေးထို့ခဲ့ကြသည်။

ကျောက်ဖုန်းသည် ဖျော်ဖြေရေး‌လောကအကြောင်းကို နားမလည်သော်လည်း ဤစားသောက်ဆိုင်တွင်တော့ နာခံကျိုးနွံသည့် ကလေးတစ်ယောက်ပမာ စာချုပ်မှ စာလုံးတစ်လုံးချင်းစီကို အသေးစိတ် ကြည့်ရှုလေသည်။ နားမလည်သည့်နေရာများတွင် လီဖန်းအား ချက်ချင်း မေးမြန်း၏။

ရွှယ်ချမ်သည် သူတို့အား အတန်ကြာ စောင့်ကြည့်နေပြီးနောက် ဆိုဖာဆီသို့ လျှောက်သွားကာ မုန့်မုန့်၏ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်။

"မိန်းမလှလေး မင်းက ဘာလို့ အရမ်းလှပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းနေရတာလဲဟင်"
ရွှယ်ချမ် ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။

"သမီးက အရမ်းလှပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာလား"
မုန့်မုန့်မှာ သူမလေး၏မျက်လုံးကြီးများကို မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်လုပ်ရင်း ရွှင်မြူးစွာ မေးသည်။

"ဒါပေါ့ သမီးက အစ်ကိုကြီး မြင်ဖူးသမျှ မိန်းကလေးတွေထဲမှာ ချစ်စရာအကောင်းဆုံးနဲ့ အလှဆုံးပဲ"

"ခစ် ခစ် ခစ်.... အစ်ကိုကြီးကလည်း လှပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်"
မုန့်မုန့်သည် တခစ်ခစ် ရယ်မောကာ ပြော၏။

"အဲ့လို မဟုတ်ဘူးလေ။ အစ်ကိုကြီးက ချောတယ် ခန့်တယ်လို့ ပြောရမှာ။ ဒါဆို သမီးဖေဖေနဲ့ အစ်ကိုကြီး ဘယ်သူက ပိုချောတယ်လို့ မုန့်မုန့်ထင်လဲ"
ရွှယ်ချမ်က မုန့်မုန့်အား စနောက်၏။

"အာ?"

မုန့်မုန့်မှာ ကြောင်သွားပြီးနောက် နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်၏။ သူမလေး၏ ကိုယ်လုံးသေးသေးလေးအား ကျန်းဟန်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝှေ့ရင်း
"ဖေဖေက ချောတာပေါ့။ သမီးဖေဖေက အချောဆုံးပဲ။ အစ်ကိုကြီးက မချောဘူး။ ဟွန့်"

"ဟားဟားဟား...."
ရွှယ်ချမ်မှာ ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောမိသည်။

ကျန်းဟန်လည်း ရယ်မောကာ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ သူ့အတွက် မုန့်မုန့်လေး ပျော်ရွှင်နေသ၍ အခြားမည်သည့် ပြသနာမျှ မရှိချေ။